به نقل از ایسنا ؛ محققان اطلاعات مربوط به زوال عقل را که در زمینه های اپیدمیولوژی و مغز و اعصاب گزارش شده است و همچنین اطلاعات حاصل از مطالعات استفاده از زمان را بررسی کردند. آنچه آنها دریافتند این است که افرادی که کمبود وقت برای مراقبت از خود دارند یعنی وضعیتی که به عنوان فقر زمانی شناخته می شود، بیشتر از افرادی که در طول روز وقت کافی برای مراقبت از خود دارند، در معرض ابتلا به زوال عقل هستند.

به نقل از نیواطلس، سیمون رپرموند، یکی از نویسندگان این مطالعه، می گوید: شواهد ما نشان می دهد که حداقل 10 ساعت در روز فقط برای فعالیت های ضروری سلامت مغز مانند خواب، غذا، فعالیت بدنی و تعامل اجتماعی لازم است. برای بسیاری، به ویژه کسانی که در نقش های مراقبتی هستند، این امر به سادگی در شرایط فعلی قابل دستیابی نیست. بنابراین، اگر در مورد پیشگیری از زوال عقل جدی هستیم، پرداختن به فقر زمانی ضروری است.

در این مطالعه که در مجله The Lancet Healthy Longevity منتشر شده است، تیم تحقیقاتی گزارش می دهد که حذف عوامل خطر زوال عقل می تواند خطر ابتلا به این بیماری را تا 45 درصد کاهش دهد. این عوامل خطر برای اولین بار توسط کمیسیون لنست در سال 2024 شناسایی شدند و شامل تحصیلات کمتر در اوایل زندگی؛ فشار خون بالا؛ دیابت، کلسترول بالا؛ عدم فعالیت بدنی؛ تعامل اجتماعی و هشت متغیر دیگر می شوند. به گفته این هیئت، موضوع اساسی که بسیاری از آنها را به هم مرتبط می کند، زمان است.

به عنوان مثال، برای جلوگیری از ابتلا به کلسترول بالا و دیابت، افراد به زمان برای خرید و تهیه غذای سالم نیاز دارند. برای جلوگیری از عدم فعالیت بدنی، آنها به زمان برای ورزش نیاز دارند. و برای داشتن تعاملات اجتماعی کافی، آنها به زمان برای جمع شدن با خانواده و دوستان نیاز دارند.

محققان می گویند که یافته های آنها اکنون باید در روشی که صنعت مراقبت های بهداشتی زوال عقل را مطالعه و درمان می کند، گنجانده شود. آنها می گویند، کافی نیست که به سادگی به مردم گفته شود که برای جلوگیری از زوال عقل، غذای سالم بخورند و ورزش کنند، در حالی که آنها به سادگی وقت انجام هر دو را ندارند.

محققان می نویسند: با تمرکز اصلی بر تغییر رفتار و انتخاب شخصی، این مداخلات خطر نادیده گرفتن شرایط واقعی زندگی را که ظرفیت افراد را برای مشارکت در فعالیت های ارتقا دهنده سلامت محدود می کند، به همراه دارد و در نتیجه گروه های جمعیتی را که محدودیت ها برای آنها زیاد است، از مطالعه حذف می کند. این محدودیت ها می توانند شامل محرومیت های اجتماعی-اقتصادی، مسئولیت های مراقبتی، شرایط ناپایدار مسکن یا اشتغال و بی سوادی در حوزه سلامت باشند.

این هیئت اکنون خواستار اصلاحات در محل کار و سیاست های کلی مراقبت های بهداشتی برای حمایت از آنچه آنها عدالت زمانی می نامند، شده است. راهی برای اندازه گیری و توزیع مجدد زمان برای برابری بیشتر به کار گرفته می شود. آنها می گویند چنین تلاش هایی می تواند شامل سرمایه گذاری در حمل و نقل عمومی باشد که می تواند رفت و آمد را کوتاه کند؛ ترتیبات کاری انعطاف پذیرتر؛ سیاست های حق قطع ارتباط؛ و مراقبت از کودکان مقرون به صرفه از سایر موارد آن هستند.