بار دیگر اسطوره‌ای از دل تاریخ زنده شد؛ یک راک‌استار پرشور اسنوکر، نه بازنشسته‌ای خسته و بی‌رمق. رونی اوسالیوان، همچنان درخشان و تاثیرگذار، پشت میز بازگشت. او دیگر آن بازیکن خاموشی نبود که تنها نامی از گذشته بود، بلکه نمادی از تسلط، جسارت و زیبایی بازی.

با اینکه رونی اکنون به آستانه پنجاه‌ سالگی نزدیک شده و مدتی طولانی بدون فتح عنوانی بزرگ سپری کرده است، هنوز هم ستاره بی‌بدیل دنیای اسنوکر باقی مانده؛ اگر نه به خاطر جام‌های اخیر، لااقل برای توانایی خارق‌العاده‌اش در ثبت دو بریک کامل تنها در دو ساعت؛ چیزی که دیگر بازیکنان حتی در رؤیا نیز نمی‌توانند تصورش را کنند.

در مسابقات مسترز 2025 عربستان، گویی زمان به عقب برگشته بود. هواداران نه با چهره‌ای شکسته و گله‌مند، بلکه با همان اسطوره افسانه‌ای روبرو شدند که درخشش و شکوهش هنوز خاموش نشده است. رونی، همان راک‌استار اسنوکر، همه را مبهوت مهارت و جسارتش کرد.

اوسالیوان، قهرمان هفت‌ دوره رقابت‌های جهانی در جده استقبال پرشوری دریافت کرد. او در مسیر رسیدن به نیمه‌نهایی دوبار تا مرز حذف پیش رفت اما با بازگشت‌هایی تماشایی بار دیگر توانایی‌اش را به رخ کشید. دیدار نیمه‌نهایی با کریس واکلین در حافظه هواداران ثبت خواهد شد: با 2 بر یک کامل 147 در فریم‌های اول و هفتم، رونی توانست بازی را به سود خود با نتیجه 6 بر 3 به پایان برساند. نمایش او چیزی کمتر از یک معجزه نبود.

در فینال، اوسالیوان با نیل رابرتسون روبرو شد. بازیکن استرالیایی که پیش از این وولاستون، سلبی، کارتر و اسلسور را پشت سر گذاشته بود. تا پیش از فینال، حضور رابرتسون در مسابقات بیشتر رنگ آرامش و انسجام داشت تا هیجان و درام اما مگر ممکن است مقابل رونی فینالی بی‌درام داشت؟

در نبرد روزانه، نیل با نتیجه قاطع 6 بر 2 پیروز شد و نخستین فریم شب را نیز با پیروزی پشت سر گذاشت تا فاصله را به 7 بر 2 برساند. در چنین لحظه‌ای، بسیاری رونی را بازنده میدان تصور می‌کردند اما همان‌طور که بارها ثابت کرده، او مرد لحظه‌های دشوار است. تنها در کمتر از یک ساعت نتیجه به تساوی 7 بر 7 رسید. جرقه بازگشت با یک بریک خیره‌کننده 139 امتیازی زده شد. پس از آن دیگر خبری از بریک‌های کامل نبود اما رونی با قدرت، سرعت و دقتی مثال‌زدنی همانند سال‌های اوجش بازی را پیش برد.

رابرتسون هم خود را یافت و نگذاشت جریان بازی کاملاً به دست رقیب انگلیسی‌اش بیفتد. فریم پانزدهم به نام نیل رقم خورد، و فریم شانزدهم صحنه نبردی تاکتیکی و نفس‌گیر شد؛ تلاشی خستگی‌ناپذیر از هر دو بازیکن برای به دام انداختن دیگری در اسنوکرهای فنی. در نهایت، رونی کمی دقیق‌تر و سنجیده‌تر عمل کرد؛ 8-8 اما چیزی فراتر از عددها به چشم می‌آمد؛ آتش در چشمان رونی، عصبانیت از اشتباهات و حتی کوبیدن میز که بی‌سابقه نبود اما نشانه‌ای از فوران احساسات بود.

در فریم هفدهم، رونی برای نخستین‌بار در بازی پیش افتاد؛ 9-8. با این حال، سرنوشت فینال به نفع او رقم نخورد. در دو فریم پایانی، سناریو تکرار شد: رونی آغازگر حمله بود اما نتوانست از موقعیت‌ها به‌ درستی بهره ببرد و در نبردهای تاکتیکی مرتکب اشتباهاتی شد که به رابرتسون اجازه داد تا کنترل را در دست بگیرد و بازی را به پایان برساند.

در پایان، رابرتسون پیروز شد و شاید خودش هم به‌ سختی این پیروزی را باور می‌کرد اما این تردید قابل درک بود: او نه‌ تنها جام قهرمانی را تصاحب کرد، بلکه مبلغ 500 هزار پوند نیز دریافت کرد. شیوخ عرب در برگزاری این رقابت‌ها از هیچ هزینه‌ای فروگذار نکردند؛ جایزه قهرمانی این تورنمنت با رقابت‌های جهانی برابری می‌کرد.

رونی نیز با وجود شکست، دست‌ خالی جده را ترک نکرد. او 200 هزار پوند برای مقام دوم دریافت کرد، 147 هزار پوند برای دو بریک کامل و 33 هزار پوند برای بهترین بریک تورنمنت. حتی اگر انگیزه مالی عامل اصلی بازگشت او به فرم ایده‌آل باشد، برای تماشاگران چندان اهمیتی ندارد. همین‌که بزرگترین بازیکن تاریخ اسنوکر حتی در غروب دوران حرفه‌ای‌اش در دو یا سه تورنمنت سودآور بازی درخشانی ارائه دهد، برای هواداران کافی است و کسی ناراحت نخواهد شد.

انتهای پیام/