احمد قره خانی اظهار کرد: اختلال اضطراب جدایی معمولاً از سنین پیش دبستانی ظاهر می شود و ممکن است سالیان طولانی ادامه پیدا کند. این اختلال در هر موقعیتی که احتمال جدایی وجود داشته باشد به شدت فرد را برانگیخته می کند و او را وادار می سازد از موقعیت هایی که مستلزم جدایی هستند، اجتناب کند.

قره خانی تصریح کرد: در صورتی که اضطراب جدایی از مادر در کودکی حل و فصل نشود، هر نوع جدایی در مراحل بعدی زندگی موجب زنده شدن این اضطراب می شود و می تواند تأثیر مخربی بر زندگی و سرنوشت فرد داشته باشد. عدم اقامت در شهر دیگر برای تحصیلات دانشگاهی، شکست ها و ناکامی ها در سنین ازدواج و سایر موارد، ریشه در همین اختلال دارند.

وی با اشاره به اینکه کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی معمولاً زمانی به روانشناس مراجعه می کنند که علائم شدیدی همچون امتناع از رفتن به مدرسه یا نشانه های جسمانی بروز کرده باشد، ادامه داد: تحقیقات نشان داده است میزان شیوع این اختلال در کودکان کشور بین یک تا 15 درصد است.

این روانشناس عوامل وراثتی، فرهنگی و محیطی را از دلایل بروز اختلال دانست و توضیح داد: اضطراب جدایی در کودکان با ترک افرادی که به آن ها دلبستگی دارند بروز پیدا می کند و نشانه هایی مانند نگرانی شدید در مورد از دست دادن یا آسیب دیدن فرد مورد علاقه، نگرانی در مورد وقوع اتفاق ناگوار، خودداری مداوم از رفتن به مدرسه یا مکان های دیگر، ترس شدید از تنها ماندن در خانه، خودداری از خوابیدن تنها و شکایت های مکرر از نشانه های جسمانی مانند سردرد، دل درد، تهوع و استفراغ را شامل می شود.

وی محافظت بیش از اندازه والدین را یکی از عوامل تشدید این اختلال دانست و گفت: والدینی که به شکل افراطی از کودک محافظت می کنند، ناخواسته مضطرب شدن را به او می آموزند. شخصیت و سبک فرزندپروری والدین نیز بر میزان اضطراب جدایی کودک اثرگذار است.

قره خانی با تأکید بر راهکارهای پیشگیری، خاطرنشان کرد: افزایش اعتمادبه نفس در کودکان، کمک به بیان احساسات توسط کودک، تربیت مستقل، درمان اختلالات اضطرابی والدین و استفاده از سبک های مناسب فرزندپروری می تواند در جلوگیری از بروز اضطراب جدایی، به ویژه در زمینه جدایی از مدرسه مؤثر باشد.

منبع: ایسنا