به نقل از ایرنا، والیبال ایران از سال های گذشته بازیکنان مطرح زیادی به خود دیده است؛ بازیکنانی که باعث شدند رویکرد مردم نسبت به این رشته تغییر کند و حالا علاوه بر فوتبال، والیبال هم به عنوان رشته ای تیمی، طرفداران زیادی در ایران دارد. حمزه زرینی عضوی از آن نسل بود که البته مصدومیت های بدموقع باعث شد نتواند حضور متوالی در تیم ملی داشته باشد؛ با این حال همچنان از او به عنوان بازیکنی با کیفیت بالا یاد می شود و به همین دلیل است که در 40 سالگی هم بازیکن مهمی برای لیگ برتر والیبال ایران محسوب می شود. با او گفت وگویی انجام دادیم که در ادامه می خوانید.

در 40 سالگی همچنان بازیکن تاثیرگذاری محسوب می شوی و آمادگی بدنی و فنی خوبی داری. همیشه هم بازیکن مهمی برای تیم های باشگاهی ات بودی. راز این آمادگی چیست؟

زندگی حرفه ای، حرف نخست را در طولانی بودن دوران قهرمانی یک ورزشکار می زند. من نمی گویم صددرصد حرفه ای زندگی کرده ام؛ اما تلاشم را کرده ام تا زندگی حرفه ای داشته باشم. من روی خوابم خیلی حساس هستم. البته بخشی از این موضوع هم به ژنتیک مربوط است. ضمن اینکه من واقعا عاشق والیبال هستم. شاید باورتان نشود حتی مسابقات والیبال در قهرمانی جهانی و المپیک که ساعت 3 بامداد بود را تماشا می کنم. این عشق به والیبال باعث شده جوری تمرین کنم که تا حد امکان بتوانم به عنوان بازیکن ادامه بدهم. البته شعار من همیشه این بوده که اگر چند مربی که خیلی قبول شان دارم هر زمان بگویند افت کرده ام دیگر بازی نخواهم کرد. دوست دارم در اوج باشم.

پس سن خاصی را برای خداحافظی از دوران حرفه ای مشخص نکردی.

همانطور که گفتم هر زمان که چهار، پنج مربی که به لحاظ فنی قبول شان دارم گفتند افت کرده ام کنار خواهم رفت.

اسم این مربیان را می گویی؟

این مربیان ابراهیم وادی، پیمان اکبری، محمد عمده غیاثی، رضا مومنی مقدم و بهروز عطایی هستند که به لحاظ فنی قبول شان دارم.

یک سوال نه چندان جدی. شما زودتر از دنیای قهرمانی خداحافظی می کنی یا علیرضا بهبودی؟

من هر کاری می کنم مسن ترین بازیکن لیگ شوم علی آقا نمی گذارد.(با خنده)

از عشق به والیبال گفتی. فکر می کنم همین عشق به والیبال بود که باعث شد بتوانی اتفاق تلخ زندگی ات (فوت فرزند) را تحمل کنی؟

اتفاقاتی که در زندگی من رخ داده شاید اگر برای هر ورزشکار دیگری رخ می داد فکر نمی کنم می توانست به دوران حرفه ای اش ادامه می داد. من در 22 سالگی رباط پایم را و در 30 سالگی هم رباط دیگرم را عمل کردم اما به این موضوع ایمان دارم هر کسی در زندگی اش تلاش کند موفق خواهد شد. اتفاق تلخی هم که در زندگی ام رخ داد من را قوی تر کرد و به این باور رسیدم که در زندگی به هیچ چیزی به جز خانواده ام دل نبندم. خانواده ام همه سرمایه من است. البته بابت موفقیت هایم خوشحال می شوم اما این خوشحالی ها نهایتا یکی دو روز بوده و در ناکامی ها و شکست های ورزشی هم همین رویه را داشته ام.

بعد از فوت فرزندم چند نفر از دوستانم کنار بودند؛ اما به این نتیجه رسیدم که فقط با والیبال می توانم خودم را خالی کنم و خداراشکر توانستم با این اتفاق تلخ کنار بیایم و الان هم از زندگی ام راضی هستم و خدا را بابت همه لطف هایش شکر می کنم.

