به نقل از همشهری آنلاین، زن جوان به مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری گلشهر مشهد گفت: من تنها دختر خانواده هستم و 3 برادر دارم که همه آنها ازدواج کرده اند. پدرم خیلی به پسرهایش بها می داد و آنها را بیشتر از من دوست داشت. با این حال، آنها به نصیحت های پدرم گوش نمی کردند و مدام به دنبال دعوا بودند.

من به دانشگاه رفتم و در رشته علوم تربیتی درس می خواندم. آنجا با امین آشنا شدم. او مهندسی می خواند. ما 3 سال با هم دوست بودیم. در این مدت امین سعی می کرد کاری برای خودش دست و پا کند. او از همان دوران نوجوانی در تولیدی کفش پدرش کار می کرد و کفش های چرمی می دوخت. حالا دیگر او داشت فوق لیسانس را تمام می کرد. در این مدت تحصیلات دانشگاهی من هم به پایان رسیده بود و ما کمتر همدیگر را می دیدیم.

امین مدام می گفت درصدد است که کار خوبی پیدا کند و به خواستگاریم بیاید. او می گفت که مرا دوست دارد و من اولین و آخرین عشقش هستم. دریکی از این دیدارها چیزی که نباید، اتفاق افتاد و من دیگر باکره نبودم. از آن روز به بعد دیگر آرامش نداشتم و مدام به امین می گفتم زودتر به خواستگاریم بیاید، چون اگر پدر و برادرهایم متوجه این ارتباط نامتعارف شوند، مرا زنده نخواهند گذاشت.

هر طور بود امین راضی شد به خواستگاریم بیاید. من هم برای مادرم موضوع را تعریف کردم. مادرم ابتدا دعوا راه انداخت و مرا به شدت سرزنش کرد، ولی بعد مجبور شد قبول کند. او با پدرم صحبت کرد. اما پدر امین روز خواستگاری آب پاکی را روی دست پدر و مادرم ریخت که امین بیکار است، سربازی نرفته و هیچ پولی ندارد و آنها هم هیچ کمکی به او نمی کنند! او می خواست ما جواب رد بدهیم، ولی من مجبور بودم با پسرش ازدواج کنم.

یک مدت از عقد ما گذشت. پدر امین یک طبقه از خانه اش را مبله در اختیار ما قرار داد تا مثلا راحت باشیم، ولی دخالت های او در زندگی ما ادامه داشت. او در مورد هر چیزی از من ایراد می گرفت. از طرفی امین هم مجبور بود برای اینکه درآمد داشته باشد، پیش پدرش کار کند. چند بار اتفاق افتاد که پدر امین بدون هماهنگی من مهمان به خانه ما دعوت کرد، در حالی که من و امین خانه بودیم و آنجا قرار بود خانه ما باشد.

مدتی بود که من به امین می گفتم زودتر جشن عروسی بگیرد، ولی او مدام می گفت پول ندارد. از دخالت های پدرش خسته شده بودم. از طرفی من هم به آنها بی احترامی می کردم. آن روز هم امین و من خانه پدرش بودیم؛ همان جا که قرار بود خانه عشقمان باشد. آن روز می خواستم به حمام بروم. از صبح به امین می گفتم که شامپو بخرد، ولی او پول نداشت. من هم عصبانی شدم، به طبقه بالا نزد پدر و مادر امین رفتم و یکراست وارد حمام شدم، اما شامپوی آنها را پیدا نکردم.

در حالی که عصبانی بودم داد زدم، جیغ کشیدم و فحاشی کردم که شما شامپوها را از من پنهان کرده اید. پدر امین هم می گفت چرا از شوهرت نمی گیری. بین من و پدر امین دعوا شد. من برگشتم پایین که پدر امین هم پایین آمد و داد و بیداد راه انداخت. او مرا هل داد و به سرم ضربه شدیدی وارد شد. او دست مرا کشید که باید از این خانه بروم. امین هم فقط ایستاده بود و نگاه می کرد. در این شرایط من هم به برادرم زنگ زدم و موضوع را با آب و تاب بیشتری بازگو کردم. او هم که دل خوشی از امین و خانواده اش نداشت، به همراه برادر دیگرم به در خانه ما آمد و دعوای بزرگی راه انداختند. امین و پدرش برادرانم را زدند و آنها هم نامزدم و پدرش را زخمی کردند. آخر هم بعد از کلی دعوا من به خانه پدرم رفتم.

الان هم من شکایت کرده ام و هم امین و پدرش از برادرانم شکایت کرده اند. من و امین صحبت و با هم آشتی کردیم، ولی پدر او و برادرانم راضی نمی شوند. امین و من هم آنقدر توانایی نداریم که جلوی آنها را بگیریم و الان در آستانه طلاق هستیم. اشتباه از خودم بود که خانواده ها را در این ماجرا دخالت دادم و الان پشیمانم، ولی دیگر فایده ای ندارد.

با دستور ویژه سرهنگ ابراهیم عربخانی رییس کلانتری گلشهر مشهد تلاش مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری برای گفتگو با اعضای این خانواده برای ادامه زندگی مشترک زوج جوان آغاز شد.