به نقل از ایسنا، تهران چندین سال است که با چالش بحران آب دست وپنجه نرم می کند موضوعی که هرسال رنگ تیره تری به خود می گیرد، اما امسال اوضاع از همیشه بدتر شد تا جایی که پای مافیای پمپ و مخزن نیز به این بحران باز شد.

یکی از راه کارهای کوتاه مدت برای حل این مساله موضوع انتقال آب از سد طالقان به تهران بود که می تواند آب شرب 3 میلیون نفر را تامین کند، آنطور که عباس علی آبادی، وزیر نیرو گفته" انتقال آب به تهران از سد طالقان مصوبه قانونی دارد، ولی قبل از اجرای این اقدام، با اقدامات صورت گرفته مدیریت مصرف آب در شهر تهران سه برابر این ظرفیت انجام شد."

با این حال، بزرگ زاده، سخنگوی صنعت آب اعلام کرده صرفه جویی کنونی هنوز برای عبور پایدار از کم آبی کافی نیست. اگر 12 درصد دیگر از شهروندان تهرانی مدیریت مصرف آب را رعایت کنند، می توان با تنش قابل قبول پاییز را پشت سر گذاشت. این اظهارات نشان می دهد نقش مردم در مدیریت منابع آب بسیار کلیدی است و بدون مشارکت آنها، اقدامات ساختاری حتی با هزینه های سنگین، به تنهایی اثرگذار نخواهد بود.

باید توجه داشت که با فرض صرفه جویی 20 درصدی شهروندان، سرانه مصرف هر فرد از 250 لیتر به 155 لیتر در شبانه روز کاهش می یابد، اما این رقم هنوز 20 درصد بالاتر از الگوی مصرف استاندارد 130 لیتر است، البته آنطور که آمار می گوید سالانه بیش از 1.2 میلیارد مترمکعب آب در شبکه توزیع تهران جریان دارد و حدود 22 درصد آن به دلیل هدررفت واقعی و ظاهری هزینه ای دریافت نمی شود.

تنها 11 درصد هدررفت واقعی شبکه ناشی از فرسودگی و نشت است که نسبت به متوسط جهانی قابل قبول است، اما کاهش بیشتر آن مستلزم هزینه های بسیار سنگین مالی است. بخشی دیگر از هدررفت ناشی از برداشت های غیرمجاز، شمارشگرهای معیوب و حوادث است که با همکاری مردم و گزارش به سامانه 122 قابل کنترل است.

تحلیل ها نشان می دهد بخش عمده ای از فشار بر منابع آب و مدیریت بحران، متوجه مصرف کنندگان شهری است، در حالی که برنامه ریزی برای افزایش کارایی شبکه، توسعه منابع پایدار و کاهش وابستگی به انتقال آب های بین استانی یا پرهزینه، هنوز کامل نیست. به عبارت دیگر، مردم باید بار سنگین ناترازی منابع را به دوش بکشند و این سوال مطرح می شود که چرا مسئولان نتوانسته اند سهم خود را در مدیریت کم آبی تهران به طور جدی ایفا کنند.

در کنار این، تغییرات جمعیتی و افزایش بارگذاری شهری نیز فشار مضاعفی بر منابع آب ایجاد کرده است. هر ساله مهاجرت های غیررسمی و رشد جمعیت، تقاضای آب را افزایش می دهد و بدون برنامه ریزی بلندمدت، صرفه جویی های کوتاه مدت مردم نمی تواند مشکل کم آبی را به طور پایدار حل کند.

همچنین، بررسی های فنی نشان می دهد کاهش هدررفت شبکه، به رغم برنامه های کنترل فشار و اصلاح خطوط، حد مشخصی دارد و رسیدن به سطح ایده آل نیازمند سرمایه گذاری سنگین و زمان طولانی است.

در نتیجه، تنها راه قابل اتکا برای عبور از بحران فعلی، ترکیب مدیریت فنی، اصلاح شبکه و مشارکت واقعی شهروندان است، در حالی که فشار اصلی هنوز بر دوش مردم باقی مانده و مسئولان باید برنامه های راهبردی بلندمدت خود را سرعت بخشند.