فوکوشی ماساایچی پزشک و آسیب شناس ژاپنی بود که در دانشگاه امپریال توکیو پزشکی خواند و برای ادامهٔ تحصیل به آلمان رفت. در دوران کاری اش به عنوان پاتولوژیست، روی بیماری هایی مانند سیفلیس و اختلالات تیرویید تحقیق می کرد، اما کشفی غیرمنتظره مسیر زندگی اش را تغییر داد: او متوجه شد در بخش هایی از پوست بیماران که تاتو داشتند، ضایعات سیفلیسی کمتر دیده می شود. همین مشاهده باعث شد توجهش به پوست تاتو شده جلب شود.

با گذشت زمان، فوکوشی از یک پزشک صرف به نوعی مورخ و گردآورندهٔ هنر بدن تبدیل شد. او شیفتهٔ سبک سنتی تاتوی ژاپنی موسوم به ایرِزومی بود بسیاری از صاحبان این تاتوها از اعضای طبقات پایین جامعه یا حتی از اعضای یاکوزا (مافیای ژاپن) بودند.

فوکوشی با افراد زیادی که بدنشان با چنین تاتوهایی پوشیده بود، گفت وگو کرد و توانست از برخی شان رضایت بگیرد تا پس از مرگ، پوستشان برای مطالعه و نگهداری از بدن جدا شود. او با دقت بسیار پوست را جدا می کرد، چربی و بافت زیرین را می زدود و سپس آن را خشک یا در محلول های خاصی مثل گلیسیرین و فرمالین حفظ می کرد. این کار بیشتر شبیه ترکیبی از علم پزشکی و نگهداری آثار هنری بود تا یک عمل صرفاً علمی.

در طول زندگی حرفه ای اش، فوکوشی بیش از 2000 قطعه پوست دارای تاتو و حدود 3000 عکس مستند گردآوری کرد.

با این حال، بخش بزرگی از این مجموعه در بمباران های جنگ جهانی دوم نابود شد. امروز تنها حدود 100 قطعه از آثار باقی مانده در موزهٔ آسیب شناسی پزشکی دانشگاه توکیو نگهداری می شوند، هرچند برای بازدید عمومی در دسترس نیستند.

میراث فوکوشی ماساایچی همچنان محل بحث است. از یک سو او را پیشگام در مستندسازی هنر تاتوی ژاپنی می دانند و از سوی دیگر کارش از نظر اخلاقی و فرهنگی چالش برانگیز تلقی می شود. با این حال، در تاریخ پزشکی و فرهنگ ژاپن، او به عنوان مردی شناخته می شود که میان علم، بدن و هنر پلی غیرمنتظره ساخت و بدن انسان را به بوم زنده ای برای ثبت زیبایی و تاریخ تبدیل کرد.