به نقل از اقتصادنیوز، طبقه متوسط ایران امیدی کمرنگ برای آینده و رسیدن به هدف دارد؛ از مهندسان و طراحان گرفته تا دانشجویان و کارگران، همه در جست وجوی امنیت اقتصادی راهی دیگر نقاط جهان می شوند. روایت هایشان تصویری زنده از موج تازه مهاجرت است؛ موجی که رکود اقتصادی و تورم، سوخت اصلی آن است.

طبقه متوسط ایران امیدی کمرنگ برای آینده و رسیدن به هدف دارد؛ از مهندسان و طراحان گرفته تا دانشجویان و کارگران، همه در جست وجوی امنیت اقتصادی راهی دیگر نقاط جهان می شوند. روایت هایشان تصویری زنده از موج تازه مهاجرت است؛ موجی که رکود اقتصادی و تورم، سوخت اصلی آن است.

دلایل شان متنوع است؛ از رکود اقتصاد تا تبعیض های محیط کار، از ناامنی اقتصادی و اجتماعی تا گسست های خانوادگی. اما در دل تمام روایت ها، یک حقیقت تکرار می شود: جست وجوی امنیت اقتصادی و امکان ساختن آیند، آنچه آرزو داشتند در وطن خود بسازند هرچه کردند نشد.

روایت های مهاجران نشان می دهد تصویر بیرونی از بهشت غرب با واقعیت فاصله دارد.

همان قدر که زندگی در خارج دشوار است، میل به رفتن همچنان پرقدرت است. آمارها هم این تب را تأیید می کنند. بر اساس داده های Iran Open Data، میان سال های 2020 تا 2021 تعداد ایرانیانی که به کشورهای ثروتمند مهاجرت کرده اند از 48 هزار نفر به 115 هزار نفر رسید؛ رشدی 141 درصدی در یک سال.

در نظرسنجی دیگری 93 درصد ایرانیان گفته اند که حداقل یک بار به طور جدی به مهاجرت فکر کرده اند.

آنچه در این روایت ها تکرار می شود، صدای طبقه متوسط ایران است که دیگر امیدهای اقتصادی اش کمرنگ و کمرنگ شده است؛ نسلی که حالا در سکوت فرودگاه ها کشور را ترک می کند تا دست کم بتواند بگوید: دویدم و رسیدم.

روایت یک زن جوان ساکن تهران از تصویر یکی از این مهاجرت ها این است: پدرم بازنشسته نشده بود، ولی خرج زندگی پاسخگو نبود. حدود ده سال است که به قطر رفته و در یک صرافی کار می کند. فقط سالی یک ماه می تواند ایران باشد.

این فقط داستان او نیست: دایی ها و چند نفر دیگر از بستگانم هم به کشورهای حاشیه خلیج فارس رفتند؛ یکی مکانیک شد، یکی در سوپرمارکت کار می کند، دیگری کارهای برقی و خدماتی انجام می دهند. فاصله های عاطفی این مهاجرت ها را نمی شود با پول پر کرد. اما برای این خانواده ها و سرپرست هایشان، زندگی در ایران دیگر ممکن نبود.