| به گزارش پارسینه تهران شهری است که در آن نابرابری نه فقط در درآمد، که در هر خیابان و محله قابل مشاهده است؛ از اجاره خانه های میلیاردی در شمال تا خانه های فرسوده جنوب، از پارک ها و مراکز تفریحی لوکس در مناطق یک و دو تا محله هایی که حتی از امکانات اولیه شهری بی بهره اند. فاصله ای که در دسترسی به خدمات درمانی، آموزشی و فرهنگی دیده می شود، حالا به مرز شرق و غرب تهران هم رسیده است.در چنین وضعی، طبقه متوسط که زمانی ستون فقرات توسعه شهری بود، امروز در حال فروپاشی است. امان الله قرایی مقدم، جامعه شناس و استاد دانشگاه ، در گفت وگو با اقتصادنیوز معتقد است نابرابری تهران فقط اقتصادی نیست، بلکه در هویت و احساس تعلق شهروندان ریشه دوانده است. او می گوید ساختار بیمار اقتصادی و فقدان مدیریت علمی، شهر را به پهنه ای از تضادها بدل کرده است؛ جایی که ثروت، محل زندگی، نوع آموزش و حتی امنیت اجتماعی، مرزهای ناپیدای طبقاتی را ترسیم می کنند. قرایی مقدم با اشاره به نظریه مکتب شیکاگو در جامعه شناسی شهری توضیح می دهد که رابطه متقابل انسان و محیط در تهران، حالا به آینه ای از نابرابری ساختاری تبدیل شده و سقوط طبقه متوسط می تواند بزرگ ترین تهدید اجتماعی پایتخت باشد. مشروح گفتگوی اقتصادنیوز با امان الله قرایی مقدم را بخوانید: **** آقای قرایی مقدم! از نگاه شما نابرابری اقتصادی در تهران تا چه اندازه جدی است؟ آیا این نابرابری فقط به تفاوت درآمدی برمی گردد یا به احساس هویت و تعلق هم کشیده شده است؟ بله، نابرابری در تهران وجود دارد، اما فقط اقتصادی نیست. اصولاً در تمام شهرهای بزرگ دنیا، از جمله تهران، تقسیم بندی طبقاتی و جغرافیایی طبیعی است؛ شمال، جنوب و مناطق میانی هرکدام بر اساس بافت اقتصادی و فرهنگی شکل گرفته اند. بومی بودن، وضعیت اقتصادی خانواده ها و سابقه سکونت در محله ها عوامل تعیین کننده اند. در تهران، محله هایی مانند منطقه 12 یا نقاطی مثل افسریه، تهران پارس و غرب تهران ابتدا حاشیه نشین بودند و بعدها به متن شهر وارد شدند. زمانی میان تهران پارس و نارمک زمین های بایر و حلبی آباد بود؛ یا اطراف خیابان آزادی و زنجان بیابان محسوب می شد. به مرور این فضاها شهری شدند و هویت طبقاتی جدیدی پیدا کردند. در واقع رابطه ای متقابل میان وضعیت اقتصادی و محل زندگی وجود دارد. کسی که درآمدش بالا می رود، به مناطق شمالی مهاجرت می کند؛ کسی که فقیرتر می شود، به حاشیه رانده می شود. این همان مفهومی است که در مکتب شیکاگو در جامعه شناسی شهری مطرح شده است؛ رابطه ی متقابل انسان با محیط زندگی اش. تهران شهری با مرزبندی های نانوشته یعنی از نگاه شما، نابرابری اقتصادی در تهران ریشه در ساختارهای شهری و بومی دارد؟ دقیقاً. مکتب بوم شناسی شهری یا همان شیکاگو بر این تأکید دارد که هر فرد در جایی زندگی می کند که با وضعیت اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی اش متناسب است. کسی که در تهران پارس زندگی می کند، تهران پارسی فکر می کند ؛ کسی که در محله خیابان ایران است ، بر اساس امکانات، فرهنگ و پیشینه ی آن محله رفتار می کند. دولت در این زمینه نقش مستقیم ندارد. دولت به کسی نمی گوید در کجا زندگی کند یا نکند؛ این وضعیت اقتصادی و سابقه فرهنگی و بومی هر فرد است که محل سکونتش را تعیین می کند. مثلاً در خیابان ایران، ثروتمندان بومی هستند و نسبت به مهاجران حساس اند. اگر کسی تازه وارد باشد، درباره اش می پرسند کیست؟ از کجاست؟ . این احساس تعلق و مرزبندی هویتی در همه شهرهای بزرگ دیده می شود. اقتصادنیوز: زهرا نژادبهرام، عضو سابق شورای شهر تهران، در گفت وگو با اقتصادنیوز می گوید ناهماهنگی میان سیاست های ملی و شهری، تورم و ناپایداری شغلی را تشدید کرده و نسل دهه هفتادی ها را از خانه دار شدن و ثبات اقتصادی دور کرده است. نابرابری فقط اقتصادی نیست، عمق فرهنگی هم دارد برخی معتقدند شکاف طبقاتی در تهران از یک تفاوت اقتصادی ساده فراتر رفته و به شکل جزایر طبقاتی درآمده است. آیا این تعبیر را می پذیرید؟ بله، همین طور است. ما با پدیده ای روبه رو هستیم که می توان آن را جزیره های طبقاتی نامید. در برخی مناطق شهر، همه چیز در دسترس است: مراکز تفریحی، بیمارستان های خصوصی، پارک های مجهز و امنیت بالا. اما در بخش های دیگر، مردم حتی از امکانات پایه ای محروم اند. این تفاوت فقط به پول برنمی گردد؛ سابقه خانوادگی و عمق فرهنگی محله ها هم دخیل است. مثلاً در مناطق مذهبی تر یا سنتی تر، مردم احساس تعلق بیشتری دارند و از مهاجرپذیری کم تر استقبال می کنند. کسی که در یزد، گرمسار یا مازندران زندگی می کند، مطابق اقلیم، فرهنگ و تاریخ همان جا فکر می کند. در تهران هم همین است؛ هر محله، ذهن و سبک زندگی خودش را دارد. نابرابری بذر بی اعتمادی و خشم را در جامعه می کارد از نگاه شما حاکمیت و دولت ها نقشی در تشدید یا کاهش این نابرابری ها دارند؟ دولت ها معمولاً به صورت مستقیم عامل نابرابری نیستند، اما سیاست های اقتصادی و شهری می توانند آن را تشدید کنند. دولت به کسی نمی گوید در شمران زندگی کن یا در راه آهن، اما سیاست های کلان اقتصادی، شکاف درآمدی را عمیق تر می کنند. در هیچ کشوری شکاف طبقاتی به طور کامل از بین نمی رود؛ حتی در نظام های سوسیالیستی مانند روسیه هم وجود دارد. تفاوت در میزان درآمد، اشتغال، تحصیلات و فرصت ها طبیعی است، اما وقتی این شکاف بیش از حد بزرگ شود، احساس بی عدالتی ایجاد می کند و می تواند به نارضایتی اجتماعی بینجامد. نابرابری اقتصادی، طبقه متوسط را از ستون تعادل به محور اعتراض تبدیل می کند از نگاه شما این شکاف طبقاتی در ایران امروز چه اثری بر جامعه گذاشته است؟ شکاف طبقاتی نارضایتی می آورد، نارضایتی جنبش و اعتراض ایجاد می کند. در جامعه شناسی گفته می شود وقتی فاصله طبقاتی افزایش یابد، نارضایی اجتماعی بالا می رود و طبقات مختلف تحریک می شوند. در این میان، طبقه متوسط نقش تعیین کننده دارد. طبقه بالا رفاه دارد و از وضعیت خود راضی است، طبقه پایین نیز معمولاً درگیر بقاست؛ اما این طبقه متوسط است که آگاهی دارد، مطالعه می کند، می بیند و به دیگران آگاهی می دهد. وقتی طبقه متوسط سقوط کند، یعنی از متوسط بالا به متوسط پایین و سپس به طبقه فقیر تبدیل شود، وضعیت خطرناک می شود. این طبقه به دلیل آگاهی اجتماعی می تواند محرک اعتراض و حتی انقلاب باشد، چون چیزی برای از دست دادن ندارد. تورم 45 درصدی و رؤیای خانه دار شدن شما گفتید طبقه متوسط سقوط کرده است. این سقوط چگونه خود را در زندگی روزمره نشان می دهد ؟ امروز طبقه متوسط در تهران دیگر احساس تعلق ندارد. به دنبال خانه می رود، پولش نمی رسد. برای تفریح یا خدمات درمانی می رود، نمی تواند هزینه ها را بپردازد. پیش تر، پدر همین افراد با درآمد متوسط می توانست خانه بخرد، فرزندش را به مدرسه خوب بفرستد و معیشتی آبرومندانه داشته باشد، اما امروز با تورم 45 درصدی چنین چیزی ممکن نیست. وقتی مردم می بینند دیگر نمی توانند در شهری که همیشه در آن زندگی کرده اند بمانند، احساس بی عدالتی و خشم اجتماعی بالا می رود. این فقط عدد و رقم اقتصادی نیست، بخشی از هویت شهری از بین رفته است. پایتخت دارد هویت خود را از دست می دهد به نظر شما ریشه اصلی این بحران در چیست؟ ریشه در ساختار دارد. ساختار اجتماعی و اقتصادی ما بیمار است. تورم، گرانی، مدیریت نادرست منابع و بی توجهی به اصل هزینه فایده در تصمیم گیری ها همه دست به دست هم داده اند. در جامعه شناسی مفهومی داریم به نام مدیریت هزینه و فایده؛ یعنی هر تصمیمی باید بر اساس نسبت سود به زیان بررسی شود. اما در کشور ما بسیاری از تصمیم ها بدون محاسبه گرفته می شود، بدون اینکه فایده ی آن سنجیده شود. وقتی مدیران در جایگاه واقعی خود قرار نگیرند و هزینه تصمیم هایشان را نبینند، ساختار معیوب می شود. نتیجه همین وضعی است که امروز داریم: تورم بالا، نارضایتی گسترده و احساس بی عدالتی در میان طبقات متوسط و پایین جامعه. آینده را چگونه می بینید؟ آیا این شکاف قابل ترمیم است؟ اگر مدیریت علمی و واقع بینانه جایگزین شعار شود، بله، می توان آن را تعدیل کرد. اما اگر روند کنونی ادامه پیدا کند، نه تنها شکاف اقتصادی، بلکه شکاف فرهنگی و هویتی در تهران عمیق تر می شود. وقتی شهری به جزیره های طبقاتی تبدیل شود، نه همبستگی باقی می ماند و نه تعلق. تهران فقط شهری با خیابان های نابرابر نیست؛ شهری است که هر کوچه و محله اش بازتاب یک طبقه و یک هویت خاص است و تا زمانی که طبقه متوسط نادیده گرفته شود و سیاست گذاری ها بدون ارزیابی واقعی از هزینه و فایده انجام گیرد، شکاف اجتماعی تهران هر روز عمیق تر خواهد شد. | 
پیام تبریک پزشکیان به قهرمانی وزنه برداران کشورمان در رقابت‌های جهانی نروژ
مراقب سایت‌های تقلبی یارانه باشید؛ هیچ مرحله سوم رسمی اعلام نشده است
محمد کاسبی درگذشت | علت فوت بازیگر «خوش‌رکاب» چه بود؟