به نقل از historydefined، اوریچالکوم در چندین متن باستانی، از جمله کریتیاس افلاطون، ذکر شده است. افلاطون اوریچالکوم را به عنوان دومین فلز ارزشمند پس از طلا توصیف کرد، اما نویسندگان دیگر قرن ها بعد از این کلمه برای اشاره به فلزی طلایی رنگ و کم ارزش استفاده کردند.

در قرن اول، پلینی بزرگ نوشت که معادن اوریچالکوم تمام شده اند. یکی از معاصران او نوشت که این ماده بسیار براق و سفید است. نه به این دلیل که قلع با آن مخلوط شده است، بلکه به این دلیل که مقداری خاک با آن ترکیب و ذوب شده است.

اوریچالکوم توصیف شده توسط افلاطون، طلای مایل به قرمز بود. بنابراین، این کلمه احتمالاً به آلیاژهای مختلف در مقاطع زمانی مختلف اشاره داشته است.

طبق اسطوره، کادموس، قهرمان باستانی فنیقی، اوریچالکوم را اختراع کرد.

کادموس شاهزاده ای از تبار خدایان بود. پدربزرگ و مادربزرگ پدری او پوزیدون و لیبی، شاهزاده خانم افسانه ای مصری، بودند. لیبی دختر یک پادشاه و نوه زئوس بود. کادموس از طرف مادری نیز از رودخانه نیل سرچشمه می گرفت.

این یک داستان ریشه یابی جالب است، زیرا کادموس افسانه ای از بخشی از جهان آمده بود که قبل از رایج شدن برنز و برنج در یونان باستان، برنز و برنج تولید می کرد.

کریتیاس افلاطون شرح می دهد که چگونه زمین توسط خدایان تقسیم شد. هر یک از آنها بر قلمرو خود حکومت می کردند. جزیره آتلانتیس متعلق به پوزییدون بود.

پوزییدون عاشق زنی فانی به نام کلیتو شد. پسر اول آنها اطلس نام گرفت. او اولین حاکم آتلانتیس شد. اطلس همچنین نام خود را به اقیانوس اطلس داد.

آتلانتیس پادشاهی ثروتمندی بود که سرشار از اوریچالکوم بود، که "در بسیاری از نقاط جزیره از زمین کنده شده بود، و در آن روزها از هر چیزی جز طلا گرانبهاتر بود."

شهر بزرگ باستانی آتلانتیس توسط مجموعه ای از دیوارها از سنگ های رنگارنگ احاطه شده بود. بیرونی ترین آنها با برنز و بعدی با قلع پوشیده شده بود. داخلی ترین دیوار یا "سومین دیوار، که ارگ ​​را در بر می گرفت، با نور قرمز اوریچالکوم می درخشید."

در درون این دیوار درونی، کاخ ها و معبدی مقدس قرار داشت که به پوزییدون و کلیتو تقدیم شده بود. معبد با نقره و طلا احاطه شده و با آن پوشیده شده بود.

افلاطون ادامه می دهد: در داخل معبد، سقف از عاج بود و به طرز عجیبی در همه جا با طلا و نقره و اوریچالکوم ساخته شده بود؛ و تمام قسمت های دیگر، دیوارها و ستون ها و کف، با اوریچالکوم پوشانده شده بودند.

این جزیره از مجموعه ای از قوانین وضع شده توسط پوزییدون پیروی می کرد که توسط اولین پادشاهان بر روی ستونی از اوریچالکوم حک شده بود . افلاطون مردم اولیه آتلانتیس را به عنوان افرادی توصیف می کند که روحیه ای حقیقی و از هر نظر بزرگ داشتند که لطافت را با خرد پیوند می دادند .

بعدها، هنگامی که خون آنها بیش از حد و بیش از حد با مواد فانی رقیق شد و طبیعت انسانی دست بالا را گرفت ، تمدن رو به زوال رفت و توجه زئوس را به خود جلب کرد.

او می خواست آنها را مجازات کند تا شاید تنبیه شوند و بهبود یابند ، اما بقیه گفتگوها در تاریخ گم شده است.

