نتایج این تحقیق سیستماتیک و متاآنالیز ادعا کرد که تماشای طولانی مدت تلویزیون می تواند عملکردهای شناختی را در بزرگسالان و سالمندان مختل کند و این موضوع، نگرانی عمده ای در حوزه سلامت عمومی را برجسته می کند.

پیشرفت در علم پزشکی، طول عمر انسان را افزایش داده اما به افزایش ناتوانی و اختلالات مرتبط با سن نیز منجر شده است. زوال عقل، یکی از این بیماری های مرتبط با سن است که با کاهش عملکرد شناختی و اختلال عملکردی مرتبط مشخص می شود.

زوال عقل در سطح جهانی، هفتمین علت اصلی مرگ ومیر و یکی از عوامل اصلی ناتوانی در سالمندان است. پیش بینی می شود، تعداد افراد مبتلا به زوال عقل از 55 میلیون نفر در سال 2019 به 139 میلیون نفر در سال 2050 افزایش یابد.

بیماری آلزایمر، شایع ترین نوع زوال عقل است، این بیماری با کاهش پیشرونده حافظه رویدادی (نوعی از حافظه در انسان که تجربه های ویژه شخصی را ذخیره می کند) و عملکردهای اجرایی مشخص می شود که اغلب به از دست دادن حافظه و اختلال در جهت یابی مکانی منجر خواهد شد. هرچند برخی از درمان ها می توانند پیشرفت بیماری را آهسته کنند اما در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. در نتیجه، شناسایی عواملی که بر شروع آلزایمر تاثیر می گذارند و ایجاد مداخلات برای کاهش خطر، موثرترین رویکردها برای مقابله با بار جهانی زوال عقل هستند.

تماشای تلویزیون، یکی از رایج ترین فعالیت های تفریحی روزانه در بین بزرگسالان و سالمندان است. میزان زمان صرف شده برای تماشای تلویزیون نیز نشانگر رفتار کم تحرک است. شواهد موجود نشان می دهد که تماشای طولانی مدت تلویزیون با افزایش خطر چاقی، دیابت و بیماری های قلبی عروقی مرتبط است.

تحقیقاتی که تاثیر تماشای تلویزیون بر شناخت را بررسی کرده اند، اثرات مثبت و منفی را برجسته کردند. این اختلافات ممکن است تا حدی به دلیل تفاوت در طرح تحقیق و جنبه های روش شناختی باشد. با توجه به این یافته های متناقض، بررسی سیستماتیک و متاآنالیز فعلی برای درک جامع اینکه آیا رابطه ای بین تماشای تلویزیون و عملکردهای شناختی در بزرگسالان و سالمندان وجود دارد یا خیر، طراحی شده است.

این بررسی سیستماتیک شامل 35 تحقیق با یک میلیون و 292 هزار و52 شرکت کننده بود که از این تعداد، 28 تحقیق متاآنالیز شدند.

یافته های کلیدی

متاآنالیز دوز-پاسخ مطالعات منتخب نشان داد که مدت زمان طولانی تر تماشای تلویزیون با خطر قابل توجه بالاتر اختلال شناختی در بزرگسالان و سالمندان مرتبط است. این خطر با تماشای بیش از چهار ساعت تلویزیون در روز بیشتر مشهود بود. به طور خاص، نتایج این تحقیق نشان داد که تماشای تلویزیون به طور متوسط 6 ساعت در روز به طور قابل توجهی با نمره شناختی پایین تری همراه است.

اهمیت نتایج

نتایج این تحقیق سیستماتیک و متاآنالیز دوز-پاسخ نشان می دهد که تماشای تلویزیون بیش از چهار ساعت در روز می تواند خطر اختلال شناختی را به طور قابل توجهی افزایش دهد و تماشای تلویزیون بیش از 6 ساعت در روز، نمرات شناختی را در بزرگسالان و سالمندان به طور معناداری کاهش می دهد.

نکته قابل توجه این است که یافته های متاآنالیز مرسوم با هم متفاوت بودند. در حالی که نتایج دوز-پاسخ معنادار بودند، متاآنالیز کلی مرسوم برای اختلال شناختی بی نتیجه بود، با این حال، نتایج یکی از تحقیقات نشان داد که مدت زمان طولانی تر تماشای تلویزیون با خطر بالاتر و قابل توجه ابتلا به بیماری آلزایمر مرتبط است. محققان هشدار می دهند که این یافته نیاز به اعتبارسنجی بیشتر دارد.

شواهد موجود، تماشای طولانی تر تلویزیون را با کاهش حجم مغز در چندین ناحیه مغز مرتبط با زبان، حافظه و ارتباطات مرتبط می داند. در این تحقیق اشاره شده است که این یافته ها بیشتر از آنکه قطعی باشند، دوپهلو هستند و ممکن است حتی پس از در نظر گرفتن عوامل سبک زندگی مانند فعالیت بدنی نیز ادامه داشته باشند. این نواحی مغز اغلب تحت تاثیر زوال عقل قرار می گیرند، با این حال، نمی توان عوامل مخدوش کننده باقی مانده را رد کرد.

تماشای طولانی مدت تلویزیون، رفتار بی تحرک را افزایش می دهد که عامل خطر شناخته شده برای اختلال شناختی است. علاوه بر این، تماشای طولانی مدت تلویزیون با افزایش خطرات چاقی و دیابت، همچنین پیامدهای روانی-اجتماعی نامطلوب مانند تنهایی، افسردگی و رضایت کم از زندگی مرتبط است. محققان معتقدند که این اثرات غیرمستقیم ممکن است در مجموع در خطر زوال عقل نقش داشته باشند.

یافته های فعلی نگرانی عمده ای را در مورد سلامت عمومی ایجاد می کند، زیرا طبق گزارش های موجود، بزرگسالان بیش از هفت ساعت در روز را صرف تماشای تلویزیون می کنند. با افزایش شیوع جهانی زوال عقل، این یافته ها بر لزوم افزایش آگاهی عمومی در مورد معایب شناختی تماشای طولانی مدت تلویزیون و تشویق مردم به جستجوی فعالیت های تفریحی جایگزین، تاکید می کند که عملکرد شناختی و کیفیت کلی زندگی را بهبود می بخشد.

این بررسی سیستماتیک و متاآنالیز فقط شامل تحقیقات مشاهده ای بود؛ بنابراین، رابطه علیت بین ارتباطات مشاهده شده قابل تعیین نبود. علاوه بر این، برخی از یافته های تحلیل شده دارای سطح اطمینان پایین یا بسیار پایینی هستند؛ این یافته ها باید با احتیاط تفسیر شوند.

سایت مدیکال نت گزارش کرد، تحقیقات موجود در متاآنالیز فقط شامل بزرگسالان و سالمندان بود که تعمیم پذیری یافته ها را به جمعیت های جوان تر محدود می کند. تحقیقات بیشتری برای اثبات رابطه علّی بین تماشای تلویزیون و خطر اختلال شناختی و همچنین تاثیر بالقوه عوامل مخدوش کننده بر این ارتباط مورد نیاز است.

نتایج این تحقیق به تازگی در مجله پلاس وان (PLOS ONE) منتشر شده است.

منبع: ایسنا