در 18 اکتبر 2025 (26 مهر)، خیابان های آمریکا صحنه یکی از بزرگ ترین موج های اعتراضی در تاریخ معاصر این کشور بود. میلیون ها شهروند، از نیویورک و شیکاگو گرفته تا روستاهای کوچک داکوتای شمالی، با شعار نه به پادشاه (No Kings) به خیابان آمدند. این شعار، یادآور روح انقلاب آمریکا در 1776، نه تنها نماد مخالفت با رفتارهای اقتدارگرایانه دونالد ترامپ، رییس جمهور فعلی آمریکا است، بلکه فراخوانی برای بازگشت به اصول بنیادین دموکراسی آمریکایی است.

این اعتراضات که توسط ائتلافی از گروه های چپ گرا، مدافعان حقوق مدنی و اتحادیه های کارگری سازماندهی شده، سومین موج اعتراضی بزرگ از زمان بازگشت ترامپ به کاخ سفید در ژانویه 2025 محسوب می شود. گستردگی، تنوع و پیام این تظاهرات نشان دهنده شکافی عمیق در جامعه آمریکاست؛ شکافی که فراتر از خط کشی های حزبی، آینده ای مبهم برای دموکراسی آمریکایی ترسیم می کند.

تظاهرات نه به پادشاه در بستری از بحران های پی درپی شکل گرفته است. یکی از دلایل اصلی، تعطیلی گسترده و بی سابقه دولت فدرال (شات داون) است که از اوایل اکتبر آغاز شده و تا روز برگزاری اعتراضات به روز هجدهم خود رسیده است. این تعطیلی، حاصل بن بستی بودجه ای بین دموکرات ها و جمهوری خواهان است؛ درحالی که دموکرات ها خواستار تأمین مالی برنامه های بیمه سلامت مقرون به صرفه اند، جمهوری خواهان با اکثریت در کنگره، بودجه را مشروط به کاهش این هزینه ها کرده اند.

اما این تنها یک جرقه است. سیاست های تهاجمی دولت ترامپ در حوزه مهاجرت، اعزام نیروهای فدرال به شهرهای تحت کنترل دموکرات ها، محدودیت های اعمال شده بر رسانه ها و روزنامه نگاران و تلاش برای گسترش اختیارات اجرایی، همگی فضایی از ترس نسبت به تمرکز قدرت در دست یک فرد را ایجاد کرده اند. معترضان معتقدند ترامپ در پی تبدیل مقام ریاست جمهوری به موقعیتی شبیه به پادشاهی است؛ همان چیزی که آمریکا بیش از 250 سال پیش علیه آن انقلاب کرد.

جنبش نه به پادشاه بیانیه ای با چهار هدف اصلی منتشر کرده که بازتابی از دغدغه های گسترده مدنی، سیاسی و اقتصادی است:

سازمان دهندگان اعتراض ها تلاش ترامپ برای گسترش اختیارات اجرایی، اعزام نظامیان بدون مجوز کنگره و تحدید اختیارات نهادهای نظارتی را تهدیدی برای تفکیک قوا و قانون اساسی می دانند. آن ها خواستار محدودسازی قدرت اجرایی و بازگرداندن توازن میان قوای سه گانه هستند.

محدودیت های رسانه ای، عملیات اخراج مهاجران و تلاش برای ساکت کردن مخالفان سیاسی، از جمله نگرانی های جدی فعالان مدنی است. سازمان هایی مانند اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا (ACLU) در کنار معترضان ایستاده و به هزاران نفر آموزش حقوقی داده اند تا بتوانند بدون خشونت اما با قدرت، صدای خود را به گوش دولت برسانند.

تعطیلی دولت، میلیون ها کارمند را خانه نشین کرده و دسترسی به خدمات عمومی را مختل کرده است. معترضان این وضعیت را ناشی از اولویت دادن به منافع میلیاردرها بر منافع مردم عادی می دانند. چهره هایی مانند سناتور برنی سندرز، بارها به نقش میلیاردرهایی چون ایلان ماسک، جف بزوس و دیگران در سیاست گذاری دولت ترامپ اعتراض کرده اند.

هدف دیگر این جنبش، مشارکت فراگیر اقشار مختلف مردم از سراسر ایالات متحده است. نماد این مشارکت، نقشه تعاملی سایت NoKings.org است که مسیر دسترسی به نزدیک ترین تجمع را برای همه شهروندان فراهم کرده و شعار مقاومت از هر خیابان آغاز می شود را تکرار می کند.

