| به گزارش پارسینه داریوش مصطفوی که همین چند روز پیش به رحمت خدا رفت، هجدهم مرداد سال 1397 مصاحبه ای فوق العاده خواندنی با خبرورزشی انجام داد و بسیاری از ناگفته های فوتبال ایران را بر زبان آورد. بدون هیچ توضیح اضافه ای خلاصه حرف های داریوش خان را دوباره برایتان قلمی کرده ایم: تابستان سال 1368 تیمسار نوآموز رییس فدراسیون فوتبال شد و من هم دبیرکل ایشان شدم. در همان روزها علی پروین آمد و از مشکلاتی که برایش ایجاد شده برایم حرف زد. چند روز بعد پس از مشورت با آقای نوآموز، نامه ای برای دکتر حسن غفوری فرد زدم و از ایشان که رییس وقت سازمان تربیت بدنی بود درخواست کردم که با توجه به سیاست تحکیم رابطه میان فدراسیون و تماشاگران، بهتر است پروین سرمربی تیم ملی شود. 15 روز بعد از این نامه چراغ سبز صادر شد و پروین روی نیمکت تیم ملی نشست. در واقع من مشکل پروین را حل کردم تا سرمربی تیم ملی شود اما متاسفانه علی آقا دهن بین است و سال 87 وقتی همدیگر را داخل یک مجلس ختم دیدیم، به خاطر حرف های نادرستی که چهار نفر به او زده بودند به من فحاشی کرد! آقایان فرخزادی، هدایتی، نژادفلاح و آخوندی پیش پروین رفتند و به او گفتند ما می خواهیم پسرت در پرسپولیس بماند ولی مصطفوی که مدیرعامل این باشگاه شده دوست ندارد چنین اتفاقی رخ بدهد! اما من با صراحت به شما می گویم واقعا موافق ماندن محمد در پرسپولیس بودم اما هر چهار نفری که نام بردم مخالفت می کردند. جالب این که پسرش در آن سال وقتی به دفترم آمد، اولین چیزی که خواست پیراهن شماره 7 پدرش بود. محمد مایلی کهن برایم شخصیت محترمی است اما در سال 74 انتخاب داریوش مصطفوی به عنوان رییس فدراسیون برای نشستن روی نیمکت تیم ملی نبود. در آن زمان یک شورای سه نفره متشکل از من، آقای فائقی و آقای هاشمی طبا برای انتخاب سرمربی تیم ملی تشکیل شد و تاکید داشتم سرمربی باید خارجی باشد اما آن ها روی اسم مایلی کهن اصرار کردند و در نهایت او سرمربی شد. در مقطعی آقای حسن حبیبی سرمربی تیم ملی امید بود و به مهدی پاشازاده بازی نمی داد چون می گفتند مودب نیست و به بزرگترها سلام نمی کند ولی من به پای او ایستادم و تاکید داشتم پاشازاده به درد فوتبال ایران می خورد. این داستان در مورد خداداد عزیزی هم رخ داد چون علی پروین اصلا دوست نداشت خداداد در تیم ملی باشد اما صادقانه پای عزیزی ایستادم و سرانجام او به غزال تیزپای فوتبال ما تبدیل شد. آبان 1376 وقتی در قطر با دو گل به تیم ملی این کشور باختیم، چند نفر از ملی پوشان پیش من آمدند و گفتند با این کادر فنی به جام جهانی نمی رویم. در نهایت هم فردای آن روز پس از بررسی های لازم محمد مایلی کهن را برکنار کردم. شاید اگر با رسانه های ایرانی حرف می زدم خبر برکناری مایلی کهن بنابر دلایلی در تهران مطرح نمی شد به همین خاطر با خبرگزاری رویترز مصاحبه کردم و با صراحت گفتم آقای مایلی کهن دیگر سرمربی ایران نیست. بابت کنار گذاشتن ایشان اصلا ناراحت نیستم چون در واقع با توجه به جو بسیار بدی که در آن مقطع ایجاد شده بود، او باید ممنون باشد که کنارش گذاشتم چون در غیر این صورت احتمال داشت برای خودش مشکلی پیش آمده یا افرادی از سر نادانی و هیجان، آرامش خانواده اش را سلب کنند. قبل از بازی برگشت با استرالیا و همان حماسه ملبورن به من گفتند ممنوع الخروج هستی! به این شکل نگذاشتند با تیم راهی استرالیا شوم. بعد از صعود ایران به جام جهانی 1998 فرانسه، علی دایی را به عنوان نماینده تیم ملی کشورمان برای حضور در مسابقه سمبلیکی که قراربود قبل از آیین قرعه کشی برگزار شود، معرفی کردم اما باشگاه آرمنیا بیلفلد زیر بار نرفت به همین خاطر فیفا 5 نفر را