پرسپولیس در چند وقت اخیر و از تابستان گذشته تاکنون، یکی از بی ثبات ترین دوران های تاریخ خود را تجربه کرده است. تغییر پیاپی سرمربیان و تصمیم های عجولانه مدیریتی باعث شده این تیم نه تنها از مسیر موفقیت فاصله بگیرد، بلکه وارد چرخه ای تکراری و پرهزینه از آزمون و خطا شود.

از جدایی عجیب اوسمار ویرا پس از قهرمانی، تا حضور کوتاه مدت گاریدو، سپس باقری، کارتال و هاشمیان، و حالا بازگشت دوباره اوسمار؛ همه این تغییرات در کمتر از یک و نیم فصل رقم خورده اند. چنین وضعیتی به روشنی ضعف در ثبات فکری و برنامه ریزی مدیران باشگاه را نشان می دهد؛ مدیریتی که به جای تداوم مسیر موفقیت، هر بار با تصمیمی احساسی و بدون بررسی دقیق، تیم را وارد حاشیه ای تازه کرده است.

نتیجه این بی ثباتی چیزی جز افت فنی، نارضایتی هواداران و از دست رفتن میلیون ها دلار هزینه بی ثمر نبوده است. پرسپولیس تیمی بود که با ثبات و برنامه ریزی همیشه مدعی قهرمانی در هر رقابتی بود، اما با شرایط فعلی و اگر همین روش ادامه پیدا کند،تا زمانی که تفکر مدیریتی در این باشگاه اصلاح نشود، چرخه معیوب تغییرات ادامه خواهد داشت و حتی بازگشت مربیان موفقی چون اوسمار هم نمی تواند تضمین کننده موفقیت سرخ پوشان باشد.