این دریاچه شور و قلیایی است و هیچ خروجی طبیعی ندارد؛ تنها از طریق تبخیر آب از آن خارج می شود. مساحت آن حدود 180 کیلومتر مربع و عمق متوسط آن 17 متر است؛ اما در برخی نقاط تا 48 متر نیز می رسد.

ترکیب شیمیایی خاص آن باعث شکل گیری برج های توفاشده که از سنگ آهک طبیعی ساخته شده اند و چشم اندازی فرازمینی ایجاد کرده اند. دریاچه فاقد ماهی است اما میزبان تریلیون ها میگوی آب شور و مگس های قلیایی است که غذای میلیون ها پرنده مهاجر را تأمین می کنند.

دو جزیره اصلی به نام های نگیت و پائوها در آن قرار دارند که حاصل فعالیت های آتشفشانی گذشته اند.

مردم بومیKootzaduka’a Paiute هزاران سال در اطراف این دریاچه زندگی کرده اند و از منابع طبیعی آن بهره می برده اند. در دهه 1940، انتقال آب به لس آنجلس باعث کاهش شدید سطح آب شد و نگرانی های زیست محیطی را برانگیخت.

تلاش های حفاظتی از دهه 1970 آغاز شد و منجر به محدودسازی برداشت آب و احیای نسبی دریاچه شد. امروزه دریاچه مونو به عنوان یک نماد حفاظت محیط زیست و مقصد گردشگری محبوب شناخته می شود.