بالاخره حکم اخراج یا همان استعفای اجباری یکی از باثبات ترین مدیران عامل باشگاهی فوتبال ایران صادر شد و رضا درویش پس از شکست پرسپولیس مقابل خیبر خرم آباد، از مدیرعاملی سرخپوشان پایتخت کنار رفت. این اتفاق در شرایطی رخ داد که یکی از مهمترین دلایل موفقیت های پرسپولیس در چند سال گذشته، ثبات مدیریتی بوده است. در مدتی که درویش مدیرعاملی پرسپولیس را بر عهده داشت، استقلالی ها 8 مدیرعامل را به خود دیده اند.

آمار می گوید درویش مدیر موفقی در پرسپولیس بوده است. 2 قهرمانی در لیگ برتر، فتح جام حذفی و قهرمانی در سوپرجام؛ اما رسم نانوشته فوتبال ایران باعث شد هواداران خیلی زود این موفقیت ها را به فراموشی بسپارند و سکوها شعار حیا کن رها کن سر دهند. پرسپولیس که در چند سال گذشته به قهرمانی در لیگ برتر عادت کرده بود فصل قبل به عنوان سوم رسید؛ سقوط آزاد درویش اما از تابستان 1403 آغاز شده بود، همان برهه زمانی که 3 بازیکن مهم پرسپولیس _علیرضا بیرانوند، مهدی ترابی و دانیال اسماعیلی فر_ از این تیم جدا شدند و قطع همکاری با این 3 بازیکن برای هواداران پرسپولیس غیرقابل هضم بود و این آغاز سقوط مردی بود که دوست داشت او را با پرز مقایسه کنند.

اما بزرگترین اشتباه درویش که بهای زیادی بابت آن پرداخت، ناتوانی در حفظ بیرانوند و ترابی و اسماعیلی فر نبود؛ اشتباه بزرگ زمانی رخ داد که خوان کارلوس گاریدو را روی نیمکت پرسپولیس نشاند. یک مربی اسپانیایی که زمانی نام و آوازه ای در لالیگا داشت؛ اما در چند سال گذشته هیچ نکته مثبتی در کارنامه او دیده نمی شد. این مربی که هیچ سازگاری خاصی با فوتبال ایران نداشت از همان ابتدا فضا را برای تحمیل بازیکن به او باز گذاشت و هر مدیری که در این باشگاه سمتی داشت توانسته بود از این رفتار خنثی گاریدو نهایت استفاده را ببرد و بازیکن به پرسپولیس تحمیل کند.

آمدن اسماعیل کارتال به پرسپولیس، آرامشی هر چند کوتاه برای درویش به دنبال داشت؛ اما سرخپوشان که عادت شان قهرمانی ها متوالی در لیگ بود هر چه تلاش می کردند نمی توانستند خودشان را به صدر جدول نزدیک کنند. سفرِ بدون بازگشت کارتال به کشورش تیر خلاصی بود به ته مانده مقبولیت و نه محبوبیت درویش نزد هواداران. استعفای درویش از مدیرعاملی پرسپولیس که پیش از پایان فصل گذشته بود واقعیتی تلخ را عیان کرد؛ او در این باشگاه به بن بست رسیده و شاید اگر همان زمان از تصمیمش منصرف نمی شد اتفاقات اخیر که مجبورش کردند پایین یک استعفای اجباری را امضا کند را نمی دید.

تجربه ثابت کرد افراد در بحران ها و در زمان هایی که در آستانه سقوط هستند تصمیماتی می گیرند که هیچ منطقی پشت آنها نیست. فشار روانی سرمربیگری تیمی همچون پرسپولیس دست کمی از تیم های بزرگ دنیا ندارد؛ اما درویش کارت آخر خود را که تصور می کردند برگ برنده اش خواهد بود را رو کرد؛ کارتی که روی آن تصویر وحید هاشمیان بود. یک مربی جوان که تنها تجربه جدی اش در این عرصه، دستیاری اسکوچیچ در تیم ملی آن هم برای مدتی کوتاه بود. هاشمیان از مربیگری تنها درسش را خوانده و هیچ تجربه ی فیزیکی در قامت سرمربی نداشت.

درویش با این تصور که انتخاب هاشمیان همچون انتخاب اوسمار یک ریسک بزرگ و البته موفق خواهد بود، دست به جذب مهاجم اسبق تیم ملی فوتبال ایران کرد؛ اما او فراموش کرده بود که ریسک، هر چقدر بزرگتر باشد میزان شکست آن هم بزرگ تر خواهد بود.

قابل پیش بینی بود که هاشمیان نتواند در پرسپولیس موفق باشد؛ تیمی که همچنان در سیطره چند بازیکن پرحاشیه و پرمدعا است که قدرتی فراتر از بازیکن دارند و تاکنون سرنوشت بسیاری از مربیان این تیم را مشخص کرده اند. حالا پرسپولیس باید دوران پسادرویش را تجربه کند؛ انتخاب مدیری که بتواند بهتر از درویش باشد سخت خواهد بود و شاید فرداروزی همین هواداران که برای مدیرعامل پیشین باشگاه محبوب شان شعار حیا کن، رها کن می خواندند به دنبال بازگشت او باشند.