اعتراضات نه به پادشاه تنها واکنشی سیاسی نیست، بلکه نشانه ای از بیداری اجتماعی در برابر تهدیداتی است که شهروندان برای آزادی ها و استانداردادهای زندگی شان احساس می کنند. ترکیب جمعیتی معترضان، شامل معلمان، پرستاران، کارگران صنعتی، مهاجران، فعالان اقلیت های جنسی و حتی جمهوری خواهان ناراضی است. این تنوع نشان می دهد که موضوع تنها حزبی نیست، بلکه ملی است.

از سوی دیگر، این اعتراضات دموکرات ها را پس از ماه ها اختلاف، به طرز بی سابقه ای متحد کرده است. از برنی سندرز در واشنگتن گرفته تا الیزابت وارن در بوستون، رهبران برجسته دموکرات از تظاهرات حمایت کرده و آن را تجمعی برای نجات دموکراسی خوانده اند. در مقابل، جمهوری خواهان واکنش تندی نشان داده اند. مایک جانسون، رییس مجلس نمایندگان، این تظاهرات را راهپیمایی نفرت از آمریکا نامید و شرکت کنندگان را آنتیفا و مارکسیست های ضدسرمایه داری خواند. دونالد ترامپ نیز در مصاحبه ای تلویزیونی گفت: من شاه نیستم. اما آن ها مرا شاه می نامند چون می دانند من قدرت دارم.

یکی از ویژگی های منحصربه فرد این جنبش، وسعت جغرافیایی آن است. تا پیش از روز برگزاری، بیش از 2700 تجمع در 50 ایالت ثبت شده بود. در شهرهایی مانند واشنگتن دی سی، نیویورک، لس آنجلس و شیکاگو، جمعیت های صدها هزار نفری گرد هم آمدند. در عین حال، شهرهای کوچک مانند بوزمان در مونتانا یا پراویدنس در رودآیلند نیز شاهد مشارکت گسترده بودند. بزرگ ترین تجمع ایالتی در پراویدنس با بیش از 32 هزار نفر ثبت شد. در نیویورک، شهردار اریک آدامز امنیت تجمعات را تضمین کرد و در بوستون، شهردار میشل وو آن را لحظه ای تاریخی برای حفظ آزادی نامید. این وسعت، جنبش را از یک حرکت چپ گرا به یک رویداد ملی فراگیر بدل کرده است.

جنبش نه به پادشاه به عنوان بزرگ ترین موج اعتراضی در تاریخ معاصر آمریکا، بیش از هر چیز دیگر اعلامیه ای برای حفاظت از ارزش های بنیادین دموکراسی است. به همین دلیل کارشناسان غربی می گویند این اعتراضات نه تنها نمادی از مخالفت با سیاست های ترامپ، بلکه یادآوری اصولی است که بر اساس آن ها آمریکا شکل گرفته است: آزادی، برابری و رد هرگونه حاکمیت مطلق. ارزش هایی که البته تنها بر روی کاغذ نوشته شده و تاریخ پر از جنگ و جنایت آمریکا دقیقا بر خلاف این ارزش ها است.

در شرایطی که تعطیلی دولت و بحران های اقتصادی و سیاسی ادامه دارد، این حرکت اجتماعی و سیاسی می تواند نقطه عطفی در سیاست آمریکا باشد. اگر این اعتراضات بتوانند خواسته های خود را به صورت عملی و قانونی پیگیری کنند، ممکن است شاهد اصلاحات اساسی در نظام حکومتی و سیاست های داخلی کشور باشیم.

جنبش نه به پادشاه تنها یک اعتراض سیاسی ساده نیست، بلکه انعکاسی از شکاف عمیق اجتماعی و فرهنگی در آمریکا است. شرکت کنندگان در این تظاهرات طیف گسترده ای از اقشار مختلف جامعه را شامل می شوند؛ از کارگران و معلمان گرفته تا فعالان حقوق بشر، جامعه LGBTQ+، مهاجران و حتی جمهوری خواهان سابق که دیگر با سیاست های ترامپ هم سو نیستند. این ترکیب نشان دهنده نارضایتی گسترده و چندوجهی است که فراتر از مرزهای حزبی حرکت کرده است.

دموکرات ها این اعتراضات را فرصتی برای اتحاد و احیای امید به دموکراسی می بینند. برنی سندرز آن را تجمع عشق به آمریکا توصیف می کند و الیزابت وارن با تأکید بر ضرورت مقاومت در برابر اقتدارگرایی، از شرکت کنندگان حمایت کرده است. چاک شومر نیز هشدار می دهد که نباید اجازه داد سیاست های ترامپ و جمهوری خواهان آزادی های مدنی و حقوق بشر را تهدید کنند./مشرق