به نقل از nationalsecurityjournal، رییس جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ، اخیراً با پیشنهاد آغاز مجدد آزمایش های هسته ای، جنجال برانگیز شد. ظاهراً انگیزه او، آزمایش موشک کروز روسیه با موتور هسته ای بوده است.

با این حال، پیشرانه هسته ای با کلاهک هسته ای تفاوت دارد. این جنجال خیلی زود فروکش کرد، زیرا وزارت انرژی آمریکا که مسئول نظارت بر ذخایر هسته ای کشور است تأیید کرد که هیچ آزمایش هسته ای جدیدی در دستور کار نیست.

با این وجود، برای چند روز این احتمال مطرح شد که آمریکا ممکن است وارد رقابت جدیدی در زمینه تسلیحات هسته ای با چین یا روسیه شود.

درست است که زرادخانه هسته ای آمریکا نیاز به نوسازی دارد، زیرا بخش زیادی از تجهیزات آن به دوران جنگ سرد بازمی گردد. اما این به روزرسانی لزوماً به معنای افزودن کلاهک های بیشتر نیست.

و اگر این آزمایش ها چین و روسیه را به انجام اقدامات مشابه تشویق کند، قطعاً اشتباه خواهد بود.

خویشتن داری هسته ای به طور جدی در خدمت منافع ملی آمریکا است—و نه فقط منافع جهانی در کاهش تسلیحات هسته ای.

در عوض، قدرت نظامی متعارف آمریکا بسیار جلوتر از رقبای آن است، بنابراین به نفع واشنگتن است که سایر کشورها را از ساخت تسلیحات هسته ای به عنوان ابزار موازنه باز دارد.

ایالات متحده بزرگ ترین اقتصاد جهان را دارد و هزینه های دفاعی آن بسیار بیشتر از هر کشور دیگری است. در واقع، آمریکا بیش از دو برابر مجموع هزینه های دفاعی چین و روسیه خرج می کند. این برتری در طول دهه ها انباشته شده و مزیت قابل توجهی ایجاد کرده است.

درست است که رشد سریع چین و گسترش نظامی آن، باعث کاهش نسبی قدرت آمریکا در مقایسه با چین شده است. اما آمریکا دچار افول مطلق نشده و همچنان می تواند قدرت خود را در بیشتر نقاط جهان به جز شرق آسیا برای چندین دهه آینده حفظ کند.

هم پیمانان آمریکا در شرق آسیا، با پشتیبانی واشنگتن، باید بتوانند گسترش طلبی چین را تا مدتی محدود کنند. برای مثال، آمریکا 11 ناوگروه هواپیمابر دارد، در حالی که چین تنها دو ناوگروه دارد. چین برای رسیدن به سطح آمریکا، دهه ها زمان نیاز دارد.

در مورد روسیه، آمریکا نه تنها در افول نسبی نیست، بلکه روسیه خود در حال افول است. جنگ این کشور علیه اوکراین فاجعه بار بوده است. حتی اگر روسیه موفق به شکست اوکراین شود، تاکنون بیش از یک میلیون تلفات داده و سال ها، شاید دهه ها، زمان نیاز دارد تا هزاران خودروی نظامی از دست رفته را بازسازی کند.

اقتصاد روسیه نظامی سازی شده و تحت تحریم است. رشد واقعی بخش غیرنظامی تا زمانی که ولادیمیر پوتین از قدرت کنار نرود، بازنخواهد گشت.

روسیه تحت رهبری پوتین تهاجمی است، اما این به معنای قدرتمند بودن نیست. اقتصاد روسیه از اقتصاد کانادا کوچک تر است و مشکلاتش در اوکراین نشان می دهد که قدرت نظامی آن در واقع محدود است.

همان طور که ویلیام وولفورث و استیون بروکس اشاره کرده اند، قدرت آمریکا بسیار عمیق تر از آن چیزی است که بسیاری از تحلیل گران تصور می کنند. جهان چندقطبی نیست.

کشورهایی که از نظر نظامی متعارف ضعیف تر هستند، معمولاً به ساخت تسلیحات هسته ای روی می آورند تا این ضعف را جبران کنند. کره شمالی و پاکستان نمونه های بارز این رویکرد هستند. هیچ یک از این کشورها نمی توانند از نظر نظامی متعارف با کره جنوبی یا هند رقابت کنند، بنابراین احتمالاً در صورت بروز درگیری، از تسلیحات هسته ای برای جبران نابرابری در میدان نبرد استفاده خواهند کرد.

روسیه نیز با توجه به ضعف در جنگ اوکراین، به طور فزاینده ای بر تسلیحات هسته ای در دکترین نظامی خود تأکید کرده است.

پوتین سال هاست تهدیدهای هسته ای مطرح می کند—احتمالاً برای نمایش قدرت در شرایط افول روسیه.

در مقابل، آمریکا از پایان جنگ سرد تاکنون بر عدم اشاعه و خویشتن داری هسته ای تأکید داشته است. توانایی های نظامی متعارف آمریکا به این معناست که نیازی به استفاده یا تهدید به استفاده از تسلیحات هسته ای ندارد.

در عوض، سیاست خوب آمریکا این است که مشروعیت تسلیحات هسته ای را زیر سؤال ببرد و آن ها را به عنوان سلاح هایی وحشتناک و تابو معرفی کند که هرگز نباید استفاده شوند. این رویکرد، برتری متعارف آمریکا را تقویت می کند.

خوشبختانه، تأکید آمریکا بر عدم استفاده از تسلیحات هسته ای، هم برای جهان و هم برای خود آمریکا مفید است. البته منافع آمریکا محرک اصلی این سیاست است، اما واضح است که جهانی با تسلیحات هسته ای کمتر، برای بشریت نیز سودمند خواهد بود.