به گزارش پارسینه ، آرمین زارعی که قبل ها با نام آرمین 2AFM شناخته می شد، خواننده ای است که شاید نامش را در تالار مشاهیر نبینیم اما بی شک همه ما با آثار او خاطره داریم و موزیک های ترندش تا ابد در یاد و خاطره ما خواهد ماند.

آرمین زارعی، هنرمند برجسته و شناخته شده در عرصه موسیقی ایران، در تاریخ پنجم اردیبهشت ماه سال 1365 در پایتخت کشورمان، تهران، به دنیا آمد. او به عنوان یک خواننده و ترانه نویس با استعداد، توانست در دنیای موسیقی جایگاه ویژه ای را برای خود پیدا کند. آرمین از سنین جوانی به دنیای موسیقی علاقه مند بود و این علاقه را به صورت جدی از سال 1382 آغاز کرد. در آن زمان، او تنها 17 سال داشت و تصمیم گرفت تا با چهار نفر از دوستان نزدیک خود، فعالیت های موسیقایی را به صورت خانگی و غیررسمی شروع کند.

این گروه دوستانه که با شور و اشتیاق فراوان به خلق موسیقی می پرداختند، به مرور زمان توانستند تجربیات ارزشمندی را کسب کنند. پس از مدتی، آرمین زارعی تصمیم گرفت تا فعالیت های خود را در یک استودیو حرفه ای پیگیری کند و به همین منظور به استودیویی رفت که در آنجا با هنرمند دیگری به نام رضایا آشنا شد. این آشنایی نقطه عطفی در زندگی حرفه ای آرمین بود.

در ادامه، به پیشنهاد رضایا، آنها تصمیم گرفتند تا یک آهنگ رپ مشترک با عنوان “نارگل” تولید و منتشر کنند. این همکاری نه تنها موجب تقویت ارتباطات حرفه ای آنها شد، بلکه باعث شد تا نام آرمین زارعی و رضایا به سرعت در میان مردم و دوستداران موسیقی رپ سر زبان ها بیفتد. آهنگ “نارگل” به عنوان یک اثر نوآورانه و جذاب، توجه بسیاری از شنوندگان را جلب کرد و زمینه ساز موفقیت های بعدی آرمین در عرصه موسیقی گردید.

در حقیقت، نام 2AFM به عنوان یک نماد و نشانه از دوستی ها و همکاری های عمیق من با چهار نفر از دوستان نزدیک دوران دبیرستانم انتخاب شده است. این چهار نفر که هر یک به نوعی در شکل گیری و پیشرفت فعالیت های هنری من تأثیرگذار بودند، در سال های متمادی با هم به خلق آثار مختلف پرداخته و تجربیات ارزشمندی را به اشتراک گذاشتیم.

اگرچه در گذر زمان، شرایط زندگی ما به گونه ای رقم خورد که هر یک از ما مسیرهای جداگانه ای را انتخاب کردیم و از هم فاصله گرفتیم، اما خاطرات شیرین و لحظات به یادماندنی که در کنار یکدیگر داشتیم، همچنان در ذهنم زنده است. این نام، 2AFM، نه تنها یادآور دوستی های عمیق و صمیمی ماست، بلکه نمایانگر روحیه همکاری و همبستگی است که در آن دوران تجربه کردیم.

با اینکه هر یک از ما به سمت اهداف و آرزوهای شخصی خود حرکت کردیم و به نوعی از هم جدا شدیم، اما من تصمیم گرفتم که این نام را حفظ کنم. این کار برای من به نوعی احترام به گذشته ام و به دوستی هایی است که هرگز فراموش نخواهم کرد. بنابراین، 2AFM برای من بیشتر از یک نام است؛ این عنوان نمایانگر یک دوران خاص در زندگی ام و یادآور ارتباطاتی است که به شکل عمیقی بر روی مسیر هنری من تأثیر گذاشته است.