امسال به تیم صنعتگران رفتی. کار با رضا مومنی مقدم چطور است؟

قرار بود تیم صنعتگران طور دیگری بسته شود که بودجه تیم کمتر شد و به همین دلیل می خواستم به تیم دیگری بروم اما مدیرعامل باشگاه فردی با انرژی مثبت است و وقتی به او قول دادم نتوانستم زیر قولم بزنم. رضا مومنی مقدم هم جزو مربیان بادانش والیبال ایران است و رزومه اش نیازی به تعریف من ندارد. کار کردن کنار مربیانی که علم روز را دارند بسیار زیباست؛ چون می توانم از آنها نکات زیادی یاد بگیرم. خداراشکر در تیم صنعتگران بچه های خیلی خوبی حضور دارند. اگر بازیکنان جوان تیم بتوانند به خودباوری برسند ما در لیگ، حرف های زیادی برای گفتن خواهیم داشت. درست است که بسیاری از بازیکنان ما کم تجربه هستند اما من پتانسیل زیادی در آنها می بینم و همیشه هم به آنها گفته ام که باید از این پتانسیل استفاده کنند.

به لحاظ امکانات و سالن تمرین و تغذیه شرایط بسیار مناسبی داریم و امیدوارم بتوانیم جواب زحمات مدیران باشگاه را به بهترین شکل بدهیم. نکته دیگر این که حضور من در کنار این بازیکنان جوان برایم یک چالش بود و خودم را در معرض یک آزمایش قرار دادم تا ببینم اگر روزی مربی شدم می توانم با این نسل کار کنم یا خیر. چون هر نسل، افکار متفاوتی نسبت به نسل دیگر دارد. البته دوست ندارم به این زودی ها مربی شوم. من از سال 80 مدام در حال تمرین هستم و یک روزی بالاخره بازنشسته خواهم شد.

نسل شما چقدر با نسل فعلی والیبال ایران تفاوت فکری دارد؟

تفاوت بسیار زیاد است. البته نمی توان گفت تفکر کدام نسل بهتر بوده است. برخی عنوان می کنند که نسل جدید والیبال، بی تعصب است که من به شدت با این موضوع مخالفم. واقعیت این است که دنیای نسل جدید با دوران جوانی ما فرق دارد؛ حتی مدل احساس مسئولیت و ناراحتی آنها. من وقتی جوان بودم اگر در یک بازی شکست می خوردیم دو سه شبانه روز نمی توانستم بخوابم اما الان بازیکنان جوان وقتی یک بازی را شکست می خورند یک ساعت بعد آن را فراموش می کنند. اوایل، تصور می کردم این مسئله یک ایراد است اما بعدها متوجه شدم نسل تغییر کرده است.

درباره تیم ملی والیبال صحبت کنیم. برخی عملکرد پیاتزا را مثبت ارزیابی می کنند و برخی هم اعتقاد دارند شکست مقابل تیمی همچون چک غیرقابل توجیه است. شما عملکرد این مربی را امیدوارکننده می دانی؟

من به پیاتزا و بازیکنان تیم ملی واقعا ایمان دارم و به آینده این تیم خیلی امیدوارم. درباره شکست مقابل چک هم می دانم بازیکنان چقدر ناراحت شدند. این شکست یک اتفاق بود. من تمرینات پیاتزا را از نزدیک تماشا کرده ام. او مربی بزرگ و بادانشی است و امیدوارم بازیکنان بتوانند از حضور چنین مربی ای بیشترین استفاده را ببرند. مطمئن باشید خبرهای خیلی خوبی از تیم ملی خواهیم شنید.

نسل جدید تیم ملی هم مدام با نسلی که به آن طلایی گفته می شود مقایسه می شود. این مقایسه ها را چطور می بینی؟

من اصلا موافق مقایسه نسل ها نیستم. ما بازیکنانی مثل موسوی و معروف داشتیم که ستاره بودند و استعداد خدادادی داشتند و انگار برای والیبال ساخته شده بودند. الان هم بازیکنی مثل خانزاده داریم که تا الان قدرتی زنی که مثل او به توپ ضربه بزند ندیدم. عرشیا هم مسیر سعید معروف را طی می کند؛ اما باید قدر خودش را بداند. والیبال مدام در حال تغییر است. در دورانی که در تیم ملی بودم اگر بازیکنی در مسابقات جهانی سرویس با سرعت 110 کیلومتر می زد همه تعجب می کردند اما الان این سرویس ها عادی شده و سرعت آنها به 130 کیلومتر هم رسیده است.

