به نقل از خبرآنلاین فوتبال ایران در سال های اخیر، بارها ثابت کرده که با آدم های درست و حرفه ای مشکل دارد. هر کس بخواهد اصولی، صادق و بی حاشیه کار کند، در نهایت یا حذف می شود یا خودش عطای ماندن را به لقایش می بخشد. حالا نوبت وحید هاشمیان است؛ مردی آرام، متین و باکلاس که قرار بود الگوی جدیدی از مربیگری حرفه ای در فوتبال ما باشد، اما مثل خیلی های دیگر، قربانی رفتارهای غیرمنطقی و تصمیم های عجولانه شد.

هاشمیان نه دنبال جنجال بود، نه اهل مصاحبه های احساسی. با نظم آلمانی اش آمده بود تا چیزی به فوتبال ایران اضافه کند، اما در نهایت، بی احترامی دید و کنار گذاشته شد. درست همان اتفاقی که برای مهدی مهدوی کیا، علی کریمی، علی دایی و حتی فرهاد مجیدی افتاد.

مهدوی کیا، با آن همه اعتبار و تجربه بین المللی، از فوتبال ایران برید چون فهمید اینجا جای آدم های اصولی نیست. علی دایی، اسطوره ای که باید سرمایه ملی می بود، به خاطر تنگ نظری و رفتارهای یکسری غیرفوتبالی ها کنار رفت. و فرهاد مجیدی هم، بعد از قهرمانی تاریخی با استقلال، تصمیم گرفت به امارات برود و دیگر برنگردد، چون فهمید در این فوتبال، حتی موفقیت هم تضمینی برای احترام نیست.

واقعیت تلخ این است که فوتبال ایران به جای حمایت از مربیان شریف و تحصیل کرده، ترجیح می دهد آن ها را کنار بزند تا میدان برای اهل سیاست، حاشیه و رفاقت باز بماند. نتیجه اش هم می شود همین که داریم: نسل طلایی فوتبال مان یکی یکی از کشور می روند و دیگر هیچ انگیزه ای برای بازگشت ندارند.

فوتبال ایران امروز بیش از هر زمان دیگری محتاج آدم هایی مثل وحید هاشمیان است، اما پارادوکس تلخ اینجاست که همین فوتبال، همان آدم ها را از خودش می راند.