حسین تهی، یکی از چهره های شناخته شده در عرصه موسیقی رپ، از دوران دبیرستان تا مقطع دانشگاه، همواره در کنار دوستانش به تحصیل پرداخته است. این دوستی و همکلاسی بودن، نه تنها فرصتی برای یادگیری و تبادل نظر درباره موضوعات مختلف فراهم کرده بود، بلکه زمینه ساز شکل گیری ایده ها و خلاقیت های هنری در میان آن ها نیز بود.

پس از ورود به دانشگاه آزاد واحد دماوند، حسین و دوستانش با اشتیاق و انگیزه ای مضاعف به ادامه تحصیلات خود پرداختند. اما به تدریج، خبرهایی از فعالیت های هنری آن ها به گوش مسئولان دانشگاه رسید. این خبر که حسین و برخی از همکلاسی هایش به عنوان رپر شناخته می شوند، به سرعت در میان اعضای هیئت علمی و مدیریت دانشگاه پخش شد.

در پی این اتفاق، مسئولان دانشگاه تصمیمی جدی اتخاذ کردند. آن ها با توجه به نگرش های خاص خود نسبت به موسیقی رپ و تأثیرات آن بر روی محیط آموزشی، تصمیم به اخراج حسین و دوستانش گرفتند. این اقدام، هرچند به صورت محترمانه انجام شد، اما به وضوح نشان دهنده عدم درک کافی از هنر و فرهنگ معاصر بود.

حسین و همکلاسی هایش که روزگاری در کنار هم به تحصیل و یادگیری مشغول بودند، ناگهان با واقعیتی تلخ مواجه شدند؛ واقعیتی که نه تنها مسیر تحصیلی آن ها را تحت تأثیر قرار داد، بلکه بر روی روحیه و انگیزه های هنری شان نیز سایه انداخت. این تجربه تلخ، نقطه عطفی در زندگی حسین تهی بود که او را به سمت مسیری جدید و متفاوت سوق داد.

در نهایت، داستان حسین تهی و همکلاسی هایش نه تنها نمایانگر چالش های فرهنگی در جامعه ماست، بلکه به نوعی نمادی از تلاش برای حفظ هویت هنری و فردی در برابر محدودیت ها و قضاوت های نادرست است.

حسین تهی، هنرمند و رپر شناخته شده ایرانی، تا سال 1388 در دنیای موسیقی به صورت زیرزمینی و خارج از چارچوب های رسمی فعالیت می کرد. او در این دوران، با چالش ها و محدودیت های زیادی روبرو بود و همواره در تلاش بود تا صدای خود را به گوش شنوندگان برساند. اما پس از وقوع اتفاقات سیاسی و ناآرامی هایی که در آن سال ها در کشور به وقوع پیوست، حسین با احتیاط بیشتری به فعالیت های خود ادامه داد. او نگران بود که مبادا به دلیل نظراتش و محتوای آثارش مورد پیگرد قرار گیرد و دستگیر شود. این ترس طبیعی، او را به فکر فرو برد و تصمیم گرفت که به طور موقت فعالیت هایش را کاهش دهد تا از خطرات احتمالی دور بماند.

اما سرنوشت حسین به گونه ای رقم خورد که پس از مدتی، با صحبت ها و اظهارات امیر تتلو، یکی دیگر از چهره های معروف دنیای رپ ایران، دوباره جرقه ای از امید در دل او روشن شد. این گفتگوها و تبادل نظرها نه تنها حسین را تحت تأثیر قرار داد، بلکه او را ترغیب کرد تا بار دیگر به عرصه موسیقی بازگردد و صدای خود را به گوش همگان برساند.

در این راستا، حسین تهی تصمیم گرفت با یک شرکت موسیقی معتبر و شناخته شده به نام آونگ همکاری کند. این همکاری برای او فرصتی طلایی بود تا بتواند آثارش را با کیفیت بالاتر و با لوگوی این شرکت منتشر کند. حسین با استفاده از این پلتفرم جدید، توانست آهنگ هایش را به گستره وسیع تری از مخاطبان معرفی کند و به تدریج محبوبیت بیشتری کسب کند.

