به نقل از خبرآنلاین، روز جمعه، اداره پلیس آستین اعلام کرد که مظنون، رابرت یوجین براشرز، از طریق آزمایش گسترده دی ان ای شناسایی شده است. براشرز که به سه قتل دیگر در دهه 1990 و همچنین تجاوز به یک دختر 14 ساله در سال 1997 مرتبط بود، در سال 1999 پس از یک تقابل با پلیس در مورد یک جرم ادعایی دیگر، خودکشی کرد.

اداره پلیس در بیانیه ای نوشت: تیم ما هیچ گاه از کار روی این پرونده دست نکشید. تقریباً به مدت 34 سال، آن ها خستگی ناپذیر کار کردند و متعهد ماندند تا این پرونده را برای خانواده های جنیفر هربی سون، سارا هربی سون، الیزا توماس و امی آیرز، همه جان های بی گناهی که به شکل بی معنی و زودهنگام گرفته شد، حل کنند. و افزود: این پرونده همچنان باز و در دست بررسی است.

این پیشرفت، گامی مهم در پرونده ای است که کشور را درگیر کرده و شهر آستین را متأثر کرده بود. این خبر تقریباً یک ماه پس از آن منتشر شد که اچ بی او یک مجموعه مستند چهار قسمتی را منتشر کرد که دوباره توجه ها را به این قتل ها جلب کرد.

در طول چهار قسمت، کارگردان مارگارت براون همزمان پیچ وخم های این پرونده قدیمی 34 ساله را باز می کند و همزمان بر تروما و اثرات طولانی مدت آن بر خانواده های بازمانده تمرکز دارد که تلاش کرده اند با این فقدان غیرقابل تصور کنار بیایند.

در مستند و همچنین در مصاحبه با ددلاین در ماه اوت، کارآگاه آستین، دن جکسون، اشاره کرد که پیشرفت در فناوری دی ان ای ممکن است مسیر رسیدن به حل پرونده را هموار کرده باشد.

پروسه ساخت این مستند برای اچ بی او بسیار هزینه بر بود، زیرا به دلیل خشونت بالای پرونده و تصاویری که از آن به جای مانده بود تیم ساخت دچار فشار روانی شدیدی شدند و اچ بی او ناچار به پرداخت هزینه روان درمانی برای همه آن ها شد. یه غیر از این مصاحبه به خانواده قربانیان و روایت این قصه بسیار تلخ و وحشتناک بود و همه این ها در شرایطی بود که کارگردانی که قرار بود فیلم سینمایی این پرونده را بسازد به دلیل حجم خشونت از ساخت این کار منصرف شده بود.

مارگارت براون پیش از انتشار مستند در پاسخ به این سوال که علی رغم این موضوع که این قتل ها بیش از 30 سال پیش رخ داده اند، اما در مصاحبه ها با خانواده ها، درد هنوز کاملاً مشهود بود و به نظر می آید این کار سخت بود و احتمال سوءاستفاده از احساسات خانواده ها وجود داشت می گوید: صد در صد بله، کار بسیار سخت بود. واقعاً وحشت زده بودم. راستش نمی دانستم قرار است وارد چه چیزی بشوم. با خودم فکر می کردم: خب، من قبلاً هم فیلم هایی درباره تروما و دردهای عمیق ساخته ام. واقعاً بخش زیادی از آثارم درباره وقایع وحشتناکی است که برای مردم رخ داده. اما اصلاً برای مواجهه با یک پرونده ی تجاوز و قتل حل نشده ی چهار دختر نوجوان و تأثیری که همچنان روی خانواده های آن ها دارد آماده نبودم. نمی دانستم که بودن در اتاق با اعضای این خانواده ها به مدت چند ساعت چه بار عاطفی سنگینی برایم خواهد داشت. بعدش با فکر کردم: اگه من این قدر سخت این موضوع را تحمل می کنم، پس آن ها چه چیز سختی را تجربه می کنند؟ این فکرها مثل حلقه ای بی پایان در ذهن من بودند که مدام تکرار می شدند.

براون در پاسخ به این سوال که آیا حل نشده بودن این جنایات باعث ایجاد تردید در او برای ساخت مستند شد یا نه می گوید: نه، هیچ تردیدی نداشتم. چون خودم ساکن آستین بودم و دوستان زیادی داشتم که خبرنگار بودند و شدیداً به این پرونده و پیچ وخم هایش وسواس داشتند. می دانستم که این پرونده ظرفیت تبدیل شدن به یک مستند را دارد.

حالا امروز قاتل پیدا شده است. سرنخ اصلی، نمونه ای بسیار کوچک از دی ان ای بود که از سواب واژینال یکی از قربانیان گرفته شده و تا کنون ناشناخته مانده بود. آزمایش های انجام شده روی این نمونه کوچک نقش کلیدی در رد محکومیت مظنونان قبلی داشت و با هیچ کدام از افرادی که در صحنه جرم حضور داشته اند، از جمله خود محققان، مطابقت نداشت.

تکنولوژی آزمایش دی ان ای از سال 1991 تاکنون به سرعت پیشرفت کرده است و جکسون اشاره کرد که معتقد است به زودی می توان با این نمونه محدود، پروفایل دی ان ای بسیار واضح تری ساخت، چیزی که در زمان وقوع قتل ها حتی قابل تصور نبود.

جکسون به ددلاین گفت: با احتیاط، نسبت به کاری که می توانیم انجام دهیم امیدواریم.