معمولا در تمام دنیا تیم‌های ریشه‌دار با هویت فرهنگی و جغرافیایی خود شناسایی می‌شوند. ارزش و کیفیت و اهمیت فوتبال در هر کشور بسته به تعداد بیشتر چنین باشگاه‌های است، باشگاه‌هایی که طرفداران بومی و سنتی خود را دارند.

در فوتبال ما از همان بدو تولد -و حتی قبل از شروع لیگ- باشگاه‌هایی با همین ویژگی شکل گرفتند. ابومسلم در خراسان، نساجی در مازندران، ملوان در گیلان، تراکتور در تبریز، صنعت نفت در آبادان، شاهین در بوشهر، برق در شیراز، سپاهان و ذوب آهن در اصفهان و استقلال و پرسپولیس به عنوان نمایندگان اکثریت در تهران.

وقتی جلوتر آمدیم، پس از پیروزی انقلاب هم روند ادامه داشت.  فولاد و استقلال در اهواز، سپیدرود در رشت، فجر سپاسی در شیراز و خیبر در خرم آباد هم به همین جمع اضافه شدند. تیم‌هایی که برکت و نمک لیگ برتر هستند و امیدواریم روزی همه آنها را کنار هم در بالاترین سطح فوتبال داشته باشیم.

اما این وسط در تمام این سال‌ها، هیچ وقت اتفاق نیفتاد که این باشگاه‌ها در طراحی لباس خود از نمادها و المان‌های مشهور منطقه خود وام بگیرند. مثلاً روی لباس سپاهان اثری از سی و سه پل باشد و روی لباس ذوب آهن اثری از پل خواجو، کاری که حالا نساجی با پل مشهور ورسک انجام داده است.

وقتی این تیم‌ها به عنوان نماینده ایران به رقابت‌های بین‌المللی می‌روند، دیگر هویت ملی دارند و پرچم ایران روی سینه و بازوی آنها نصب می‌شود. اما در مسابقات داخلی آنها نماد منطقه خود هستند و چه بهتر که از المان‌های همان منطقه استفاده کنند.

کاش نساجی این شش فصل که در لیگ برتر بود چنین می‌کرد اما همین حالا هم دیر نشده، جلوی ضرر را از هرجا بگیرید منفعت است و امیدواریم این الگو سرلوحه سایر باشگاه‌ها هم باشد. فقط کیفیت لباس و نام برند مشهور آن نیست که باید مورد تقلید و رقابت قرار گیرد!