استراحت‌های طولانی در ورزش به‌ ویژه در رشته‌هایی مانند هنرهای رزمی به ندرت به نفع ورزشکاران تمام می‌شود. نمونه بارز آن، بازگشت مانی پاکیائو پس از چهار سال دوری بود که توجه بسیاری را به خود جلب کرد؛ بسیاری نسبت به بازگشت او به حرفه بوکس تردید داشتند اما آن چهار سال، در برابر چیزی که در نیجریه رخ داد، چیزی نبود.

در یک شب بوکس حرفه‌ای در نیجریه، آیک ایبابوچی پس از 26 سال بار دیگر به رینگ بازگشت. نه تنها مبارزه کرد، بلکه حریف خود را مجبور به تسلیم و با پیروزی چشمگیرش، توجه‌ها را به سوی خود جلب کرد و سپس چالشی بزرگ برای الکساندر اوسیک، قهرمان مطلق جهان مطرح کرد.

آیک ایبابوچی، 52 ساله و ملقب به «رئیس جمهور» یکی از خطرناک‌ترین ورزشکاران ناک‌اوت در دسته سنگین‌وزن اواخر دهه 1990 بود. جالب اینکه او در ابتدا قصد نداشت وارد دنیای بوکس شود اما پس از تماشای مبارزه تاریخی مایک تایسون و جیمز داگلاس به این ورزش علاقه‌مند شد. در سال 1994 به عنوان بوکسور آماتور در مسابقات معتبر «دستکش‌های طلایی» برنده شد و به سرعت به دنیای حرفه‌ای وارد شد؛ جایی که به سرعت توانست جایگاه ویژه‌ای برای خود دست و پا کند.

در عرض دو سال، آیک 12 مبارزه حرفه‌ای در ایالات متحده انجام داد و در همه آنها پیروز شد. تنها در سه مبارزه نتیجه به تصمیم داور کشیده شد و در باقی مبارز‌ه‌ها حریفان خود را ناک‌اوت کرد؛ به‌ روشنی نشان می‌داد که تمرکز و قدرت او بر ضربه‌های مرگبار ناک‌اوت است. پس از آن، چهار مبارزه دیگر را نیز برد که سه تای آنها با ناک‌اوت به پایان رسید، تا اینکه به مبارزه اصلی دوران حرفه‌ای خود رسید.

در ژوئن 1997، آیک مقابل دیوید توا، هنرمند ناک‌اوت شکست‌ناپذیر با رکورد 27 پیروزی قرار گرفت. این مبارزه، رویارویی دو هیولا بود. در طول 10 راند هر دو بوکسور بی‌رحمانه یکدیگر را به چالش کشیدند اما ناک‌اوتی رخ نداد. در نهایت، ایبابوچی با تصمیم داور به پیروزی رسید و عنوان قهرمانی بین‌المللی WBC را از آن خود کرد.

گمان می‌رفت که این موفقیت نقطه اوج دوران حرفه‌ای آیک باشد. او دو ناک‌اوت مهم دیگر مقابل تیم ری و اورتون دیویس کسب کرد و در 20 مارس 1999، کریس برد، بوکسور فنی و شکست‌ناپذیر را در راند پنجم متوقف کرد. اما این آخرین مبارزه آیک ایبابوچی بود. او که با رکورد بی‌نقص 20 پیروزی و 15 ناک‌اوت نویدبخش آینده‌ای درخشان بود، به دلایلی خارج از رینگ مسیر متفاوتی را پیش گرفت.

آیک به اتهام تجاوز و آسیب بدنی دستگیر شد و ابتدا تحت درمان اجباری قرار گرفت و سپس به 16 سال زندان محکوم شد. درخواست‌های مکرر او برای آزادی مشروط رد شد تا اینکه سرانجام در سال 2015 آزاد شد. در آن زمان او 42 سال داشت و بلافاصله اعلام کرد که قصد بازگشت به رینگ را دارد.

او در مصاحبه‌ای گفت: باید فرصت مبارزه برای عنوان قهرمانی جهان را به دست بیاورم و می‌دانم که باید ثابت کنم لیاقت آن را دارم. می‌خواهم مجوز بوکس خود را پس بگیرم و دوباره وارد رینگ شوم.

با این حال، بازگشت آیک چندان سریع رخ نداد. تنها پس از گذشت 10 سال، او بار دیگر در رینگ حاضر شد. حریف او ادریس افیننی، هموطنش بود که گرفتار مشکلاتی شده بود. مانند روزهای اوج، آیک با سبکی تهاجمی و در عرض سه راند حریف خود را شکست داد و او را مجبور به تسلیم کرد. پس از این پیروزی، آیک همچنان در کانون توجه باقی ماند. این بوکسور 52 ساله نه تنها جشن پیروزی گرفت، بلکه قهرمان مطلق جهان، الکساندر اوسیک را به مبارزه دعوت کرد و اعلام کرد که قصد دارد مسن‌ترین قهرمان جهان در تاریخ بوکس شود.

واضح است که هیچ‌کس تاکنون حاضر نشده چنین مبارزه‌ای را با آیک ترتیب دهد و به نظر نمی‌رسد که او مدت زیادی بتواند در رینگ دوام بیاورد اما بازگشت او قطعاً نوستالژی دوران طلایی بوکس را برای طرفداران «مکتب قدیمی» زنده کرده است؛ دورانی که مشت‌زن‌های قدرتمند و هنرمندان ناک‌اوت همچون او، بر رینگ حکمرانی می‌کردند.

انتهای پیام/