این بازگشت دوباره به عرصه موسیقی نه تنها برای حسین بلکه برای طرفدارانش نیز نویدبخش بود. آن ها که سال ها منتظر شنیدن آثار جدید او بودند، حالا می توانستند با اشتیاق بیشتری به آهنگ هایش گوش دهند و از خلاقیت هایش لذت ببرند. حسین تهی با این تصمیم، نه تنها مسیر حرفه ای خود را دوباره هموار کرد، بلکه نشان داد که هرگز نمی توان با موانع ایستاد و هر بار می توان از نو شروع کرد.

وی پس از چند سال فعالیت هنری بدون مجوز در ایران، در پی گرفتن مجوز از وزارت ارشاد جمهوری اسلامی اقدام کرد و پس از سه سال و هشت ماه سکوت و عدم فعالیت هنری، سرانجام توانست مجوز فعالیت رسمی در ایران را از وزارت فرهنگ و ارشاد دریافت کند. پس از سال ها عدم فعالیت، در 14 اسفند 1398، نخستین ترانه رسمی خود را به نام رفت با مجوز وزارت ارشاد و توسط شرکت ترانه شرقی منتشر شد. آرمین زارعی نخستین کنسرت خود را در 26 اسفند 1401 در سالن همایش میلاد، تهران، برگزار کرد.

آرمین زارعی (معروف به آرمین 2AFM)، خواننده محبوب ایرانی در ژانرهای رپ، پاپ و موسیقی تلفیقی، متولد 5 اردیبهشت 1365 در تهران است. در مورد زندگی شخصی او، به ویژه ازدواج و فرزندان، اطلاعات رسمی و تأییدشده ای از سوی خودش منتشر نشده و بیشتر شایعات و گمانه زنی ها در رسانه ها و شبکه های اجتماعی رواج دارد.

وضعیت ازدواج:

بر اساس منابع مختلف، آرمین زارعی مجرد است و تا کنون ازدواج نکرده. او در مصاحبه ها یا پست های رسمی خود به طور مستقیم به این موضوع نپرداخته و زندگی خصوصی اش را دور از حاشیه نگه داشته.

شایعاتی مبنی بر رابطه عاطفی یا نامزدی با دختری ناشناس وجود دارد. مثلاً در گذشته عکس های مشترکی در صفحات شخصی اش (مانند اینستاگرام) منتشر شده بود که بعداً حذف شدند، اما هیچ کدام به ازدواج منجر نشده.

یک منبع خاص ادعا کرده که او در سال 1388 با سارا خاتمی (بازیگر) ازدواج کرده، اما این اطلاعات با سایر بیوگرافی ها همخوانی ندارد و احتمالاً اشتباه یا شایعه است.

فرزندان:

هیچ اطلاعاتی مبنی بر داشتن فرزند وجود ندارد. شایعاتی در مورد “بچه دار شدن” او در برخی صفحات خبری مطرح شده، اما این ها هم تأیید نشده و بخشی از حاشیه های معمول اطراف چهره های مشهور است.

آرمین زارعی به طور کلی زندگی شخصی اش را خصوصی نگه می دارد و تمرکز اصلی اش روی فعالیت های هنری و کنسرت هاست.

من از بچگی خیلی تودار بودم. نه این که بخواهی فکر کنی از قصد این کار را می کنم. کلا دوست ندارم درباره خیلی چیزها حرف بزنم چون باور دارم که اگر بخواهی روی حواشی تمرکز کنی ممکن است آینده ات را قربانی کنی. برای همین کلا خیلی از مسائل را نادیده می گیرم و درموردشان حرفی به کسی نمی زنم. حتی شاید با صمیمی ترین دوستانم هم درباره مشکلاتم صحبت نکنم. همیشه فکر فرداهایم هستم.

