به نقل از روزنامه خراسان استقلال امسال بیشترین هزینه ها را در لیگ برتر انجام داده؛ طوری که بازیکنان نام داری چون منیرالحدادی مجاب شوند دیده شدن در فوتبال اروپا را به امید دستمزد بیشتر در استقلال نادیده بگیرند و به جمع آبی پوشان بپیوندند. تلخ تر این که سنگین ترین باخت استقلال، بدترین شکست تاریخ تیم های ایرانی هم بود؛ آن هم توسط گران ترین تیمی که فوتبال ایران به خودش دیده است.

اما ریشه این شکست فاجعه آمیز را باید در کجا جست وجو کرد؟ آیا باید بازیکنانی مثل آدان و سهرابیان را مقصر بدانیم و چشم مان را روی اشتباهات کادر فنی و مدیریت ببندیم؟ سهم سرمربی پرادعایی که در چند وقت اخیر با ژست لطف به فوتبال ایران به استقلال آمده در این شکست چه بود؟ هیئت مدیره، مالک باشگاه یعنی هلدینگ خلیج‎فارس و تاجرنیا مدیری غیرفوتبالی که این روزها برای دیده شدن از هیچ خرید تبلیغاتی فروگذار نبود، کجای ماجرا قرار دارند؟

آغاز کابوس های آبی

ریشه قصه باخت عجیب استقلال را نمی توان در 90 دقیقه بازی چهارشنبه جست وجو کرد و باید به عقب تر برویم تا دقیقاً درک کنیم چه بر سر این تیم آمد. شاید بد نباشد تا روزهایی عقب برویم که تیم دست جواد نکونام بود. نکونام که قرار بود نماد مربیان با دانش و نوگرای فوتبال ایران باشد؛ اما خودش و کمک هایش رفتارهایی را بروز دادند که از آن ها انتظار نمی رفت.

در لیگ بیست وسوم قهرمانی در هفته آخر از چنگ آبی ها رفت. تمام عوامل آبی ها که نمی خواستند منفور سکوها، کانال ها و پیج های هواداری شوند، زمین و زمان را مقصر دانستند که شاید در برخی موارد حق داشتند؛ اما بخش مهم ماجرا این است که سهم خودشان را در قهرمان نشدن تیم فراموش کردند.

برای همین به جای این که تیم بهتر شود، فصل بعد بهانه ها بیشتر شد و شکست ها سنگین تر. جواد نکونام که تیمش نه خوب بازی می کرد نه خوب نتیجه می گرفت، بعد از باخت در دربی کم کم با هواداران به چالش خورد. سهراب بختیاری زاده برای مدتی تیم را قبول کرد. او کمابیش تیم را جمع کرد اما مدیریتی که اشرافی روی فوتبال ندارد، بازهم تسلیم فشار سکوها شد تا سهراب برود و بعد از مدت کوتاهی هدایت تیم را موسیمانه و بعد هم محمد نمازی، بژویچ به صرف خارجی بودن در دست بگیرد.

در حضور و نوع رفتن موسیمانه ردپای دلالی ها پررنگ بود. مربی بهانه گیری که بدترین نتایج را گرفت و در کمال تعجب فسخ کرد و رفت تا خسارت هم بگیرد. تیم بازهم غیراصولی و براساس هیجان تقویت شد، در تمام رفتار مدیرانی غیرفوتبالی فقط پیش افتادن در نقل و انتقالات از پرسپولیس ملاک بود و بمب ترکاندن. بژویچ هم نتیجه نگرفت تا این بار جباری بیاید. 8 شاکی تیم را جمع کرد و تا فینال حذفی برد.

بعد از فینال پرحاشیه حذفی که توأم با یکی از عجیب ترین اشتباهات چند سال اخیر فوتبال ایران بود به سطح دوم لیگ باشگاه های آسیا راه یافت، فارغ از آن اشتباه داوری، تیم طی مدت کوتاهی که توسط جباری مربی جوان و جسور داخلی هدایت شد هم نتایج بهتری گرفت، هم فوتبال خوبی ارائه کرد؛ اما مدیرانی که اصرار داشتند یک مربی با اسم و رسم دهان پرکن بیاورند، جباری را کنار گذاشتند تا بازی با اسامی در استقلال شروع شود. پیش قراردادی برای کاریله فرستاده شد اما بازهم صدای اعتراض هواداران بلند شد و مدیران آبی که به جای پول باشگاه نگران وجهه خودشان بودند، بی خیال کاریله شدند.

شکایت بزرگ او برمبنای پیش قراردادی که توسط باشگاه به دستش رسیده آماده است و یکی از مدیران استقلال که علاقه زیادی به خودنمایی دارد گفت حاضر است در صورت شکست باشگاه در این چالش حقوقی، پول را از جیبش بدهد تا هواداران راضی باشند. در تمام این مدت یک لشکر بازیکن آمدند و رفتند تا شاهد مدیریتی باشیم بی ثبات، متزلزل و عجیب که انگار خودش توسط ادمین های تلگرامی یا لیدرهای روی سکو مدیریت می شد. اما نوبت به ساپینتو رسید تا از این جا چالش های جدید شروع شود.

ساپینتو در چه شرایطی آمد؟

مدیران استقلال از جمله نظری جویباری و بعد از او تاجرنیا، حتی طاهری سرپرست باشگاه مدام از نحوه آمدن ساپینتو در شرایط بعد جنگ 12 روزه می گویند، از این که او در زمانی به کشورمان آمد که هیچ مربی خارجی قبول نمی کرد؛ پس باید محرومیتش که مربوط به چند فصل قبل بود بخشیده شود و... اما هیچ وقت درباره این نمی گفتند که او در چه شرایطی رفت؟

ساپینتو تیم قهرمان فرهاد مجیدی را تحویل گرفت، تیمی که حتی با حضور ستاره هایی مثل یامگا، قائدی و محبی تقویت هم شد؛ اما نه قهرمان لیگ شد نه حذفی، حواشی زیادی هم داشت، رفتار حرفه ای به خرج نداد، در لیگ های دیگر هم حواشی اش را ادامه داد. او هرچند به لحاظ فنی مربی خوبی است و ارتباط خوبی با بازیکنان می گیرد اما در همین بازه اخیر که به تیم برگشته نتوانسته مشکلات دفاعی را حل کند. نتیجه رفتارش را که منجر به رفتن حسینی کاپیتان باشگاه شد،

در عملکرد آدان و باخت سنگین می توان دید. این را هم باید در نظر گرفت که بیشتر مربیان و بازیکنان خارجی در صورت بروز تجاوز مجدد به کشورمان، پول شان را خواهند گرفت و به کشورشان بازمی گردند. ساپینتو در این مدت چند نقطه ضعف دیگر را بروز داده، از جمله خریدهای تبلیغی بدون توجه به نیاز تیم. شاید از تاجرنیا نباید انتظار داشت که بداند این تیم نیاز به دفاع میانی دارد؛ هافبک وسط خلاق می خواهد و در دفاع چپ ضعیف است. اما چرا ساپینتو باید لشکری از عناصر تهاجمی خارجی را جذب کند؟ نقش سیدروف به عنوان مدیر ورزشی که فوتبالی هست و زمانی در میلان سرمربی بوده در این خریدهای عجیب چیست؟ چه می شود که بازیکنی مثل رضاییان در دومین فصل حضورش در تیم ساپینتو حس بزرگ تری دارد، بازوبند کاپیتانی می بندد؛ بازیکنان دیگر هم تنش با خبرنگار و هم تیمی دارند، نمونه اش صحبت های عارف آقاسی و آرمین سهرابیان در بازگشت به تهران.