به نقل از فرارو، دل سنگ های سخت و سرد کانادا، موجودی برخاسته که گویی گذر میلیون ها سال بر آن بی اثر مانده است. دایناسوری زره پوش، با پوستی که هنوز نقش فلس ها و خارهایش را به وضوح می توان دید؛ چنان زنده و واقعی که انگار هر لحظه ممکن است پلک بزند.

این فسیل خارق العاده، سندی زنده از جهانی فراموش شده است؛ جهانی پوشیده از جنگل های انبوه و دریاهایی گرم که روزگاری سرزمین های سرد امروز را در آغوش گرفته بودند.

برخلاف بیشتر فسیل های دایناسورها که تنها استخوان یا دندان از آن ها باقی مانده، این نودوسور به طرز خارق العاده ای جزییاتی از گذشته را در خود نگه داشته است.پوست، نقش منظم فلس ها، خارهای شاخی و حتی ردهایی از رنگ واقعی بدنش پس از 110 میلیون سال همچنان پیداست.

بیرون آوردن این فسیل کار ساده ای نبود. یک سنگ 7 تُنی هنگام جابجایی شکست و فسیل به چند بخش تقسیم شد. دارن تنک از موزه رویال تایلرل با استفاده از پارچه های آغشته به گچ، قطعات را تثبیت کرد و سرانجام این فسیل ارزشمند پس از سفری طولانی به موزه رویال تایلرل در فاصله حدود 670 کیلومتری محل کشف منتقل شد.

امروز این نودوسور خارق العاده در مرکز نمایشگاه جدید موزه رویال تایلرل قرار دارد و بازدیدکنندگان می توانند جزییات حیرت انگیز فلس ها، زره ضخیم و اندام های جلویی را از نزدیک ببینند.

بررسی ها نشان می دهد که این فسیل به گونه و سرده ای ناشناخته از نودوسورها تعلق دارد؛ خویشاوندی از آنکیلوسورها که بر خلاف آن ها، دم چماقی شکل نداشت اما دارای زرهی سنگین و خارهایی بزرگ روی شانه ها بود. این دایناسور حدود 5.5 متر طول و نزدیک به 1300 کیلوگرم وزن داشته و دو خار 50 سانتی متری از شانه هایش بیرون زده بود. در دوره کرتاسه میانی، غرب کانادا منطقه ای گرم و مرطوب شبیه به فلوریدای امروزی بود. نودوسور احتمالاً علف خوار و منزوی بوده و از گیاهان کم ارتفاع تغذیه می کرده است.

هنوز بخشی از اسکلت زیر لایه های سنگ و زره پنهان است. به دلیل چگالی بالای سنگ، سی تی اسکن ها نتوانسته اند درون فسیل را نشان دهند. مارک میچل ، فسیل شناس موزه، بیش از 7000 ساعت صرف آزادسازی بخش های ظاهری فسیل کرده است و این کار را مثل بیرون آوردن پودر تالک فشرده از دل بتن توصیف کرده است.