به گفته نماینده اش، لوران ساوری، این بازیگر در شهر نمور فرانسه و در کنار فرزندانش چشم از جهان فروبست.

ساوری به خبرگزاری فرانسه گفت: او میراثی از یک زن آزاد و الهام بخش را هم به عنوان یک زن و هم به عنوان یک هنرمند برای ما به جا گذاشت.

کاردیناله در آوریل 1938 در تونس و در خانواده ای سیسیلی به دنیا آمد. او در 16 سالگی برنده یک مسابقه زیبایی شد که در آن به عنوان زیباترین زن ایتالیایی در تونس معرفی شد.

جایزه او سفر به جشنواره فیلم ونیز بود، جایی که کارگردانان و تهیه کنندگان به او پیشنهاد ورود به دنیای فیلم سازی دادند.

او بعدها گفت در آن زمان تمایلی به رها کردن آرزویش برای معلم شدن نداشت، اما با اصرار پدرش تصمیم گرفت سینما را هم امتحان کند .

سال های آغازین کارش با چالش همراه بود. او در حالی که به عنوان نوجوان در نقش های کوچک ظاهر می شد، مورد تجاوز قرار گرفت. وقتی فهمید باردار است، یکی از مربیانش او را متقاعد کرد که در لندن به طور مخفیانه زایمان کند. چندین سال، پسرش پاتریک را به دیگران به عنوان برادر کوچک ترش معرفی می کرد.

از آنجا که او با زبان های فرانسوی، عربی و گویش سیسیلی والدینش بزرگ شده بود، لهجه اش در ایتالیا غیرقابل قبول تلقی می شد و صدایش توسط بازیگران دیگر دوبله می شد.

او در سال 1963 با حضور در فیلم اسکاربرده هشت و نیم فلینی و درام تاریخی یوزپلنگ ساخته ویسکونتی، به شهرت جهانی رسید.

کاردیناله گفته بود: ویسکونتی می خواست من مو قهوه ای بلند داشته باشم، فلینی می خواست بلوند باشم.

او در دهه 1960 در هالیوود نیز فعالیت کرد و در فیلم های پلنگ صورتی: ساخته بلیک ادواردز و روزی روزگاری در غرب ساخته سرجیو لئونه بازی کرد و با بازیگرانی چون هنری فوندا و چارلز برانسون همبازی شد.

منتقدان او را تجسم زرق وبرق اروپای پس از جنگ توصیف کردند.

کاردیناله در سال های بعد درباره دوران کاری اش یادآوری کرده بود: بهترین تعریفی که گرفتم از دیوید نیون در زمان فیلم برداری پلنگ صورتی بود. او گفت: "کلودیا، تو همراه با اسپاگتی، بزرگ ترین اختراع ایتالیا هستی."

او پس از جدایی از تهیه کننده فیلم، فرانکو کریستالدی، در اوایل دهه 70، وارد رابطه ای طولانی مدت با کارگردان ناپلی، پاسکواله اسکویتیری شد که حاصل آن دختری به نام کلودیا بود.

کاردیناله تا دهه 80 سالگی نیز به بازیگری ادامه داد و در سال 2020 در سریال سوییسی Bulle ظاهر شد.

در سال 2000، او به پاس تلاش هایش در دفاع از حقوق زنان به عنوان سفیر حسن نیت یونسکو انتخاب شد. در سال 2002 نیز جایزه یک عمر دستاورد هنری در جشنواره فیلم برلین به او اهدا شد.

او گفته بود: من بیش از 150 زندگی داشته ام: فاحشه، قدیسه، عاشق پیشه، هر نوع زنی را بازی کرده ام و این فوق العاده است که چنین فرصتی برای تغییر داشته باشی.

آلساندرو جولی، وزیر فرهنگ ایتالیا، او را یکی از بزرگ ترین بازیگران زن تاریخ ایتالیا خواند که تجسم وقار ایتالیایی بود.