فضانوردان یک وضعیت فیزیکی به نام "سندرم سازگاری فضایی" را تجربه می کنند که میتواند بر توانایی آنها در راه رفتن پس از بازگشت به زمین پس از مدت طولانی در فضا تأثیر بگذارد.

این وضعیت عمدتاً به دلیل تأثیرات گرانش ناچیز فضا بر روی بدن است.

در محیط میگروکرانشی فضا، نبود جاذبه باعث ضعیف شدن عضلات بدن می شود، به ویژه ماهیچه هایی که برای حرکت استفاده می شوند.

وقتی فضانوردان در فضا هستند، برای حرکت به مکانیسم های مختلفی مانند فشار دادن سطوح یا استفاده از دستگیره ها برای حرکت در فضاپیما متکی هستند.

هنگامی که آنها به زمین باز می گردند، ماهیچه ها، تاندون ها و استخوان های آنها به دلیل فقدان فعالیت معمولی, تحمل وزن که روی زمین تجربه می شود را از دست داده اند.

این منجر به کاهش توده عضلانی، تراکم استخوان و قدرت کلی می شود.

پس از بازگشت به زمین، فضانوردان اغلب به زمان نیاز دارند تا با گرانش زمین سازگار شوند و قدرت و هماهنگی خود را بازیابند.

آنها تحت یک دوره توانبخشی و فیزیوتراپی قرار می گیرند تا به بدن خود کمک کنند تا با نیازهای ایستادن، راه رفتن و سایر فعالیت ها سازگار شود.

این فرآیند بسته به مدت اقامت در فضا و شرایط فیزیکی فردی آنها می تواند چندین هفته یا حتی ماه ها طول بکشد.