معرفی کرد که از میان آن ها یکی را گزینش کنیم و بفرستیم. من ترجیح دادم مهدی پاشازاده باشد اما علی دایی زنگ زد و گفت شما با من بد هستی! از همان زمان رابطه مان شکر آب شد. جالب این که در تابستان سال 76 من قاطعانه با مایلی کهن اختلاف پیدا کرده بودم و تاکید داشتم دایی حتما باید به تیم ملی دعوت شود. وقتی پاشازاده برای حضور در بازی ستارگان جهان قبل از قرعه کشی جام جهانی انتخاب شد، یک عده در تهران دلشان نمی خواست او به این مسابقه برسد و برایش طوری بلیت گرفتند که در نهایت به بازی هم نرسید! پاییز سال 76 چند روز قبل از این که تیم ملی برای مسابقه حساس خود به عربستان اعزام شود، یکی از گزارشگران تلویزیون به دفترم آمد و خواست با هزینه ما به این سفر برود اما فدراسیون پول بلیت هواپیمایش را نداشت و درخواستش را قبول نکردیم. این گزارشگر از آن زمان دشمن من شده و مرتب علیه داریوش مصطفوی حرف می زند. این را هم بگویم که در سفر فوق اسکندر کوتی به عربستان آمد و بازی را به طور زنده گزارش کرد اما هزینه سفرش را تلویزیون داد و به ما کاری نداشت. در واقع منظور من گزارشگر دیگری است. قرار بود یک داور اهل صربستان بازی برگشت ایران- استرالیا را در ملبورن سوت بزند ولی من به فیفا نامه زدم و انتقاد کردم. در نامه خودم نوشتم ما با صرب ها مشکل سیاسی داریم چون هر روز مسلمانان را می کشند آن وقت شما مهم ترین بازی یک تیم مسلمان را به داوری از صربستان داده اید؟ همین نامه موجب شد ساندرو پوهل داور سرشناس مجارستانی که سال 74 دربی تهران را هم میان استقلال و پرسپولیس گزارش کرده بود، برای جدال فوق انتخاب شود. این داور فوتبال ما را می شناخت ولی هرگز بابت صعود ایران به جام جهانی به او رشوه ندادیم. بعد از صعود به جام جهانی برکناری من کلید خورد و محسن صفایی فراهانی آن را کلید زد. ایشان عضو هیئت رییسه فدراسیون بود اما به خاطر اختلاف با من در جلسات شرکت نمی کرد. چند روز پس از راهیابی به جام جهانی، آقای مصطفی تاجزاده که آن زمان معاون وزیر کشور بود، صدایم کرد و گفت باید از فدراسیون بروی. گفتم با حرف شما نمی روم اما شرایط را طور دیگری رقم زدند. در مجموع همه کسانی که داریوش مصطفوی را از فوتبال کنار گذاشتند، یک طوری به مشکل خوردند. از تاجزاده و صفایی فراهانی گرفته تا داوود احمدی نژاد. سال 87 در منزل نشسته بودم که از سازمان تربیت بدنی زنگ زدند و گفتند آقای علی آبادی می خواهد شما را ببیند. وقتی پیش رییس وقت سازمان تربیت بدنی رفتم، به من گفت داریوش خان این حبیب کاشانی پررو شده. شما بیا و رییس هیئت مدیره باشگاه پرسپولیس بشو. در پاسخ به او گفتم شما را تحسین می کنم ولی در تمام عمرم کار اجرایی کرده ام و ریاست بر هیئت مدیره را بلد نیستم. در ادامه گفتم حاضرم مدیرعامل پرسپولیس شوم اما به شرطی که معرفت داشته باشید و 6 ماه بعد من را رییس فدراسیون فوتبال بکنید. ایشان هم پذیرفت و اواخر خرداد سال 87 مدیرعامل پرسپولیس شدم ولی چند ماه بعد به آقای علی آبادی نامه زدند و گفتند داریوش مصطفوی صلاحیت مدیرعاملی در پرسپولیس را ندارد. این گونه بود که از پرسپولیس هم کنارم گذاشتند. وقتی مدیرعامل پرسپولیس بودم یک عده نمی خواستند من آن جا باشم به همین خاطر شایعه کردند که مصطفوی استقلالی است؛ در آن زمان 400میلیون تومان خرج سکوها کردند تا هواداران علیه من شعار بدهند. این اتفاق در حالی رخ داد که داریوش مصطفوی هم در تاج (استقلال) بازی کرده بود و هم در پرسپولیس. | 
آیا فرزندانم روابط سالمی با یکدیگر دارند؟
چطور خوابی عمیق و باکیفیت داشته باشیم؟
اطلاعیه تمدید تعطیلی مدارس تا آخر هفته | تعطیلی گسترده مدارس به دلیل آنفولانزا