من اعتقادی به خودسانسوری ندارم اما سعی کردم اشکالاتم را اصلاح کنم. من هنوز هم سبک و سیاق موسیقی ام همان است. فقط سعی می کنم کلامی که در کارهایم استفاده می کنم مطابق با عرف جامعه ای که در آن زندگی می کنم باشم. البته قبلا هم کلامم طوری نبود که آدم رویش نشود جلوی خانواده اش گوش کند. چون خیلی از کسانی که موسیقی من را می شنیدند با خانواده گوش می کردند. اما بالاخره سنم کمتر بود و نمی دانستم چی به چی است.

قبل از هرچیز توکلم به خداست و اعتقاد دارم اگر خدا بخواهد این اتفاق می افتد و اگر نخواهد هم نمی افتد. اما باید بگویم تا این ساعت که روبه روی تو نشسته ام خودم هیچ کاری را شخصا برای هیچ سایت و شبکه ماهواره ای نفرستادم. ولی وقتی قانون کپی رایت وجود ندارد و من نمی توانم از حقوق خودم دفاع کنم آیا به نظر شما فایده ای دارد؟ طبیعتا وقتی کاری منتشر می شود هر سایت و یا رسانه ای می تواند آن را با لوگوی خود به صورت انحصاری استفاده و پخش کند. و تنها یک سایت نیست که بشود جلویش را گرفت.

نه من کلا سرم در لاک خودم است. کاری به کسی ندارم و خدارو شکر کسی هم تا امروز کاری به من نداشته. این برداشت تو است که اینطور فکر می کنی. به نظرم یک آرتیست باید آرتیست باشد. یک آرتیست باید خوش لباس باشد، خوب حرف بزند و خوب برخورد کند. چه در دنیای مجازی و چه در دنیای حقیقی. اتفاقا گاهی اوقات در همین اینستاگرامم به مسائل روز واکنش نشان می دهم. مثلا وقتی تیم والیبال قهرمان شد یا زمانی که توافق برجام نهایی شد پست تبریک گذاشتم. بیشتر سعی می کنم به مسائل مثبت واکنش نشان دهم.

بالاخره هرکسی پستی و بلندی های زندگی خودش را دارد. شاید خیلی ها من را از دور ببینند و بگویند با حمایت مالی به اینجا رسیده. در صورتی که مطمئنا این آدم ها از هیچ چیز زندگی من خبر ندارند. من هم مشکلات و سختی های زندگی خودم را داشتم ولی چه اهمیتی دارد که بخواهم از مشکلات گذشته ام بگویم، آن هم وقتی که دیگر گذشته و قرار نیست چیزی عوض شود. فقط همینقدر بگویم که من روی پای خودم بزرگ شدم. اگر چه در مقاطعی خانواده و دوستانم هم در این راه کمکم کردند اما همیشه خودم بودم و خودم.گذشته ها برای من گذشته. من فقط به آینده ام فکر می کنم.

خیلی شیطون بودم. همه از دستم عاصی بودند. از در و دیوار بالا می رفتم. باورت نمی شود اما یادم است در 9 سالگی در یک روز سه بار سرم شکست.یعنی در یک روز سه بار رفتم دکتر و سرم را بخیه زدند. هنوز هم جایش روی سرم هست. اگر سرم را از ته بزنم کاملا جای شکستگی را می بینی.

هر آدم موفقی از بچگی به آینده اش فکر می کند. راستش را بخواهی من همیشه و از بچگی مطرح بودن را دوست داشتم. دوست داشتم بزرگ که شدم آدم معروفی شوم. اما هیچ وقت فکر نمی کردم رپر شوم. تصورم این بود که یک روز بازیگر معروفی می شوم.اما الان واقعا راضی ام. خوانندگی را از ته دلم دوست دارم. عمرم را پایش گذاشتم و از این به بعد هم می گذارم.

