به نقل از روزنامه شرق برآوردها حاکی از آن است که در محیط های صنعتی حدود 22 درصد از کارگران و در مشاغل حمل ونقل و فصلی بیش از 30 درصد درگیر نوعی مصرف مواد هستند و براساس پژوهش های انجام شده (RSA: 1396,1386,1383,1376) انتظار می رود سهم طبقه فرودست در جمعیت مصرف کنندگان مواد هم اکنون از 40 درصد نیز گذشته باشد.

در نواحی صنعتی مانند عسلویه، گل گهر، معادن کرمان و بنادر جنوبی، مواد مخدر بخشی از فرهنگ کار شده است. در این محیط ها، کارگران با دستمزد پایین، بیمه ناپایدار و ساعت های طولانی کار، از مواد برای ادامه حیات کاری استفاده می کنند. تریاک و شیشه، ابزار بقا در شرایطی هستند که بدن انسان دیگر تاب نمی آورد.

در سطح جهانی نیز الگوی مشابهی دیده می شود. در معادن میانمار، کارگران برای بیداری شبانه از مت آمفتامین موسوم به یابا استفاده می کنند. در نیجریه، ترامادول میان کارگران کارخانه ها رواج دارد و در ایالات متحده بحران اوپیوییدها میلیون ها کارگر و کشاورز را به مسکن های صنعتی وابسته کرده است. در همه این نمونه ها، مواد مخدر نه برای لذت بلکه برای بقا مصرف می شوند. به این ترتیب، اعتیاد را باید نوعی استراتژی ناگزیر بدن کارگر دانست؛ پاسخی به فشار کار، فقر و بی ثباتی. بدن معتاد، بدنِ استثمارشده ای است که می کوشد خود را در مدار تولید نگه دارد.