حسین حسینی خوب یا بد، بالاخره از استقلال رفت. حسینی به شدت احساساتی و شکننده بود و بسیار از شرایط پیرامونی تاثیر می‌گرفت. در تمام این سال‌ها او به عنوان متهم ردیف اول ناکامی استقلال مطرح و از همین پاشنه آشیل لطمه خورد.

ستاره ای که در یک بازی بارها می درخشید و با یک اشتباه باعث تغییر نتیجه می شد، بالاخره در این تابستان رفت تا آبی‌ها به سراغ اسمی بزرگ اما دور از آمادگی بروند.

آنتونیو آدان با سابقه حضور در رئال مادرید، آتلتیکو و اسپورتینگ لیسبون، اگرچه یک سال اخیر جایی بازی نکرده اما با معیارهای فوتبال ایران خریدی قابل اعتنا بود. از همه مهمتر اینکه او نقاط ضعف سید را نداشت، نه زبان می دانست که تحت تاثیر شعارها و پیامها قرار گیرد و نه مسئولیت کاپیتانی روی دوشش بود.

آدان چند روز مانده به سوپرجام وارد تهران شد و برای اولین بار مقابل تراکتور، در حالی به میدان رفت که حتی اسم بازیکنان استقلال را هم نمی‌دانست. راه دروازه‌بان برای ارتباط برقرار کردن با مدافعان زبان یا تمرین است تا درک متقابلی از هم پیدا کنند. آدان هیچکدام را نداشت و استقلال از این ناحیه لطمه خورد اما خلاف سید، کسی او را مقصر ندانست!

استقلال تازه از اردوی پیش فصل برگشته و بدن بازیکنان هنوز راه نیفتاده، استقلال زود جلو افتاد و در نیمه دوم تراکتور با آن خط آتش بی‌نظیرش و تیمی که اسکلت قهرمان فصل قبل را حفظ کرده بود، اختیاردار توپ و میدان شد.

از اینجا به بعد آدان تبدیل به ستاره استقلال شد. او که در نیمه اول در پی یک دفع ساده -که کاری ابتدایی برای هر گلر نوجوان است- با تشویق عظیم هواداران روبرو شد، در نیمه دوم با چند سوپرسیو درخشان تیمش را از شکستی سنگین نجات داد تا به حق تشویق شود.

تشویق‌های نیمه اول استقلالی‌های حاضر در نقش جهان به خاطر خود او نبود. درست مثل کاری که فصل قبل پرسپولیسی‌ها در قبال «الکسی گندوز» انجام دادند. بیرانوند با آن حجم عظیم از محبوبیت و کارنامه و افتخار، رفته بود و پرسپولیسی‌ها ناخودآگاه چشم به روی نقاط ضعف و اشتباهات گندوز بسته و کارهای معمولی او را هم بیش از حد بزرگ می‌کردند!

همین اتفاق با نسخه به روز شده در سوپرجام برای آدان افتاد. استقلالی‌ها که لااقل بخشی از آنها حسینی را مقصر اتفاقات بد فصل قبل می‌دانستند، ناخودآگاه جانشین او را بیش از اندازه تشویق می‌کردند!

اما کارشناسان فوتبال و به خصوص دروازه‌بانی، در نیمه دوم به دلایل کاملاً فنی به این گلر و خرید تازه استقلال نمره قبولی دادند. او همانطور که از بازیکنی با حضور در آن تیم‌های بزرگ انتظار می‌رود، الزامات اولیه یک گلر را داشت. بازی با پا، خروج از محوطه جریمه، واکنش‌های سریع و جاگیری‌های بی‌نقص که به خاطر به تجربه بالای او بود.

آدان در این مسابقه دوبار به شکل مسلم دروازه‌اش را نجات داد؛ یک بار روی ضربه سر سدلار و بار دوم روی شلیک پوستونسکی، دو بازیکن اروپایی که مثل خود آدام تجربه بالایی دارند.

آدان روی دو گل حریف مقصر نبود. گل اول که به خاطر هند پنالتی سامان فلاح به ثمر رسید و در فوتبال، اگر گلری پنالتی گیر باشد، محبوب‌تر می‌شود و دستمزد بیشتری دارد اما نگرفتن پنالتی، امتیاز منفی برای هیچ دروازه‌بانی محسوب نمی‌شود.

در صحنه گل دوم هم که آرمین سهرابیان لااقل ۴ یا ۵ متر جلوتر از اشترکال بود که هر دو بازیکن استارت زدند اما متاسفانه بدن خالی کرده کار دست مدافع ایرانی داد و وقتی اشترکال به توپ رسید، او چند متر عقب افتاده بود.

اگر این صحنه دو ماه دیگر تکرار شود، همه خواهیم دید که آدان با شناخت کافی از مدافعانش، متوجه کم آوردن جسمانی آنها شده و زودتر از دروازه بیرون می‌رود. اما در بازی اول و بدون هیچ شناخت، آدان به شکل غریزی و طبیعی فکر می‌کرد سهرابیان به راحتی توپ را تصاحب خواهد کرد.

 وقتی متوجه شد او جامانده، کسری از ثانیه برای خروج فرصت داشت و به طور طبیعی نتوانست تمام زاویه را ببندد. به همه این‌ها ضربه بی‌نقص اشترکال را هم اضافه کنید که دور رفت فصل قبل بهترین گلزن بود و چه بسا اگر دور برگشت دروژدگ نمی‌آمد، او به جای حسین‌زاده آقای گل لیگ بیست و چهارم می‌شد.

مجموعه اتفاقات سوپرجام اگرچه به شکست استقلال منتهی و یک جام از دست رفت، اما ساپینتو را هم مثل کارشناسان نسبت به آینده آدان و اطمینان از دروازه خود، راضی کرد.