به نقل از افکار نیوز ؛ شاید اگر یک سال پیش رضا درویش از مدیرعاملی پرسپولیس کنار می رفت، نگاه کاملا معتدل تری نسبت به او وجود می داشت و مثلا خود ما مثل همیشه، ستون مزایا و معایب برایش می نوشتیم و سعی می کردیم نکات مثبت و منفی کارش در این مجموعه را کنار هم ببینیم، اما درویش به قدری رفتن را طول داد که حالا فقط یک نام ناخوشایند و مشتی خاطرات منفی از نامبرده به جا مانده؛ طوری که دیگر نمی توان هیچ تلاشی برای تشریح چند حرکت خوب او در این باشگاه انجام داد. بزرگ ترین مقصر این داستان هم بی گمان خودش بود. حتی درست و بموقع رفتن هم آدابی دارد که اگر رعایت نشود، کار را به چنین نقطه ای می رساند.

رضا درویش نخستین قربانی نخستین باخت فصل پرسپولیس بود. اگرچه قرمزها هیچ تیمی را نمی بردند، دل شان خوش بود که شکست هم نمی خورند و بر همین اساس مدام وعده آینده را می دادند. داستان خرم آباد اما فرق داشت. خیبر از ابتدای بازی با یک پرس سنگین شروع به آزار تیم مهمان کرد و برای دقایق طولانی برتری چشمگیری دربرابر پرسپولیس داشت. آنها حتی بعد از گل هم موقعیت های بیشتری داشتند و معلوم بود که با برنامه و جسارت به زمین آمده اند؛ البته نه اینکه پرسپولیس فرصت نداشته باشد. به هر حال این تیم هم در چند نوبت موقعیت هایی را توسط باکیچ و علیپور از دست داد، اما در نهایت میزبان توانست 2بر یک برنده شود. از همان سوت پایان بازی، همه می دانستند که قربانیان شکست یکی یکی از راه خواهند رسید. هنوز ساعتی از پایان مسابقه نگذشته بود که نخستین و شاید مهم ترین تلفات باخت رونمایی شد. به این ترتیب مدیرعامل سرخپوشان از سمت خود استعفا داد (یا چنان که در ایران رایج است، استعفایش دادند!) تا بسیاری از هواداران پرسپولیس به آرزوی خود برسند. آنها از مدت ها قبل علیه درویش شعار حیاکن، رهاکن سر می دادند که به جایی نمی رسید. درنهایت اما باخت در خرم آباد توانست تیر خلاص را به مدیرعامل بسیار مقاوم شان شلیک کند!

عملکرد درویش همیشه طوری بود که می شد در ازای یک آیتم بد، به یک اتفاق خوب اشاره کرد و بنابراین حتی در میانه اعتراضات هواداران هم گروهی از کارشناسان بودند که به دفاع از او می پرداختند. این اواخر اما حجم گاف ها به قدری زیاد شد که دیگر نمی شد جمعش کرد. تغییر مربی در فواصل کوتاه، از دست دادن اوسمار ویرا، ناتوانی در جذب دراگان اسکوچیچ و تقدیم کردن نخستین جام قهرمانی به تبریز با این مربی، انتخاب هندوانه دربسته ای مثل وحید هاشمیان، فاجعه ردکردن بی دلیل سردار دورسون، عقد قرارداد با وحید امیری و بعد پرداخت غرامت به او، جذب سرژ اوریه بدون تست پزشکی و سپس روشن شدن بیماری هپاتیت این بازیکن، خالی ماندن میانه میدان از یک هافبک خلاق و بازیساز و در عوض ترافیک وحشتناک در پست وینگر و... اینها فقط بخشی از محورهای اعتراضی هواداران به درویش بود که وقتی با نمایش ها و نتایج ضعیف تیم همراه شد، آنها را به نقطه جوش رساند. درنهایت هم درویش رفت، خیلی دیر و دور، با خاطره و تصویری ناخوشایند که شاید بزرگ ترین مقصر ایجاد آن، خودش بود.