از روزی که خبر بستری شدن او منتشر شد، هر روز روایتی تازه و متناقض در رسانه ها و شبکه های اجتماعی دست به دست می شود؛ یک روز حالش وخیم اعلام می کنند، روز بعد خانواده اش خبر از بهبودی می دهند، و روز دیگر سکوتی طولانی جای همه چیز را می گیرد. نتیجه این آشفتگی و سردر گمی چیزی جز بی اعتمادی عمومی نیست.

این الگوی آشنا در بسیاری از اتفاقات مشابه تکرار شده است؛ از سانحه برای ورزشکاران گرفته تا وضعیت هنرمندان، مسئولان و حتی سلبریتی ها. در چنین موقعیت هایی، نبود مرجع رسمی و پاسخگو باعث می شود فضای مجازی به میدان گمانه زنی و شایعه تبدل شود. هر رسانه ای می کوشد زودتر از دیگری خبری منتشر کند، حتی اگر هنوز صحت آن تأیید نشده باشد. در نهایت این افکار عمومی است که انبوهی از خبرهای ناقص و متناقض روبرو می شود و هر بار از خود می پرسد چه کسی راست می گوید؟

در این میان، کم نیستند رسانه ها و کانال های خبری غیر رسمی که به جای حل ابهامات، خودشان در تله این آشفته بازار اطلاع رسانی گرفتار می شوند. در این شرایط به جای اینکه مخاطب با خیال راحت یک خبر را بخواند، اگر حوصله داشته باشد که البته به طور معمول اتفاق نمی افتد- دست به صحت سنجی خبر می زند، آن زمان است که مشکلات عیان می شوند. حجم خبرهای متفاوت در مورد یک موضوع، منجر به این می شود که مخاطب، دیگر نداند کدام رسانه را باید جدی بگیرد و حرف کدام مسئول را به عنوان سند معتبر شناسایی کند.

اگر بخواهیم در این وضعیت با دقت بیشتری صحبت کنیم، باید قبول کرد که در کنار مسابقه نانوشته رسانه ها برای انتشار به روزترین خبر در مورد چنین موضوعاتی؛ نبود فرهنگ پاسخگویی هم نقش پررنگی دارد. نبود چنین فرهنگی موجب می شود که یک روز خبر دلخراش مرگ مغزی بازیکن والیبال از سوی فدراسیون والیبال کشورمان اعلام می شود و روز دیگرسجاد رضوی معاون درمان وزیر بهداشت، خبر از به کما رفتن صابر کاظمی بدهد و از مردم بخواهد که به شایعات درگذشت این بازیکن توجه نکنند.

واقعیت این است تا زمانی که نهادهای رسمی خود را موظف به اطلاع رسانی دقیق، به موقع و قابل استناد ندانند، رسانه ها نیز بر پایه حدس و شایعه خبر خواهند نوشت. در نهایت، قربانی اصلی اعتماد عمومی است که هر بار بیشتر از بین می رود.