به نقل از به نقل از چارسو فرهنگ، چندی پیش خبرهایی در شبکه های اجتماعی منتشر شد مبنی بر اینکه در روسیه، نسخه ای اسباب بازی از پهپاد شاهد ایران ساخته و در بازار فروخته می شود. در نگاه نخست شاید این موضوع چیز عجیبی نباشد؛ کشورهای مختلف سال هاست از تجهیزات نظامی خود یا دیگران، ماکت و اسباب بازی تولید می کنند و می فروشند. اما وقتی این خبر را در بستر تحولات فرهنگی و رسانه ای منطقه و حتی در پرتو تاریخ خودمان ببینیم، معنای عمیق تری پیدا می کند.

در روزهای جنگ 12 روزه اخیر، در غزه، نام ایران و تولیدات نظامی اش، از پهپاد گرفته تا موشک و سامانه های دفاعی در تیتر بسیاری از رسانه های جهان عرب و حتی غرب تکرار شد. این حضور رسانه ای و ذهنی، ولو غیرمستقیم، نوعی ظرفیت فرهنگی ایجاد کرد. مردمی که در فضای مجازی از توان دفاعی ایران می نوشتند، نوجوانانی که تصاویر پهپادها را در استوری هایشان می گذاشتند، یا حتی آن هایی که از دل مقاومت، به ایران به چشم کشوری مقتدر نگاه کردند. این لحظه، لحظه ای بود که می شد از آن برای خلق محصول فرهنگی استفاده کرد؛ محصولی که ضمن انتقال پیام قدرت و خودباوری، بتواند به صورت نرم و مردمی، نمادهای ملی را در ذهن نسل جدید تثبیت کند؛ اما ما این فرصت را نادیده گرفتیم.

در حالی که می توانستیم از همین موج، اسباب بازی، ماکت، بازی رایانه ای یا انیمیشن بسازیم، روس ها پیش دستی کردند و از شاهد ایرانی، اسباب بازی تولید کردند. یعنی نمادی که از ذهن و فناوری ایرانی آمده، حالا در بازارهای خارجی با نام و برند غیرایرانی فروخته می شود. این دقیقاً همان جایی است که ضعف ساختاری ما در پیوند دادن صنایع فرهنگی با دستاوردهای ملی آشکار می شود.