به گزارش پارسینه ، آمارها نیز گویای آن هستند که خیانت رفتار نادری نیست. در یک نظرسنجی در سال 2018 مشخص شده که از هر پنج نفر، دست کم یک نفر یک بار در زندگی اش خیانت کرده است. اگرچه معمولاً گفته می شود که مردان بیشتر از زنان خیانت می کنند؛ اما تجربه متخصصان روابط نشان می دهد که این تفاوت جنسیتی آن چنان مطلق نیست و آنچه که بیشتر جلب توجه می کند، تفاوت در دلایل و انگیزه هاست.

در ادامه، بر اساس تحلیل های روانشناختی و نمونه های واقعی، 5 انگیزه رایج مردان برای خیانت را معرفی می کنیم.

زندگی مدرن با فشارهای اقتصادی، ناامنی شغلی و بحران های میانسالی همراه است. در بیشتر خانواده ها مردان هنوز نقش نان آور اصلی را دارند و همین مسئولیت مالی سنگین می تواند فشار روانی شدیدی را ایجاد کند.

در چنین شرایطی، برخی مردان برای فرار از احساس شکست یا ناکامی به روابط خارج از ازدواج پناه می برند. این روابط، به ظاهر نوعی حواس پرتی یا آغاز دوباره به نظر می رسند؛ اما در واقع تلاش ناخودآگاه برای بازیابی حس ارزشمندی از دست رفته اند.

برای مثال، مردی که شغل پردرآمدش را از دست داده بود، پس از مدتی وارد رابطه ای کوتاه مدت با یکی از همکاران سابق خود شد. او تصور می کرد که در این رابطه دوباره توانمند شده، در حالی که در واقع در حال فرار از احساس ناکامی و بی هویتی خود بود.

گاهی خیانت نتیجه مستقیم یک بحران روانی مانند افسردگی است. هنگامی که مردی از درون احساس پوچی یا بی انگیزگی می کند، ممکن است که رابطه ای خارج از ازدواج را راهی برای بازگشت به احساس زنده بودن ببیند. در برخی موارد، چنین افرادی همسرانی مهربان و دلسوز دارند؛ اما به جای گفتگو درباره مشکلات درونی خود، به رابطه ای پنهانی پناه می برند تا از مواجهه با احساس ضعف یا ترس از طرد شدن فرار کنند.

این نوع خیانت بیشتر شبیه به تلاشی ناخودآگاه برای اجتناب از درد روانی است تا میل واقعی به تجربه رابطه ای جدید. فرد خیانتکار در واقع در تلاش است تا خلأ درونی یا ترس های کودکی خود را با هیجان موقت پر کند.

برخی مردان با وجود عشق و علاقه به همسرشان، همچنان وارد روابط دیگر می شوند. در نگاه اول ممکن است که این رفتار متناقض به نظر برسد، اما در لایه های عمیق تر، مسئله به احساس پذیرش و درک شدن بازمی گردد.

کسانی که در دوران کودکی احساس طرد شدن، فقر یا تحقیر را تجربه کرده اند، ممکن است که در بزرگسالی در جستجوی تأیید و صمیمیتی باشند که تصور می کنند همسرشان قادر به درکش نیست. حتی اگر همسرشان را بهترین دوست خود بدانند، ممکن است نتوانند بخش آسیب پذیر وجودشان را با او به اشتراک بگذارند. در چنین وضعیتی، رابطه با فردی جدید فرصتی است برای تجربه نوعی پذیرش بدون قضاوت. اما این صمیمیت موقتی معمولاً به بهای از دست رفتن اعتماد در رابطه اصلی تمام می شود.

در برخی ازدواج های طولانی مدت، ممکن است که یکی از طرفین سال ها در سکوت احساس بی توجهی، بی احترامی یا تحقیر را تحمل کند. در چنین شرایطی، یک رابطه خارج از ازدواج گاهی به عنوان تنها راه فرار از این وضعیت در ذهن فرد شکل می گیرد.

مردی که سال ها از سوی همسرش مورد انتقاد و تحقیر قرار گرفته بود، سرانجام در یک فعالیت داوطلبانه با زنی آشنا شد و با او رابطه ای را آغاز کرد. این تجربه برای او نه صرفاً از سر هوس، بلکه از نیاز به دیده شدن و محترم شمرده شدن شکل گرفته بود. البته چنین روابطی نیز اغلب آسیب زا هستند و خیانت را توجیه نمی کنند؛ اما می توانند نشان دهند که بی وفایی گاهی نشانه عمیق تری از نارضایتی و فرسودگی عاطفی در رابطه است.

بحران میانسالی ریشه در واقعیت دارد. با بالا رفتن سن، تغییرات جسمی و روانی مانند کاهش میل جنسی یا احساس از دست دادن جذابیت، ممکن است که مردان را به رفتارهایی سوق دهد که هدفشان اثبات جوانی و توانمندی خود است. رابطه با فردی جوان تر در این مرحله از زندگی، اغلب تلاشی است برای انکار گذر زمان و ترس از پیری. مردی که وارد چنین رابطه ای می شود، ممکن است گمان کند که هنوز می تواند انتخاب شود و جذاب است؛ در حالی که در عمق وجودش از حس زوال می گریزد.

اگر این احساسات به درستی شناخته و پذیرفته شوند، می توانند به فرصتی برای رشد مشترک تبدیل شوند. برخی زوج ها پس از آشکار شدن خیانت، برای نخستین بار درباره غمِ خالی شدن خانه از فرزندان یا تغییرات زندگی در میانسالی به گفت وگو می نشینند و رابطه ای عمیق تر می سازند.