به نقل از nationalinterest، سامانه های هوایی بدون سرنشین (UAS) که به عنوان "پهپاد" نیز شناخته می شوند، در سال های اخیر به بازیگران تحول آفرین تبدیل شده اند. از بین بردن تانک ها و ناوهای دشمن در نبردهای جاری در اوکراین تا انجام حملات دقیق علیه اهداف با ارزش در سراسر جهان از وظایف آنهاست. این سامانه های بدون سرنشین، شیوه نگاه ما به مرگ از آسمان را تغییر داده اند.

در ادامه پنج پهپاد کشنده ای معرفی می شوند که قطعاً نمی خواهید بالای سرتان حضور داشته باشند.

پهپاد MQ-9 متعلق به ارتش ایالات متحده یکی از پرکاربردترین سامانه های هوایی بدون سرنشین (UAS) در جهان به شمار می رود. با وجود پیشرفت های فنی، این پهپاد هنوز نیازمند تعامل گسترده انسانی است؛ به طوری که هر تغییر در مسیر، صعود یا فرود، و تنظیمات سرعت، همگی توسط اپراتوری انسانی از راه دور کنترل می شود.

MQ-9 به عنوان مدل ارتقاءیافته ی MQ-1 Predator طراحی شده و توانایی حمل حجم قابل توجهی از مهمات را داراست؛ عاملی که آن را به یک پهپاد شکارچی-قاتل واقعی تبدیل می کند. این پهپاد می تواند دو برابر میزان موشک های Hellfire نسبت به مدل Predator حمل کند و افزون بر آن، قابلیت حمل بمب هایی با وزن تا 500 پوند را نیز دارد.

از دیگر ویژگی های برجسته ی MQ-9، توانایی شلیک تا هشت موشک هدایت شونده با لیزر است. موشک AGM-114 Hellfire به عنوان تسلیح اصلی آن، از دقت بالا برخوردار بوده و با کمترین آسیب جانبی، توانایی نفوذ در زره و مقابله با اهداف انسانی را داراست. با وجود تلاش های نیروی هوایی ایالات متحده برای توسعه پهپادهایی خودکارتر و پیشرفته تر، MQ-9 همچنان در حال ارتقاء و به روزرسانی باقی مانده است.

پهپاد ایرانی مهاجر-6 یک سامانه هوایی بدون سرنشین با کاربری ISTAR (اطلاعات، نظارت، کشف هدف و شناسایی) است که توانایی حمل بارهای نظارتی چندطیفی یا دو مهمات هدایت شونده دقیق را داراست. کنترل این پهپاد از طریق دو آسانسور در تثبیت کننده افقی، سکان هایی در تثبیت کننده های عمودی، و دو فلپ در هر بال صورت می گیرد. برخلاف دیگر مدل های سری مهاجر، مهاجر-6 مجهز به پروانه ای سه تیغه است. طول بدنه آن 5.67 متر بوده و فاصله دو نوک بال آن به 10 متر می رسد.

این پهپاد برای نخستین بار در اوایل سال 2016 رونمایی شد و از آن زمان تاکنون چندین ارتقاء را تجربه کرده است. مهاجر-6 دارای دو نقطه اتصال تسلیحاتی است، یکی در زیر هر بال، که هرکدام قابلیت حمل یک موشک هدایت شونده Qaem با تصویربرداری تلویزیونی مادون قرمز را دارند. همچنین در آگوست 2022 گزارش شد که این پهپاد به موشک هدایت شونده Almas نیز مجهز شده است.

ترکیه، به عنوان یکی از اعضای ناتو، در سال های اخیر به یکی از تولیدکنندگان، مصرف کنندگان و صادرکنندگان برجسته پهپاد در جهان تبدیل شده است. صنایع هوافضای ترکیه (TAI) پس از تیرگی روابط میان واشنگتن و آنکارا از سال 2013، توسعه سامانه های هوایی داخلی را در دستور کار قرار داد و تاکنون موفقیت های چشم گیری در این زمینه کسب کرده است. یکی از موثرترین پلتفرم های توسعه یافته، پهپاد جنگی Bayraktar TB2 است؛ یک پهپاد میان ارتفاع با ماندگاری بلند (MALE) که توانایی انجام عملیات پروازی به صورت کنترل شده از راه دور یا کاملاً خودکار را دارد.

پهپادهای TB2 با توانایی گشت زنی بر فراز تانک ها و سامانه های توپخانه ای، امکان اجرای حملات موشکی با دقت بالا را فراهم می سازند. هر یک از این پهپادها می توانند به ارتفاع 25 هزار فوت برسند و تا 27 ساعت پرواز مداوم داشته باشند. سیستم هدایت آن ها از فاصله ای تا 185 مایل امکان پذیر است و قابلیت حمل چهار بمب یا راکت هدایت شونده با لیزر را دارند که وزن مجموع آن ها حدود 150 کیلوگرم است.

