به نقل از energy-reporters، در رژه ای چشمگیر که به مناسبت هشتادمین سالگرد پیروزی چین بر ژاپن در جنگ جهانی دوم برگزار شد. پکن از یک پهپاد رزمی بدون سرنشین پیشرفته رونمایی کرد؛ اقدامی که موجی از تحلیل ها و گمانه زنی ها درباره آینده نبردهای هوایی در جهان به راه انداخت.

این پهپاد که به طور موقت جنگنده ی برتری هوایی بدون سرنشین (UASF) نام گذاری شده، از نظر اندازه و عملکرد با جنگنده ی J-10 چین برابری می کند. طراحی بدون دم و پنهان کار آن نشان می دهد که ممکن است این پرنده ی رزمی یا عملیاتی شده باشد یا در آستانه ی پرواز قرار داشته باشد.

در کنار این مدل، پهپاد نوع A نیز به نمایش درآمد؛ نمونه ای کوچک تر با طراحی متفاوت که نشان دهنده ی تمرکز چین بر توسعه ی سامانه های رزمی پیشرفته و احتمالاً خودکار است.

طراحی و قابلیت ها

پهپاد نوع B با بال دلتا اصلاح شده، چین برجسته و ورودی های جانبی موتور، شباهت زیادی به جنگنده های پنهان کار مدرن دارد و احتمالاً از قابلیت های مافوق صوت برخوردار است. نازل های دندانه دار و امتداد لبه های عقب نیز با اصول طراحی رادارگریز هم خوانی دارند.

در بخش دماغه، حسگر الکترواپتیکی نصب شده که مشابه سامانه ی هدف گیری EOTS در جنگنده ی F-35 است؛ نشانه ای از تمرکز بر هدف گیری دقیق و آگاهی موقعیتی بالا. همچنین، محفظه های داخلی تسلیحات که از نمای زیرین قابل مشاهده اند، امکان حمل محموله ی قابل توجهی را در عین حفظ سطح مقطع راداری پایین فراهم می کنند.

ترکیب این ویژگی ها نشان می دهد که پهپاد نوع B نه تنها برای مأموریت های ضربتی، بلکه برای نبردهای مستقیم هوایی نیز طراحی شده است؛ با تعادلی میان سرعت، قدرت و پنهان کاری که برای جنگ های هوایی مدرن حیاتی است.

مقایسه با توسعه های جهانی

رویکرد چین در توسعه ی UCAVها تفاوت قابل توجهی با راهبرد ایالات متحده دارد. در حالی که ارتش آمریکا بر طراحی هواگردهای رزمی مشارکتی (CCA) تمرکز کرده—که در کنار جنگنده های سرنشین دار عمل می کنند—چین به دنبال ساخت پهپادهای مستقل با عملکرد بالا است.

آمریکا بیشتر به سمت طراحی های کم هزینه با قابلیت همکاری رفته، در حالی که چین پهپادهایی را توسعه می دهد که توانایی انجام مأموریت های خودکار و مستقل را دارند. پهپاد نوع B نمونه ی بارز این رویکرد است.

در این میان، پهپاد Bayraktar Kizilelma ترکیه نیز وارد مقایسه شده است. اگرچه شباهت هایی با UCAVهای چین دارد، اما تمرکز آن بیشتر بر عملکرد بالا است، در حالی که چین اولویت را به پنهان کاری و ظرفیت حمل بار داده است. این تفاوت ها، بازتابی از اولویت های راهبردی و توانایی های فناورانه ی متفاوت کشورهاست.

پیامدهای آینده

ظهور پهپاد نوع B چین، پرسش هایی جدی درباره آینده ی نبردهای هوایی مطرح کرده است. در صورت عملیاتی شدن، این پهپاد می تواند توازن قدرت در آسمان را تغییر دهد و به ابزاری قدرتمند برای عملیات های دفاعی و تهاجمی بدل شود.

فراتر از توانایی های فعلی، این پهپاد نماد روندی گسترده تر در فناوری نظامی است: نقش روزافزون سامانه های بدون سرنشین در میدان های نبرد. قابلیت انجام مأموریت های خودکار یا همکاری با هواگردهای سرنشین دار، افق های تازه ای را برای راهبردهای نظامی می گشاید.

با ادامه ی توسعه ی UCAVها توسط چین، سایر کشورها نیز ناگزیر خواهند بود راهبردهای خود را بازنگری کنند. رقابت در حوزه ی نبرد هوایی بدون سرنشین به طور فزاینده ای شدت خواهد گرفت و پیامدهای مهمی برای دینامیک نظامی جهانی به همراه خواهد داشت.

در حالی که پهپاد نوع B همچنان در کانون توجه قرار دارد، نقش نهایی و قابلیت های آن هنوز مشخص نیست. آیا این فناوری آغازگر عصر جدیدی در نبرد هوایی خواهد بود، یا تنها سکوی پرتابی برای سامانه های پیشرفته تر آینده است؟ پاسخ به این پرسش ها، مسیر آینده ی هوانوردی نظامی را رقم خواهد زد.