به گزارش پارسینه و به نقل از worldhistory، زمانی که اریک سرخ در اواخر قرن دهم در گرینلند ساکن شد، آب وهوا تقریباً به گرمای امروز بود—و شاید حتی اندکی گرم تر. اما طی چند قرن، گرینلند به طرز چشمگیری سردتر شد. این روند که گاه با عنوان عصر یخبندان کوچک شناخته می شود، در کتاب ها و مستندهای مختلف با ناپدید شدن نورس ها مرتبط دانسته شده است. برای جامعه ای کشاورز و شکارچی که همواره در حاشیهٔ زیستی زندگی می کرد، سرمای طولانی مدت و فصل های نامنظم ممکن بود چالشی غیرقابل عبور باشد.

نظریه های مربوط به تخریب محیط زیست نیز هم زمان با تمرکز بر تغییرات اقلیمی مطرح شدند. مورخانی چون توماس مک گاورن این دیدگاه را در محافل دانشگاهی گسترش دادند، و جرد دایموند آن را در کتاب پرفروش Collapse برای مخاطبان عمومی مطرح کرد. دایموند به ویژه نورس ها را به دلیل عدم تطبیق با شرایط اقلیمی سخت مورد انتقاد قرار داد، و به ترجیح آنان برای پوشش های مد روز اروپایی به جای لباس های کاربردی اینوییتی اشاره کرد. او همچنین نورس ها را به دلیل عدم استفاده از روش های شکار اینوییت ها و تخریب محیط زیست قطبی از طریق چرای بیش ازحد مقصر دانست.

با این حال، کارشناسان—از جمله خود مک گاورن—در برابر این اتهام که نورس ها نتوانستند خود را تطبیق دهند، واکنش نشان داده اند. در آغاز، نورس ها تنها 20٪ از غذای خود را از دریا تأمین می کردند و 80٪ از خشکی؛ اما در پایان دوران سکونت، این نسبت معکوس شده بود. همچنین، نورس ها در شکار فُک ها محتاط بودند و به مراتع فرصت بازیابی می دادند. شکارهای پرخطر اما هدفمند فک دریایی نیز نمونه ای از بهره برداری کامل از محیط جدید بود. نورس های گرینلند تا سال 1347 همچنان به مارکلند سفر می کردند تا چوب جمع آوری کنند؛ همان سال، یکی از قایق ها از مسیر منحرف شد و به ایسلند رسید. به جای ناتوانی در تطبیق، نورس ها به نظر می رسد که تلاش های گسترده ای برای تأمین منابع و تغییر رژیم غذایی خود انجام داده اند.

در پایان قرون وسطی، گرینلند نورسی بیش ازپیش از اروپا منزوی شد. حتی در بهترین شرایط، گرینلند در حاشیهٔ جهان اسکاندیناوی قرار داشت. نروژ تجارت با گرینلند را بدون مجوز سلطنتی ممنوع کرده بود. یک کشتی رسمی با نام کنور گرینلند برای مدتی ارتباط منظم میان نروژ و گرینلند را برقرار می کرد، اما در سال 1369 غرق شد. از آن پس، تمامی سفرها به گرینلند اتفاقی تلقی می شدند—اگرچه مورخان معتقدند این تنها بهانه ای برای بازگشت از تجارت غیرقانونی بوده است.

با این حال، از سال 1369 تنها چهار سفر ثبت شده به گرینلند نورسی وجود دارد. حتی اگر سفرهای بیشتری انجام شده باشد، ورود عاج فیل به بازار باعث کاهش ارزش عاج فک شد و اقتصاد گرینلند را تحت تأثیر قرار داد.

با مرگ اسقف آلف در سال 1378 و عدم اعزام جانشین، گرینلند یکی دیگر از پیوندهای خود با جهان اروپایی را از دست داد. حتی کلیسا نیز پس از آن نتوانست به گرینلند دسترسی پیدا کند، اگرچه در سال های 1385 و 1408 هنوز نشانه هایی از کشیشان قدیمی دیده می شود. اما پس از مرگ آخرین کشیش معتبر، چه اتفاقی افتاد؟ اسناد پاپی از سال های 1448 و 1493 به حملات دزدان دریایی و افول مسیحیت در گرینلند اشاره دارند، اگرچه نامهٔ سال 1493 اذعان می کند که هیچ کس طی 80 سال گذشته به آنجا نرفته است—بنابراین مشخص نیست این اطلاعات چگونه به دست آمده اند.

با این حال، تا پایان دوران، نورس ها همچنان با صلیب دفن می شدند؛ اما این نیز تنها نشانه ای دیگر بود از آن که مستعمرات نورسی به بخشی فراموش شده و مهجور از جهان قرون وسطی تبدیل شده بودند.

شاید در اوایل قرن پانزدهم، زمانی که شرایط اقلیمی اطراف گرینلند به وخیم ترین حالت خود رسیده بود، سفر دریایی به آن منطقه عملاً غیرممکن شده بود. حتی در میانهٔ قرن سیزدهم، منبعی با عنوان آینهٔ شاه هشدار داده بود که به دلیل یخ های دریایی، گرینلند باید از جنوب و جنوب غربی مورد دسترسی قرار گیرد—مسیرهایی که با راه های سنتی متفاوت بودند. صد سال بعد، ایوار باردارسون نیز توصیه کرد که سفر به گرینلند از مسیرهای قدیمی به شدت خطرناک شده، زیرا یخ های دریایی به طرز نگران کننده ای گسترش یافته اند.

اما پایان واقعی چگونه رخ داد؟ هیچ کس نمی داند. شاید نورس ها به تدریج به اروپا مهاجرت کردند، یا در دریا جان باختند. شاید درگیری با اینوییت ها یا حملات دزدان دریایی عامل سقوط بود. یا شاید مرگ تدریجی از گرسنگی، پایان کارشان را رقم زد. هیچ کس نمی تواند با اطمینان پاسخ دهد.

امروزه، مورخان از نسبت دادن ناپدید شدن گرینلند نورسی به یک علت واحد پرهیز می کنند. پاسخ همهٔ موارد فوق بیش ازپیش پذیرفتنی به نظر می رسد. می توان گفت که افول گرینلند نورسی حاصل ترکیبی از تغییرات اقلیمی، افزایش انزوا و عوامل اقتصادی بوده است.

با این حال، نورس ها تا حد توان خود با این دشواری ها تطبیق یافتند. شاید شگفتی بزرگ دربارهٔ گرینلند نورسی نه در ناپدید شدن آن، بلکه در توانایی اش برای بقا در محیطی چنین سخت و بی رحم باشد—آن هم به مدت نزدیک به 500 سال، در برابر دشواری هایی که هر روز بیشتر می شدند.