به نقل همشهری ؛ دختر 29 ساله با حضور در کلانتری شفای مشهد برای شکایت گفت: همه چیز از همان روز شروع شد که در فضای مجازی چشمم به صفحه زنی کاریاب افتاد؛ با عکس هایی فریبنده از سالن های مجلل آرایش در کشورهای حوزه خلیج فارس، با وعده درآمد دلاری، اقامت مطمئن و آینده ای درخشان. او مرا استعداد درخشان صدا می زد و می گفت تو فقط جای اشتباهی به دنیا آمدی، بیایی اینجا ستاره می شوی!

دل من که سال ها زیر سایه محدودیت ها مانده بود، با چند جمله پر کشید. تصور کردم شاید واقعا تقدیر من در کشوری دیگر نوشته شده باشد، نه اینجا. فکر می کردم آنجا سکوی پرتاب من می شود که به اروپا بروم تا رویاهایم کامل شود.

او از من درخواست پول کرد؛ نه کم، عددی که برای به دست آوردنش تمام پس اندازم را خالی کردم و از خانواده هم قرض گرفتم. گفت این مبلغ هزینه اقامت، قرارداد کاری و برای شروع کار است. من هم با چشمان بسته اعتماد کردم و مبلغی را که می خواست پرداختم چون رویاها معمولا عقل را خاموش می کنند.

روز سفر قلبم پر از امید بود. خودم را می دیدم که چند ماه بعد، با لباس های شیک و لبخندی پر از غرور، عکس می گذارم و می نویسم رسیدم ! اما رسیدن من به فرودگاهی بود که بوی غربت می داد و واقعیتی که هیچ شباهتی به آن رویاها نداشت. سالن زیبایی ای که به من وعده داده بودند، قصر نبود؛ اتاقی تنگ با آینه هایی غبارگرفته، صندلی های فرسوده و مشتری هایی بود که بیشتر برای کمترین قیمت می آمدند تا کیفیت.

کارم از همان روز اول شروع شد، نه با آموزش تخصصی و کار حرفه ای، بلکه با شستن ظرف ها، کف سالن و... . ساعت کاریم از7 صبح بود تا 10 شب. روزهای اول فکر می کردم شاید شروع کار سخت است و بعد بهتر می شود، اما بهتر نشد که نشد. حقوقی که وعده اش را داده بودند هم افسانه بود و هیچ وقت واقعیت پیدا نکرد. هر بار که می پرسیدم حقوقم چه شد، کارفرما اخم می کرد، سرم داد می زد و می گفت تو اول باید پولی را که برای آوردنت خرج کردم دربیاوری، در حالی که من همان اول همه چیز را پرداخت کرده بودم.

اقامتم؟ هیچ برگه قانونی به من نشان ندادند و کم کم فهمیدم من نه کارمند هستم و نه آرایشگر. من در تله ای که اسمش رویای مهاجرت بود گیر افتاده بودم. وقتی اعتراض کردم و گفتم پولم را می خواهم، وقتی حقم را خواستم، رفتارشان به طور وحشتناکی تغییر کرد.

به جای دادن حق و حقوقم راهی جلوی پایم گذاشتند که حتی بیان کردنش سخت است. به من گفتند اگر می خواهم پولم را زودتر بگیرم، اگر می خواهم در این کشور بمانم، اگر نمی خواهم بیرون انداخته شوم، باید تن به یکسری کارها بدهم. آنها می خواستند مرا از یک آرایشگر به چیزی تبدیل کنند که حتی نمی خواهم نامش را بر زبان بیاورم.

آن شب روی تخت باریک خوابگاه با صدایی که از هق هق خفه شده بود، از خودم پرسیدم چطور برای ساختن آینده، خودم را تا این حد به قهقرا کشاندم، چطور یک رویای زیبا به کابوسی تبدیل شد که از گفتن آن شرم دارم.

3 ماه تمام تحمل کردم و گویا راه برگشتی برایم باقی نمانده بود، اما روزی رسید که فهمیدم اگر همان لحظه نروم، دیگر از خودم چیزی باقی نخواهد ماند. با اندک پولی که داشتم بلیت گرفتم و برگشتم؛ به کشوری که با امید ترک کرده بودم و با دلی شکسته بازگشتم.

امروز اینجا هستم؛ برای شکایت از کسی که کلاهبرداری کرد و رویاهای مرا بر باد داد. امروز اینجا هستم تا بگویم فریب رویاهای مجازی را نخورید. بیشتر این کسب و کارهای فضای مجازی کلاهبردارند و هدف دیگری دارند. آنچه آنها به من نشان دادند، نورها و جمله های پرزرق و برق بود، اما واقعیت پشت صحنه ای تاریک داشت. سرمایه مالی و اعتمادم از دست رفت. من اشتباه کردم، نه در رویا داشتن، بلکه در اعتماد بی پروا به کسانی که رویا را ابزاری برای فریب می کنند.

می خواهم دوباره از اینجا شروع کنم، با دردهایی که حالا می دانم دیگران هم شاید تجربه کرده باشند تا اگر بتوانم برای دختر دیگری قبل از سقوط هشداری باشم.

با شکایت این دختر 29 ساله و با صدور دستورهایی قاطع از سوی سرگرد احسان سبکبار رییس کلانتری شفای مشهد، اقدامات قانونی ویژه برای شناسایی عوامل فریب دختران جوان ایرانی در فضای مجازی آغاز شد.