خدا بیامرزتش. پسری با اخلاق های کاملا متفاوت بود.بمب انرژی مثبت بود. همیشه به من روحیه می داد، از من خیلی تعریف می کرد و خیلی به من میدان می داد. این را تا به حال جایی نگفته ام اما دوتا از مطرح ترین آهنگ هایم به نام چیزی شده و مبارک باشه را در استودیوی مرتضی خواندم. آن زمان مرتضی هیچ آهنگی بیرون نداده بود. تازه کار یکی هست را خوانده بود و یک روز برایم گذاشت و گفت این آهنگ را می خواهم پخش کنم.

می گفت می خواهم مجاز شوم. همیشه می گفت آرمین من تو را خیلی دوست دارم و من هم کلی ذوق می کردم از تعریف هایش. خیلی انرژی مثبت به من می داد. خلاصه این که کمی بعد مرتضی مجوز گرفت و اولین کنسرتش هم من را دعوت کرد و آنجا با معرفی ام در سالن برایم سنگ تمام گذاشت. مرام و معرفت زیادی داشت و جالب این است که حتی وقتی مجاز و معروف شد بازهم همان آدم سابق بود. این رفتارش خیلی برایم ارزش داشت.

سبک موسیقی آرمین زارعی (که بیشتر با نام هنری آرمین 2AFM شناخته می شود) ترکیبی منحصربه فرد از رپ، پاپ و گاه موسیقی الکترونیک است. او یکی از تأثیرگذارترین چهره های رپ پاپ ایرانی در دهه 1390 محسوب می شود و نقش مهمی در نزدیک کردن موسیقی رپ به جریان اصلی پاپ ایران داشته است.

رپ ملودیک و احساسی

برخلاف بسیاری از رپرهای نسل اول، آرمین معمولاً از ملودی خوانی در کنار رپ استفاده می کند.

او در قطعاتش، به ویژه در آهنگ هایی مثل چی شد ، بگو برا چی ، نه نرو یا دیوونه ، ترکیب جذابی از رپ ملایم و ملودی پاپی ارائه می دهد.

این باعث می شود کارهایش برای مخاطب عام نیز شنیدنی باشد.

محوریت احساسات شخصی و روابط عاطفی

بخش بزرگی از ترانه های او حول عشق، جدایی، دلتنگی و خاطره می گردند.

او به جای تمرکز بر اعتراض اجتماعی (که در رپ فارسی رایج است)، به بیان درونی و احساسی گرایش دارد.

زبان ترانه هایش ساده، محاوره ای و نزدیک به زبان جوانان شهری امروز است.

تنظیم های مدرن و پاپ محور

همکاری آرمین با تنظیم کننده هایی مثل سعید انصاری، مسعود جهانی و علیرضا ظریف باعث شده موسیقی اش رنگی مدرن و گوش پسند داشته باشد.

در تنظیم هایش از بیت های الکترونیک، بیس عمیق و سینت پدهای احساسی استفاده می شود.

گاهی هم به سبک R&B و Dance-pop نزدیک می شود.

هویت شهری و مدرن

در اجرا، استایل و ویدیوکلیپ هایش، آرمین همیشه تصویری از جوان مدرن تهرانی ارائه می دهد:

لباس های برند، فضاهای شهری، ماشین، نور نئون و روابط عاشقانه ی پیچیده.

در واقع، موسیقی او تصویر فرهنگی یک نسل خاص از جوانان ایران است.

تحول پس از بازگشت رسمی

بعد از چند سال ممنوع الکاری، آرمین با مجوز رسمی بازگشت (از حدود 1398 به بعد).

در آثار جدیدش مثل بزن بریم دریا ، رفتی یا من باهات قهرم می توان دید که سبک او پخته تر و بیشتر پاپ محور شده است؛

رپ در آثار اخیرش به نوعی مکمل احساس و ملودی شده، نه محور اصلی.

اگر بخواهیم خلاصه کنیم:

سبک آرمین زارعی را می توان “رپ احساسی پاپ شده” نامید — جایی میان صراحت رپ و لطافت پاپ.