به نقل از خبرفوری، در ماه جاری، چندین منبع رسانه ای گزارش دادند که تصاویری در شبکه های اجتماعی چین منتشر شده است که ظاهراً یک هواپیمای رادارگریز بدون دم و ناشناخته را نشان می دهد. این تصاویر بحث هایی را درباره اینکه آیا این هواپیما سومین جنگنده سرنشین دار نسل ششم چین است یا یک پهپاد پیشرفته خودمختار نوع وفادار همراه ایجاد کرده است. این هواپیما که از زوایای مختلف عکاسی شده، دارای دماغه ای نوک تیز، بال های میانی با زاویه تند و نوک های بریده شده، بدون پایدارکننده های عمودی و احتمالاً مجهز به دو موتور است.

این ویژگی های طراحی نشان دهنده این است که ممکن است این هواپیما رقیبی برای جنگنده J-50 شن یانگ، ساخته شرکت چنگدو، یا یک وسیله نقلیه هوایی رزمی بدون سرنشین پیشرفته باشد. نبود تصاویر واضح از کابین خلبان، نقش دقیق این هواپیما را نامشخص نگه داشته است. تحلیلگران شباهت هایی را بین این هواپیما و جت رادارگریز عظیم J-36 چین مشاهده کرده اند، اما این هواپیما بدنه ای کوچک تر و احتمالا سریع تر دارد و وجود چرخ دنده های فرود و دماغه نشان دهنده قابلیت عملیات ناو هواپیمابر است.

گسترش برنامه های هوافضای نظامی چین

این کشف در حالی رخ داده که چین به سرعت برنامه های هوافضای نظامی خود را گسترش می دهد، از جمله طراحی های متعدد هواپیماهای رزمی مشترک که به صورت غیررسمی که فنجان های چای نامیده شده اند. این هواپیماها ممکن است در رژه روز پیروزی شهریورماه چین (که هشتادمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم را جشن می گیرند) رونمایی شوند. این تحولات با تلاش های ایالات متحده در برنامه تسلط هوایی نسل بعدی هم راستا است و رقابت فزاینده برای توسعه پلتفرم های رادارگریز مجهز به هوش مصنوعی را نشان می دهد که قادر به انجام مأموریت های برد بلند با قابلیت بقای بالا در تیم های سرنشین دار و بدون سرنشین هستند.

تمرکز بر ادغام با ناوهای هواپیمابر

ادغام با ناوهای هواپیمابر یکی از اهداف اصلی طراحی های نسل ششم چین است. روزنامه ساوت چاینا مورنینگ پست گزارش داد که تیم طراحی جنگنده رادارگریز J-36 چین در حال توسعه سیستمی برای کمک به فرود روی ناو برای یک نوع از این جت است. بر اساس مقاله منتشرشده این سیستم از کنترل مستقیم نیرو برای تنظیم نیروی بالابر به صورت مستقل از زاویه پیچ استفاده می کند و با یک مشاهده گر اختلال زمان ثابت پشتیبانی می شود که اثرات آشوبناک جریان هوای کشتی را در زمان واقعی خنثی می کند. این فناوری در شبیه سازی ها تحت شرایط دریایی شدید، دقت ارتفاعی دو سانتی متری را به دست آورده است. چنین دقتی می تواند به هواپیماهای بال پرنده نسل ششم امکان عملیات از روی ناوهای هواپیمابر چین را بدهد و دامنه نیروی دریایی ارتش چین را به آب های آزاد گسترش دهد، اقدامی که گامی در راستای هدف بلندمدت پکن برای تداوم قدرت نمایی است.

ساختاری در نیروی هوایی چین

رونمایی چین از چندین نوع جنگنده نسل جدید، مانند J-36، J-50 و احتمالاً این مدل جدید، می تواند نشانه ای از تغییرات ساختاری در نیروی هوایی ارتش باشد. لورن ادسون و فیلیپ ساندرز در مقاله ای نوشتند که با بالغ شدن این نمونه های اولیه، نیروی هوایی ارتش چین ممکن است مجبور به تصمیم گیری درباره ترکیب مناسب جنگنده های گران قیمت و پیشرفته نسل ششم با هواپیماهای ارزان تر نسل چهارم و پنجم باشد.

اگرچه نباید توانایی های چین را دست کم گرفت، اما وابستگی بیش از حد به رادارگریزی می تواند گمراه کننده باشد. بسیاری از کارشناسان استدلال کردند که فناوری رادارگریز راه حلی کامل نیست، زیرا با پیشرفت تشخیص الکترومغناطیسی، اثربخشی آن کاهش می یابد. صرف نظر از اینکه رادار و انتشار حرارتی در یک هواپیمای رادارگریز تا چه حد پنهان شوند و با وجود نگهداری دقیق سطوح حساس آن، این هواپیماها در برابر اقدامات متقابل پیشرفته و مداوم آسیب پذیرتر می شوند.