به نقل از ایسنا، وقتی خواننده مشهور آمریکایی سال ها قبل از بیماری ای که به آن مبتلا شده بود صحبت کرد مورد توجه بسیاری از رسانه ها قرار گرفت. بیماری لوپوس همان چیزی بود که گومز باید با آن دسته پنجه نرم می کرد.

لوپوس یک بیماری خودایمنی است که 90 درصد مبتلایان را زنان تشکیل می دهند؛ بیماری های خود ایمنی به بیماری هایی گفته می شود که در آن سیستم ایمنی، بافت های سالم بدن را به عنوان یک عامل خارجی فرض می کند و به آن ها حمله می کند. لوپوس به دو نوع DLE و SLE تقسیم بندی می شود. نقطه هدف DLE معمولا پوست است و روی ارگان های دیگر بدن تاثیر نمی گذارد. نوع SLE جدی تر است و علاوه بر پوست، اندام های حیاتی را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. در نوع شدید بیماری، بافت مفاصل و عضلات و غشای ریه، قلب، کلیه ها و مغز آسیب می بیند. تشنج، افسردگی، گیجی و سکته مغزی، از عوارض لوپوس هستند.

به گزارش بنیاد لوپوس آمریکا، خستگی و ناتوانی از مهمترین و اولین نشانه های لوپوس است. در مراحل بعدی علایمی مانند سر درد، درد مفاصل، تب، کم خونی، ریزش مو، تورم در ناحیه دست و پا و اطراف چشم، لخته شدن غیر طبیعی خون، سفید شدن یا آبی شدن انگشتان در سرما، حساسیت پوست نسبت به نور خورشید و زخم های پروانه ای شکل روی بینی و گونه دیده می شود. افراد مبتلا به لوپوس در ظاهر خوب دیده می شوند، در حالیکه مبارزه سختی در بدنشان وجود دارد و همین امر منجر به منزوی شدن بیمار می شود.

تحقیقاتی که به تازگی صورت گرفته نشان می دهد که یک سازوکار مرتبط با کروموزوم X، با بیماری های خودایمنی و لوپوس در ارتباط است. دلیل اینکه اغلب زنان در معرض لوپوس قرار می گیرند این است که کروموزوم X نسبت به کروموزوم Y، ژن های مرتبط با ایمنی بیشتری را حمل می کند و همانطور که می دانیم زنان دو کروموزوم X و مردان یک کروموزوم X و یک کروموزوم Y دارند؛ بنابراین زنان بیشتر در معرض بیماری های خود ایمنی هستند. لوپوس هیچ عامل شناخته شده ای ندارد و ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی، هورمونی، ایمنی بدن و زیست محیطی است. عفونت های باکتریایی و ویروسی، استرس عاطفی شدید، قرار گرفتن در معرض نور شدید خورشید و استفاده از داروی های فشار خون و منظم شدن ریتم قلب، می توانند سبب بروز علایمی شبیه لوپوس شوند. افزایش هورمون استروژن در دوران بارداری نیز می تواند لوپوس را تشدید کند.

کارشناسان سازمان خدمات ملی سلامت انگلیس بر اهمیت تشخیص زودهنگام برای درمان موفقیت آمیز تاکید می کنند و هشدار می دهند که تشخیص لوپوس ممکن است دشوار باشد زیرا نشانه های آشکار بروز آن، مانند التهاب اندام های حیاتی همچون قلب، ریه ها، کبد و کلیه ها، با بیماری های دیگر مشابه است. پزشکان عمومی معمولا آزمایش خون تجویز می کنند تا تعیین کنند که لوپوس تا چه حد گسترده شده و تعداد پادتن های موجود، نشان می دهد که فرد احتمالا با چه شدتی درگیر این بیماری شده است. پس از آن، ممکن است برای بررسی میزان آسیب عضوی، پرتونگاری با اشعه ایکس و اسکن ضروری تشخیص داده شود.

برای کنترل علائم لوپوس معمولا داروهای ضدالتهاب مانند ایبوپروفن، هیدروکسی کلروکین برای خستگی و مشکلات پوستی و مفصلی، و قرص ها، تزریق ها و کرم های استروییدی برای بثورات و التهاب کلیه، تجویز می شود. همچنین در موارد شدید، ریتوکسیماب و بلیموماب ممکن است برای هدف قرار دادن تعداد پادتن ها در خون و تقویت سیستم ایمنی تجویز شوند.

سازمان خدمات ملی سلامت انگلیس در عین حال برای کنترل بیماری و مهار عوارض آن، نکات زیر را توصیه می کند:

- استفاده از کرم ضدآفتاب با فاکتور حفاظتی (SPF) بالا

- فعال ماندن بدون خسته کردن خود

- استفاده از روش های تمدد اعصاب برای دور کردن استرس

- کمک گرفتن از دوستان، خانواده و کارفرما

- حفظ یک برنامه غذایی متعادل و غنی از ویتامین دی و کلسیم

همچنین ترک سیگار و پرهیز از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض نورهای روشن و آفتاب نیز توصیه می شود.