این بازیگر در بخشی از صحبت هایش می گوید: آدم بسیار عصبی هستم وخیلی جاها به خاطر همین خصلت، جواب می گیرم. ماجرای آخرین باری که عصبی شدم، نمی توانید پخش کنید چون باید به جای همه صحبت هایم بوق پخش کنید چون خیلی فحش دادم... من فحشو هستم، یعنی خیلی فحش می دهم... در یک رستوران در دبی، گارسون یک ذره زغال از قلیان را پشت میزم ریخت و گفت sorry و رفت. وقتی آمد از کنار میزم رد شود، یک بشقاب را کوبیدم زمین و گفتم sorry. خم شد، تکه های بشقاب را جمع کرد و رفت. دوباره هم همین کار را کردم و زمانی که جای میزم رسید، بشقاب بعدی را شکستم... .

در بخش دیگری از این گفت وگو، حرکت انگشت اشاره فریبا نادری برای نمایش اختلاف طبقاتی خود با دوست هنرمندش نرگس محمدی هم واکنش های منفی در پی داشت. اصرار به استفاده از عبارت هایی مانند پایین شهر و بالا شهر، دارا و ندار، محله زندگی و ... حس فخرفروشی به مخاطب داد. اما چرا او باید دست از این رفتارهای اشتباه ولو به شوخی بردارد؟

احساس خشم یک حس طبیعی است که همه ما هر روزه با آن طرف هستیم. خشم از ناکامی ناشی می شود، یعنی وقتی یک چیزی طبق انتظار ما پیش نمی رود، این ناکامی تبدیل به خشم می شود. حال این که خشم چطور تبدیل به رفتار شود و بروز پیدا کند، به شرایط و افراد بستگی دارد. پرخاشگری، فحش دادن یا در واقع پرخاشگری کلامی، فریاد زدن، مشت به در و دیوار زدن، راه رفتن، نفس عمیق کشیدن و ... همه راه های متفاوت بروز خشم هستند. این که کدام یک کارآمد است، بستگی به شرایط محیطی دارد. برای مثال پرخاشگری و پرخاشگری کلامی در زندگی روزمره باعث خدشه به روابط اجتماعی ما می شود، اما در میدان جنگ و برای دفاع از کشور، خشونت و پرخاشگری یک پاسخ کارآمد محسوب می شود.

اما در حالت عادی، افرادی که بسیار پرخاشگر هستند یا بسیار فحش می دهند، احتمالا دچار تنش های عصبی و روانی بسیار زیاد هستند. اضطراب و استرس بالا تجربه می کنند و دیگ تحمل آن ها سرریز شده است. این افراد با فحش دادن اقدام به تخلیه موقت هیجانات خود می کنند، اما میزان تخلیه با میزان ورود اضطراب روزمره برابر نیست، در نتیجه احساس آرامش بعد از آن به شدت کوتاه است.

اما فرد برای این که دوباره آن آرامش را تجربه کند، باز دوباره فحش می دهد، این بار شاید در یک موقعیت نه چندان مهم، یعنی در واقع فرد دچار اعتیاد به فحش دادن و تخلیه موقت اضطراب شده و با هر بار فحش دادن چند دقیقه ای حس آرامش و تخلیه هیجانی را تجربه می کند. پس این فرد دنبال موقعیتی برای فحش دادن می گردد چون این فحش به شدت برای او ضروری شده است، دقیقا مانند فردی که به سیگار، مواد مخدر یا هر چیز دیگری معتاد شده است.

نمی توان انتظار داشت فرد معتاد، یک شبه مصرف مواد را کنار بگذارد، اول باید اختلال زیربنایی که منجر به اعتیاد شده درمان شود. برای افراد فحاش، باید خشم و ناکامی که حس می کنند درمان شود و سپس آن ها دیگر نیازی به فحاشی برای تخلیه روانی نخواهند داشت.

نکته بعدی این که، اگر میزان ناکامی افزایش پیدا کند، ممکن است فرد فحاش، دست به پرخاشگری فیزیکی هم بزند. چون مثل هر مخدر دیگری، برای تجربه احساس خوب اولیه، باید دوز مصرف را افزایش داد. دوز بالاتر فحاشی هم در واقع خشونت فیزیکی خواهد بود. چیزی شبیه به شکستن بشقاب ها توسط خانم نادری که دیگر با فحش دادن، به آرامش کاذب نمی رسیده است.

هرچند خانم نادری بعد از واکنش های زیادی که به صحبت هایش در خصوص مقایسه مالی با نرگس محمدی شد توضیح داد که فقط دنبال شوخی بوده اما به نظر می رسد در دل این شوخی رگه هایی از واقعیت جریان داشته. درباره تمایل به فخرفروشی بعضی انسان ها از هر فرصتی برای نشان دادن خودشان به صورت غیر اصولی و حتی غیراخلاقی استفاده می کنند. فارغ از این که فخر فروشی برای هر طبقه اجتماعی شکل و قالب خاص خود را دارد، می توان گفت، این پدیده در دسترس ترین ابزار برای نشان دادن خود توسط بعضی افراد است و این رفتار دلایلی دارد که عبارتند از به دست آوردن احساس احترام و ارزشمندی و برطرف کردن ناامنی ایجاد شده در دوران کودکی.

با کمی نگاه تحلیلی می توان این پدیده را در چارچوب روان شناسی دوران رشدی-تحولی افراد بررسی کرد. تعامل محیط با افراد و والدین با فرزندان، می تواند تاثیر بسیار پررنگی بر هویت روانی افراد داشته باشد. افرادی که در دوران کودکی خود بازخوردهای مثبتی از محیط شان دریافت نکرده اند، نیازهایشان نادیده گرفته و احساسات شان سرکوب شده یا حتی بیش از حد مورد توجه قرار گرفته اند، در بزرگ سالی این حق را به خود می دهند که نا امنی و نارضایتی روانی ایجاد شده ناشی از دوران کودکی را با فخرفروشی جبران کنند.