در تابستان 2022 مالکان جدیدی به باشگاه چلسی آمدند. معمولاً در چنین مواقعی از تاد بولی صحبت می‌شود اما بهراد اقبالی نیز نقشی مشابه ایفا می‌کند. هر دو تاجر، مالکان مشترک باشگاه هستند، هر چند رابطه‌شان گاهی پیچیده می‌شود. از یک سو با ورود آنها چلسی به‌ شدت در نتایج افت کرد اما از سوی دیگر، روند بهبود واضحی دیده می‌شود؛ رتبه دوازدهم لیگ برتر در سال نخست، سپس ششم و در ادامه چهارم و کسب سهمیه لیگ قهرمانان. علاوه بر این، در فصل گذشته آنها موفق شدند لیگ کنفرانس اروپا و جام جهانی باشگاه‌هارا فتح کنند. بله، چلسی هنوز از کسب دو جام اصلی یعنی لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا فاصله دارد اما وضعیت باشگاه دیگر آن‌قدرها هم دشوار به نظر نمی‌رسد.

چلسی مانند هر باشگاهی دو جنبه مهم دارد؛ نتایج ورزشی و ثبات اقتصادی. جنبه نخست کاملاً ساده است؛ کافی‌ است به تعداد جام‌ها و جایگاه تیم در جدول نگاه کنیم و هر کسی می‌تواند تفسیر خود را داشته باشد. اگر بخواهید، هم نقاط قوت و هم ضعف در عملکرد ورزشی را می‌توانید ببینید اما شاید جذاب‌ترین نکته امروز وضعیت مالی باشگاه باشد.

در کمتر از سه سال (طی هفت پنجره نقل‌و‌انتقالات، اگرچه پنجره فعلی هنوز باز است)، مالکان جدید چلسی حدود 1.5 میلیارد پوند هزینه کرده‌اند. هیچ مالک دیگری در فوتبال تا این حد سرمایه‌گذاری نکرده است. این تزریق عظیم پول، گرچه باعث نشده چلسی قوی‌ترین تیم جهان باشد (حتی با کسب جام جهانی باشگاه‌ها) اما نشان‌دهنده عزم جدی مالکان است. حتی قبل از این 1.5 میلیارد، تیم ضعیف‌تر به نظر نمی‌رسید. شاید جبران این سرمایه‌گذاری عظیم غیرممکن به نظر برسد اما آیا واقعاً چنین است؟

در سال‌های اخیر نوشته شده که چلسی با وجود هزینه‌های کلان درآمد خوبی هم دارد. این موضوع درست است اما نکته‌ای ظریف در میان است؛ در این سه سال، بخش عمده درآمد باشگاه از بازیکنان دوران آبراموویچ تأمین می‌شد؛ یعنی همان بازیکنانی که لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرده بودند. در میان آنها، مونت که با 68 میلیون یورو به منچستریونایتد فروخته شد و هاورتز که با 75 میلیون یورو به آرسنال انتقال یافت، دیده می‌شوند. بازیکنانی که توسط مالکان جدید خریداری شدند، سود قابل توجهی به همراه نداشتند. پالمر یکی از موفقیت‌ها بود. او را با 47 میلیون یورو خریدند و می‌توانستند با مبلغ بسیار بالاتری بفروشند اما چلسی به چنین بازیکنی نیاز داشت. در مورد اکثر بازیکنان، آنها مجبور بودند هر تابستان به صورت قرضی کنار گذاشته شوند. تعداد بازیکنان آن‌قدر زیاد بود که حتی سرمربی هم همه آنها را نمی‌شناخت.

چلسی شروع به کسب درآمد قابل توجهی از بازیکنان خریداری شده توسط مالکان آمریکایی کرده است. بارزترین نمونه، مادوئکه است. این وینگر فصل نسبتاً ناموفقی داشت اما توانستند او را با 56 میلیون یورو به آرسنال بفروشند (در حالی که او را با 35 میلیون یورو خریده بودند). سپس پتروویچ، دروازه‌بان را با 30 میلیون یورو فروختند (که او را با 16 میلیون یورو خریداری کرده بودند).

جذاب‌ترین بخش هنوز در راه است؛ نیکلاس جکسون که اخیراً مهاجم اصلی تیم بود، اکنون با قضاوت جام جهانی به سومین انتخاب برای این پست تبدیل شده است. پس از آن که نیوکاسل ششکو را از دست داد، به نظر می‌رسد جکسون گزینه اصلی آنها باشد. مبالغ مختلفی از جمله 60 و حتی 80 میلیون پوند برای او مطرح شده اما در هر صورت این رقم تقریباً دو برابر مبلغ اولیه خرید او (37 میلیون یورو) است. پرداخت‌های هنگفت باشگاه‌های لیگ برتر اکنون امری عادی است که چلسی از آن سود می‌برد.

باید دانست که چلسی هنوز تیمی پر از بازیکن دارد و جذب تازه‌واردان همچنان ادامه دارد. در تابستان امسال، لندنی‌ها تاکنون هشت بازیکن به خدمت گرفته‌اند،اما انتظار می‌رود ژاوی سیمونز از لایپزیگ و الخاندرو گارناچو از منچستریونایتد نیز به تیم بپیوندند. در عین حال، وضعیت خط دروازه همچنان نامشخص است. در ماه ژوئن علاقمندی به مایک مایگنان از میلان وجود داشت اما این انتقال انجام نشد. همچنین، هنوز بازیکنان زیادی در فهرست باشگاه هستند که باید از جمع آنها کاسته شود؛ از جمله بازیکنان شناخته‌شده‌ای چون انکونکو، استرلینگ و چیلول.

چلسی از برخی جهات تیمی منحصربه‌فرد است. به‌ عنوان مثال، این باشگاه هنوز اسپانسر قهرمانی پیدا نکرده، با وجود این که تنها یک هفته تا شروع فصل باقی مانده است اما نکته اصلی، تحرک زیاد بازیکنان است. آن‌قدر بازیکن وارد و خارج می‌شود که حتی هواداران چلسی هم به سختی می‌توانند همه آنها را به خاطر بسپارند. پیشتر این موضوع گیج‌کننده بود اما اکنون نتایج تیم در حال بهبود است و وضعیت مالی نیز رو به اصلاح است. باشگاه هنوز از نظر تراز نقل‌وانتقالات تحت مالکیت آمریکایی‌ها در وضعیت قرمز قرار دارد اما اکنون حداقل همه چیز منطقی‌تر به نظر می‌رسد.

انتهای پیام/