شرق در گزارشی به وضعیت زندگی این زنان پرداخته است، در بخش هایی از این گزارش آمده که: در نبود برخی حمایت ها، زنان خانه دار ایران با وجود نقش محوری شان در خانواده، همچنان از حق استراحت، امنیت اقتصادی و زندگی اجتماعی محروم مانده اند.

خانه داری تنها شغل جهان است که هیچ مرخصی و سنوات و عیدی و تعطیلی شامل حال آن نمی شود. نسرین یک زن خانه دار است، او به شرق درباره فعالیت روزانه اش گفته که: حوالی ساعت 5:30 صبح بیدار می شوم. مقدمات ناهار را آماده می کنم و غذای همسرم را هم برای روز کاری که در پیش دارد در ظرف خودش می گذارم. صبحانه را آماده می کنم و یک ساعت بعد، کم کم بقیه اعضای خانواده هم بیدار می شوند. دو پسر دارم که یکی راهی مدرسه و دیگری راهی دانشگاه می شود. غذای آن ها را هم آماده می کنم و وقتی که صبحانه بخورند و بروند، تازه کارهای خانه شروع می شود؛ جمع کردن میز، شستن ظرف ها، خرید برای خانه، آماده کردن ناهار، تمیز کردن اتاق پسرها. آن وسط ها هم کمی فرصت گفت وگوی تلفنی با خانواده و دوستانم را دارم. اما خیلی زود باید کارهای شام را انجام بدهم و برای بازگشت مردهای خانه آماده شوم.

به گفته نسرین: اگر عید باشد کارهای من بیشتر می شود. هر اتفاق خوب و بدی که رخ دهد من هستم که مسئولیتم افزایش پیدا می کند. ناشکری نمی کنم و از داشتن خانه و خانواده خوبم خوشحالم اما دوست داشتم فرصتی بود تا یک روز هم در سال فقط برای خودم باشم. پسرهایم گاهی کمک می کنند اما چیزی از فشار کار خانگی کم نمی کند.

سید حسن موسوی چلک، رییس انجمن مددکاران اجتماعی ایران دربخش هایی از صحبت هایش به شرق گفته که: زنان خانه دار باید فرصت و حق زندگی اجتماعی داشته باشند. آن ها نیاز دارند روابط دوستانه خود را حفظ کنند و اوقات فراغت باکیفیتی را تجربه کنند. متأسفانه بسیاری از زنان خانه دار از این فرصت ها محروم می مانند و تمام زندگی شان به فضای خانه محدود می شود.

به گفته او اجرای بیمه اجتماعی اجباری برای همه زنان خانه دار در شرایط فعلی ممکن نیست، زیرا بسیاری از آنان شغل یا منبع درآمدی برای پرداخت حق بیمه ندارند. در گذشته نیز طرح هایی برای بیمه زنان خانه دار اجرا شد، اما به دلایل مختلف از جمله محدودیت بودجه و پیچیدگی قوانین بیمه ای، تداوم نیافت؛ به عنوان مثال، در دوره ای شهر نوشهر به عنوان پایلوت اجرای این طرح انتخاب شد، اما به نتیجه نرسید.

موسوی چلک گفت: آنچه در شرایط فعلی از اهمیت بیشتری برخوردار است، حفظ کرامت زنان خانه دار، حمایت روانی و اجتماعی از آنان و ایجاد سازوکارهایی است که بتوانند در کنار مسئولیت های خانوادگی، از فرصت های رشد فردی و اجتماعی نیز بهره مند شوند.