البته خداراشکر نسلی که من هم جزوی از آن بودم مردم را خوشحال کرد و آن نسل بود که در پیشرفت والیبال ایران نقش داشت؛ اما نباید با نسل های پس از آن مقایسه شود. الان در هر پست بازیکنان فوق العاده ای داریم و بازیکنی مثل محمد ولی زاده چیزی کمتر از محمد موسوی ندارد. به شرط اینکه این بازیکنان قدر خودشان را بدانند. قهرمان شدن سخت است اما تداوم قهرمانی کاری به مراتب چندین برابر سخت تر است. پس اگر بتوانند سال ها در تیم ملی بازی و کیفیت فنی خودشان را حفظ کنند در آینده هم از این نسل به نیکی یاد خواهد شد.

در رده های پایه به خصوص تیم های جوانان و زیر 16 سال بازیکنان مستعد خیلی خوبی پرورش پیدا کرده اند.

من همیشه حسرت می خورم که چرا بازیکنان جوان ما در تیم منتخب مسابقات جوانان جهان قرار می گیرند اما نمی توانند به اوج والیبال برسند. دلیل این موضوع را نمی دانم. شاید تفکر حرفه ای در بازیکنان والیبال ما کم است و بازیکنی که در جوانان جهان به مدال طلا رسیده وقتی به کشور برمی گردد فقط دنبال بالا بردن مبلغ قراردادش است؛ در صورتی که می تواند با انتخاب تیم درست، چند سال بعد قراردادهای بسیار خوبی ببندد.

با توجه به اینکه بیشتر از دو دهه در سطح اول والیبال ایران بازی کردی از مسائلی همچون دوپینگ یا شرط بندی در والیبال اطلاعی داری؟

من در تیم هایی که بودم هیچ وقت این مسائل وجود نداشته است. چون اگر چنین مسائلی را می دیدم با مسببان آن به شدت برخورد می کردم. البته یکسری حرف ها همیشه عنوان می شود. شاید هم این حرف ها واقعیت داشته باشد اما من به شخصه این معضلات را ندیده ام.

تعویق یک ماهه لیگ هم باعث انتقادهای زیادی شد.

این تعویق اتفاق عجیب و غریبی بود. در همه این سال ها تا الان آن را تجربه نکرده بودم. من با این سن و سال 3 ماه تمرین کردم که به اوج آمادگی برسم اما به یکباره عنوان شد که لیگ به مدت یک ماه به تعویق افتاده است. این سهل انگاری بدی بود که همه بازیکنان لیگ متضرر شدند. امیدوارم تبعات این اتفاق، گریبان بازیکنان را نگیرد اما تجربه ثابت کرده تیم هایی که میانگین سنی بالایی دارند بیشتر ضرر خواهند کرد. چون در 8 روز 3 بازی باید انجام داد و این فشار بازی های باعث مصدومیت بازیکنان خواهد شد.

بهترین و بدترین اتفاقاتی که در زندگی ات رخ داده کدام ها بوده اند؟

بهترین اتفاق ورزشی ام، انتخابم به عنوان بهترین بازیکن قهرمانی آسیا و بهترین اتفاق زندگی ام تولد فرزند دومم بود. بدترین اتفاق ورزشی هم همان پارگی رباط پایم بود که در بدترین زمان ممکن رخ داد. چون در اوج دوران والیبال بودم و حتی پیشنهاد خارجی داشتم. فوت پسرم هم بدترین اتفاقی بود که در زندگی ام رخ داد. امیدوارم هیچ پدر و مادری داغ فرزند نبیند. چون تحمل آن بسیار سخت است.

صحبت پایانی.

من بعد از 8 سال که با هیچ رسانه مکتوبی مصاحبه نکرده بودم مصاحبه کردم. از همه خبرنگارانی که در این مدت با من تماس می گرفتند و با آنها مصاحبه نکردم عذرخواهی می کنم. البته همیشه در میکسدزون پاسخگوی سوالات خبرنگاران بوده ام.