به گزارش پارسینه و به نقل از theguardian، اولین کاری که "آنی" و شریک زندگی اش هر صبح انجام می دهند این است که از هم می پرسند: خوب خوابیدی؟ و آنی، مدیر ارشد منابع انسانی و ایمنی، پاسخ می دهد: نمی دونم، بذار ببینم ساعت چی می گه — و سراغ ساعت هوشمندش می رود.

آنی از زمانی شروع به پایش خوابش کرد که نگران بود خواب باکیفیت کافی ندارد. حالا خودش را یک خوره ی داده ی خواب می نامد؛ داده های خوابش را استخراج می کند تا بینش هایی درباره ی سلامت عمومی و سبک زندگی اش به دست آورد — حتی گاهی تصمیم می گیرد که در طول روز چقدر کار انجام دهد، بر اساس کیفیت خواب شب قبل.

صنعت پایش خواب به سرعت در حال رشد است، درست مثل کاری که اپلیکیشن هایی مثل Fitbit و Strava برای فعالیت های بدنی کردند. انواع دستگاه ها — حلقه ها، هدبندها، ساعت ها، ابزارهای زیر تشک و کنار تخت — وعده ی خوابی با کیفیتی می دهند که حتی "ریپ ون وینکل" را هم به حسادت وا می دارد.

حدود 40٪ از استرالیایی ها خواب باکیفیت کافی ندارند و یک نفر از هر ده نفر دچار بی خوابی مزمن است. دکتر "هانا اسکات"، پژوهشگر ارشد روان شناسی خواب در مؤسسه ی تحقیقات سلامت فلایندرز در آدلاید، می گوید: خیلی ها نگران اند که آیا به اندازه ی کافی می خوابند، مخصوصاً اگر به توصیه های مدت خواب شبانه عمل نمی کنند.

او می گوید افزایش استفاده از ردیاب های خواب در کل اتفاق خوبی است: آگاهی درباره ی اهمیت خواب و الگوهای سالم خواب را بالا برده اند، پس تأثیر مثبتی داشته اند. اما هشدار می دهد: برخلاف ورزش که هرچه بیشتر تلاش کنی، نتیجه ی بهتری می گیری، در خواب هرچه بیشتر تلاش کنی، سخت تر می خوابی. این وسواس بیش از حد برای بهینه سازی خواب می تواند مشکل ساز شود. اصطلاحی هم برایش هست: "ارتوسومنیا" — وسواس ناسالم نسبت به داده های خواب.

دقیق ترین تصویر از سلامت خواب از طریق "پلی سومنوگرافی" به دست می آید — آزمایشی در آزمایشگاه خواب که با الکترودهایی روی سر و بدن، فعالیت مغز، حرکت چشم، تنفس، ضربان قلب، حرکت عضلات و سطح اکسیژن خون را اندازه گیری می کند. پروفسور "کریستوفر گوردون" از دانشگاه مک کواری سیدنی می گوید: این روش اطلاعاتی مثل مدت زمان مراحل مختلف خواب، تعداد بیدار شدن ها و زمان لازم برای به خواب رفتن را ارائه می دهد.

او می افزاید: دستگاه های پوشیدنی معمولاً نمی توانند دقیقاً بگویند چقدر طول کشید تا بخوابی یا چند بار بیدار شدی، چون فعالیت مغزی را اندازه نمی گیرند. این فعالیت ها برای تشخیص مراحل خواب — مرحله ی 1، 2، 3 (غیر REM) و REM — ضروری اند.

آنچه ردیاب ها می توانند اندازه گیری کنند — با دقت های مختلف — ضربان قلب، دمای بدن، حرکت و سطح اکسیژن خون است. الگوریتم ها این داده ها را تحلیل می کنند تا تشخیص دهند خواب آرام بوده یا فرد بی قرار بوده. گوردون می گوید: مثلاً اگر دستگاه فقط حرکت را اندازه بگیرد، الگوریتم می گوید اگر دستت زیاد تکان بخورد، بیداری؛ اگر نه، خواب. اما این تحلیل ها با واقعیت مغزی خواب همخوانی چندانی ندارند.

چالش دیگر این است که تعریف دقیقی از خواب خوب وجود ندارد. دکتر "جن والش"، مدیر مرکز علوم خواب دانشگاه استرالیای غربی، می گوید: این موضوعی بحث برانگیز در حرفه ی ماست. خواب کمّی — یعنی مدت زمان خواب — قابل اندازه گیری است، اما کیفیت خواب پیچیده تر است: شامل مراحل مختلف خواب، میزان گسستگی خواب، تعداد و مدت بیدار شدن ها. راهنمایی های فعلی می گویند بزرگسالان باید بین 7 تا 9 ساعت در شب بخوابند، اما درباره ی ترکیب مراحل خواب توصیه ی مشخصی نیست.

دکتر "مایا شنکر"، پژوهشگر خواب و تروما در دانشگاه ملبورن، می گوید: اگر حس کنیم بد خوابیده ایم، مهم نیست ساعت چی می گه. حتی در افراد مبتلا به بی خوابی مزمن، داده های آزمایشگاهی خواب بهتر از گزارش ذهنی شان است.

بسیاری از متخصصان تأکید می کنند که ردیاب های خواب مصرفی ابزارهای تشخیصی نیستند و محدودیت هایی دارند. اما یک مزیت دارند: استفاده ی شبانه و طولانی مدت. والش می گوید: یک شب در آزمایشگاه فقط یک تصویر لحظه ای می دهد، نه بازتابی از شب های معمولی در خانه.

"ریچل" می گوید حلقه ی پایش خوابش کمک کرده بفهمد چه چیزهایی خوابش را بهتر می کنند: اگر شب ها پیلاتس انجام بدم، معمولاً بهتر می خوابم. و آنی متوجه شده که اگر شب ها شراب بنوشد، ضربان قلبش در خواب حدود 10٪ بیشتر می شود.

اینجاست که متخصصان کاربرد اصلی ردیاب های خواب را می بینند: کمک به درک تأثیر سبک زندگی بر خواب و ایجاد تغییرات مثبت.