شقایق دهقان آدم جالبی است. وقتی می خندد یک هماهنگی کامل بین عضله های صورت، چشم ها و انرژی ساطع شده از چهره اش شکل می گیرد. او شبیه آدم های معمولی است. نه خط کانتور بینی اش را وسواس گونه تنظیم کرده و نه با صورتش کارهایی کرده که شبیه سوپراستار به نظر برسد. این چیزی است که من از او دریافت می کنم. حتی لبخوانی او با هایده و یک آهنگ مازنی و شانه تکان دادن هایش شبیه سوپراستارها نیست. او شبیه یک همسایه قدیمی ده بیست ساله است که هر روز صبح آدم داخل آسانسور یا در پارکینگ با او سلام و احوالپرسی می کند. چنین افرادی که رها و بی قید می خندند، به وقت غم و خشم هم چنین هستند. صورت آنها پرسوناهای کامل تئاتر می شود. وقتی خشمگین هستند وقتی مصمّم هستند وقتی غمگین هستند وقتی متعجب هستند، همه آن چیزی که در درونشان می گذرد بی واسطه و بی فیلتر، یکراست می آید به صورتشان...

شقایق دهقان از کمدین هایی است که بلدِ کار است ولی خودش را از جلوی دوربین و روی سن کنار کشیده است. گزافه نیست اگر بگوییم کمدی در دوران معاصر کشورمان به قهقرا رفته، مدیوم های سینما، سریال های شبکه ویدئوی و استندآپ ها همگی مبتلا به ابتذال شده اند. شوخی های تکراری، تیپ رُل های تکراری و تعدادی بازیگر تکراری که از این پروژه به آن یکی می روند و دوازده ماه سال ریخت و قیافه شان روی بیلبوردها و پرده های سینماها دیده می شود. البته باید اذعان کرد مشتری این آثار به هیچ وجه کم نشده است. کمدیِ ایرانی ذائقه تماشاگر را هم با خودش همراه کرده، انگار که برای مخاطب، تماشای داستان های بی مایه هیچ وقت قرار نیست ملال آور و تکراری شود. دیالوگ های مملو از الفاظ جنسیِ بی مزه، اشارات مستقیم به نوشیدن مشروب، رقصیدن مردها و چشم نازک کردن زن ها، و پرداختن به هرچیزی که در نیم قرن اخیر در مملکت قدغن و حرام بوده در این فیلم ها مجاز است. دخترِ خوشگلِ شیرین عقل، ژیگولوی کلاهبردارِ پایین شهری و آدم های کلّاش و زنباره، تکراری ترین المان های این فیلم ها هستند... در چنین اوضاعی، هنرمندانی هم هستند که به جای همرنگ شدن با اکثر همکاران سابق با پذیرفتن تبعاتِ مالی و اجتماعی از دایره شهرت خارج شده اند...

شقایق یکی از آن خارج شده هاست. زنی که خنداندن را خوب بلد است ولی نشان داده ارزش هایی در زندگی وجود دارند که برای آنها باید قید عافیت و منفعت را زد. او کماکان خوب می خندد و خوب می خنداند ولی در مواقعی هم چنان سخن می گوید و می نویسد که کلّه های پرادّعای جامعه ی به اصطلاح هنری به گرد پایش هم نمی رسند...