در سال 2015، باستان شناسان فلزی منحصر به فرد را از یک کشتی غرق شده در سواحل گلا در سیسیل بازیابی کردند.

این کشتی حدود 2600 سال پیش غرق شده بود. احتمالاً از قبرس، جزیره ای یونانی که انواع مختلفی از برنز را تولید می کرد، حرکت کرده بود. این جزیره آنقدر غنی از مس بود که خود کلمه مس از کلمه یونانی کیپریوس، که نام این جزیره بود، گرفته شده است.

یکی از باستان شناسان این منطقه را "معدنی بی قیمت از یافته های باستان شناسی" توصیف کرد.

دو کلاهخود برنزی قرنتی نیز در این کشتی غرق شده یافت شد. برنز در برابر خوردگی آب دریا بسیار مقاوم تر از فولاد است. همه این مصنوعات با وجود اینکه هزاره ها در کف دریا بوده اند، در وضعیت بسیار خوبی قرار دارند.

شمش های طلایی که آنها پیدا کردند در واقع آلیاژی از مس، روی و زغال چوب هستند. ظاهر و ترکیب آن با اشارات تاریخی به فلز باستانی گمشده اوریچالکوم مطابقت دارد.

این سفر اکتشافی به کشتی غرق شده در سال 2015 اولین باری بود که این آلیاژ خاص در مقادیر قابل توجهی کشف می شد.

فلزی که در این کشتی غرق شده یافت شد، از طریق فرآیند سیمان سازی ساخته شده است که در آن مس، سنگ معدن روی و زغال چوب در یک بوته ذوب می شوند. این یکی از قدیمی ترین آلیاژهای مس-روی است که تاکنون یافت شده است.

فلورسانس اشعه ایکس نشان می دهد که این آلیاژ خاص تقریباً از 75 تا 80 درصد مس، 20 تا 25 درصد روی و مقادیر کمی آهن، نیکل و سرب تشکیل شده است. این نسبت مس به روی در برنج اولیه رایج بوده است.

برنز معمولاً حاوی درصد بالاتری از مس، حدود 88 درصد است و بقیه آن عمدتاً قلع است. برنج، مانند این آلیاژ باستانی، حاوی درصد بالایی از روی - گاهی اوقات تا چهل درصد - و مقادیر کمی از فلزات دیگر است.

اولین مصنوعات برنزی در هزاره پنجم پیش از میلاد در بخش هایی از فلات ایران ساخته شدند. قدیمی ترین برنز مس-قلع که تاکنون یافت شده است، تقریباً در همان زمان در صربستان ساخته شد. تا هزاره چهارم پیش از میلاد، برنز در بین النهرین، مصر و چین ساخته می شد.

دو جزء اصلی برنز - مس و قلع - به ندرت در یک مکان یافت می شوند. بنابراین، ساخت برنز نیاز به شبکه های تجاری قوی داشت.

لوح های خط میخی آشوری از قرن هفتم و هشتم پیش از میلاد به نوعی مس کوهی به نام اورییخالکون اشاره می کنند. در قرن چهارم بود که افلاطون گزارش هایی از کمیاب و تقریباً به ارزش طلا بودن این ماده نوشت. در آن زمان، این ماده هنوز بسیار نادر بود.

با گذشت زمان، کلمه یونانی باستان oricalcum به کلمه لاتین aurichalcum تبدیل شد که به معنی مس طلایی است و به کلمه استاندارد برنج تبدیل شد.

برنج به طور فزاینده ای رایج شد و برای اولین بار در قرن اول پیش از میلاد برای سکه ها استفاده شد. این توضیح می دهد که چرا مردم در آن زمان از کلمه orichalcum برای فلزی کم ارزش استفاده می کردند.

این فلز در بخش های دورافتاده امپراتوری روم به عنوان سکه استفاده می شد. همچنین توسط دولت برای ساخت تجهیزات نظامی مورد استفاده قرار می گرفت. بوته های رومی که برای تولید برنج استفاده می شدند، در آلمان، فرانسه و بریتانیای کبیر یافت شده اند.