در همه جای دنیا مربیان به بازیکنانی که اعتماد دارند، همواره وفادار مانده و آنها را تحت هر شرایطی کنار خود می خواهند. در فوتبال خود ما هم اغلب مربیان وقتی تیم می گیرند، اینگونه شاگردان معتمد خود را با خود به شهرهای مختلف می برند.

علیرضا جهانبخش دور رفت فصل قبل هم تیم نداشت اما به تیم ملی دعوت می شد. دور برگشت قراردادی 6 ماهه با یک تیم هلندی بست که آنجا هم زیاد اوضاع بر وفق مرادش نبود، اما باز همیشه دعوت شد. این فصل هم تا این لحظه هنوز تیمی ندارد اما به تیم ملی دعوت و بازی هم می کند!

البته جهانبخش دیگر فیکس نیست و هرگاه در اواخر نیمه دوم به زمین می آید، آشکارا کیلومترها با آن جهانبخش همیشگی فاصله دارد. اما بازی مقابل روسیه و اتفاقی که در دقیقه 84 افتاد، یک زنگ خطر جدی برای امیر قلعه نویی بود که می تواند شرایط جهانبخش را از حالا به بعد عوض کند.

جهانبخش با اثرات طبیعی دوری از میدان مسابقه، نه از نظر ذهنی و نه از نظر جسمی آماده نیست و دیدیم که در مقابل روسیه وقتی به میدان آمد تا با تجربه اش به تیم ملی کمک کند، برعکس با خطای وحشتناک باید از زمین اخراج و ایران را 10 نفره می کرد.

به قول ورزشکاران رشته های رزمی، چودانسوکی جهانبخش در دقیقه 84 چنان آسیبی به بازیکن روس زد که از تلویزیون و هزاران کیلومتر دورتر نیز مشخص بود. داور با ملاطفت یک کارت زرد به کاپیتان ما نشان داد اما ما که نباید خودمان را گول بزنیم.

اینکه چرا داور با جهانبخش مدارا کرد؛ چون تازه وارد بود یا بازی دوستانه و یا چون کاپیتان ما بود، تغییری در صورت مسئله ایجاد نمی کند. این اتفاق در بازی های بعدی هم با ادامه این روند جهانبخش، تکرار خواهد شد و تیم ما 10 نفره کار بسیار سختی برای جبران خواهد داشت.

از امروز قلعه نویی باید در رفتار خود در قبال جهانبخش تجدید نظر کرده و یا او را وادار به انتخاب تیمی برای ادامه فوتبالش کند و یا حداقل در اردوهای بعدی قید دعوت از او را بزند. شاید این تلنگر بهترین کمک به کاپیتان تیم ملی و جبرانی برای زحمات او طی این سال ها در تیم ملی باشد.

کمک و حمایت به یک بازیکن همیشه به معنی دعوت از او و پشت او ایستادن نیست آقای قلعه نویی!