به نقل از فرادید، از سال 1900 تاکنون اشیای متعددی از عصر برنز در همین محل یافت شده بود. در آن سال، چند کودک هنگام برداشت سیب زمینی به طور اتفاقی به سه خنجر برنزی برخوردند. یکی از این خنجرها خیلی زود گم شد و دو تای دیگر در سال 1905 به موزه گورلیتس منتقل شدند. بعدها در جریان هرج ومرج جنگ جهانی دوم، یکی از آن دو خنجر هم ناپدید شد و در نهایت از سه خنجر نخستین، تنها یک نمونه باقی ماند. همچنین پدر همان کودکان، دو سال بعد یک تبر برنزی دسته دار را به موزه اهدا کرد.

در جریان همین کاوش، یکی از فلزیاب ها نخستین یافته مهم را به دست آورد: چند تکه داس برنزی در بخش غربی محدوده کاوش. سپس تیم باستان شناسی کار را گسترش داد و اشیای بیشتری در لایه های زیر خاک و منطقه ای که قبلاً شخم زده شده بود پیدا کرد. در مجموع 108 شیء از این گنجینه که به دلیل فعالیت های کشاورزی پراکنده شده بودند، شناسایی شد.

پس از مدتی، گروه به تعدادی شیء رسید که به صورت دسته جمعی در یک محل قرار داشتند. این بخش، بقایای اصلی گنجینه بود که هنوز سر جایش باقی مانده بود، در حالی که لایه های بالایی آن پیش تر توسط شخم زدن از هم پاشیده بود. اما باقی گنجینه دست نخورده درون خاک باقی مانده بود و با یک بلوک خاکی کامل برای کاوش دقیق تر به آزمایشگاه مرمت اداره باستان شناسی زاکسن منتقل شد.

کاوش ها از سپتامبر 2023 تا پایان آوریل 2024 ادامه یافت. یافته ها شامل ابزار، سلاح، زیورآلات، قطعات تزیینی لباس و شمش های فلزی خام بود. بیشترین تعداد اشیاء به داس ها تعلق داشت: 136 داس در این گنجینه وجود دارد. پس از آن، تبرها با تعداد 50 عدد در رتبه دوم قرار دارند. برای ثبت دقیق، در تمام مراحل کاوش عکس های فتوگرامتری گرفته شد تا امکان بازسازی سه بعدی گنجینه فراهم شود و پژوهشگران بتوانند جایگاه دقیق هر شیء را در ارتباط با دیگر اشیاء بررسی کنند.

از میان یافته ها، دو مورد بیش از همه جلب توجه کرده اند: مورد اول یک شمشیر است که به چهار قطعه شکسته شده. بررسی ها نشان می دهد که دست کم دو شکستگی مربوط به گذشته های دور بوده و شمشیر در همان حالت شکسته دفن شده است. پس از اتصال تکه ها، طول کامل آن تنها 44 سانتی متر شد که برای یک شمشیر بسیار کوتاه است. دسته شمشیر از دو لایه فلزی ساخته شده و در میان آن ها یک صفحه از جنس ماده آلی (احتمالاً استخوان یا عاج) قرار داشت. تحقیقات بعدی می تواند جنس دقیق آن را روشن کند.

مورد دوم نیز یک سنجاق سینه (بروش) از نوع اسپیندلرسفلد است که نام خود را از محلی نزدیک برلین گرفته است.