Bayraktar TB2 با سطح مقطع راداری پایین، مجهز به سامانه خلبان خودکار و مجموعه ای از حسگرهای پیشرفته است و بدون وابستگی به GPS می تواند عملیات پیچیده ای را با موفقیت انجام دهد.

.

پهپاد AeroVironment Switchblade، از نظر فنی، ترکیبی از موشک و سامانه هوایی بدون سرنشین (UAS) محسوب می شود و در دسته مهمات سرگردان یا پهپادهای انتحاری قرار می گیرد. این سامانه می تواند به صورت کنترل از راه دور فعالیت کند و برای هدف گیری نیمه خودکار مواضع دشمن طراحی شده است.

Switchblade، با نامی مناسب و اندازه ای جمع وجور، برخلاف پهپادهای بزرگ تری مانند Bayraktar TB2 که مهمات را حمل کرده و به پایگاه بازمی گردند، خود به عنوان یک سلاح یک بار مصرف مجهز به کلاهک جنگی عمل می کند. این پهپاد به سبک کامی کازه ، مستقیماً به سوی هدف پرواز کرده و طبق دستور، حمله را اجرا می کند.

پهپادهای تاکتیکی Switchblade که به مهمات سرگردان شهرت دارند، قابل حمل در کوله پشتی هستند و توسط سربازان به سادگی در میدان نبرد به پرواز درمی آیند. این سیستم ها با موفقیت برای هدف گیری تانک ها، خودروهای زرهی، کاروان های نظامی، و مواضع توپخانه ای مورد استفاده قرار گرفته اند.

در حال حاضر، دو مدل مختلف از Switchblade در حال بهره برداری است:

مدل 300: کوچکتر بوده و عمدتاً برای حملات ضد نفر طراحی شده است.

مدل 600: بزرگ تر و سنگین تر، با کلاهک های جنگی قوی تر برای انهدام تانک ها و خودروهای زرهی استفاده می شود.

ویژگی های بارز این پهپادها شامل زمان آماده سازی سریع (چند دقیقه)، سرعت حداقل 100 مایل بر ساعت، و قابلیت گشت زنی تا 40 دقیقه در هوا هستند. مدل 600 وزنی حدود 50 پوند دارد و توانایی حمله به اهدافی تا فاصله 24 مایل را داراست.

یکی از مزایای قابل توجه Switchblade، قابلیت لغو حمله در صورت نبود هدف است. هدف گیری معمولاً از طریق GPS انجام می شود، اما امکان هدایت دستی نیز وجود دارد.

روسیه نیز در حوزه ی مهمات سرگردان دست به توسعه ی سامانه ای زده است که در جنگ اوکراین با موفقیت به کار گرفته شد. این سامانه با نام ZALA Lancet توسط گروه ZALA Aero، از زیرمجموعه های گروه Kalashnikov طراحی شده و یکی از معدود پلتفرم های موفق ساخت داخل روسیه است که در میدان نبرد اوکراین به کار رفته است. Lancet، جانشین مدل قبلی Kub ( مکعب ) محسوب می شود؛ سامانه ای با طراحی بال پرنده که پیش تر نیز توسط همین گروه توسعه یافته بود. Lancet نخستین بار در ژوئن 2019 معرفی شد و آزمایش های میدانی آن در سوریه انجام گرفت، جایی که بین سال های 2020 تا 2021 توسط نیروهای ضد دولتی در ادلب به کار گرفته شد.

این پهپاد دارای دو بال X شکل در بخش های جلو و عقب بدنه است و توسط موتور الکتریکی ای تغذیه می شود که ملخ دو تیغه ای آن را در عقب به حرکت درمی آورد. بدنه ی Lancet از مواد پلاستیکی و کامپوزیتی ساخته شده و وزن کلی آن تنها 12 کیلوگرم است، که شامل محموله ی انفجاری به وزن 3 کیلوگرم نیز می شود.

حداکثر برد عملیاتی این وسیله ی بدون سرنشین، 40 کیلومتر و زمان پرواز آن حدود 40 دقیقه است. ZALA Lancet قابلیت انجام عملیات در هر دو نقش شناسایی و هجومی را داراست و طی پرواز می توان آن را با استفاده از مختصات GPS یا از طریق هدایت بصری کنترل کرد.

در مرحله ی پایانی مأموریت، امکان هدایت دستی برای هدف گیری دقیق وجود دارد که از طریق سامانه ی الکترواپتیکی و واحد هدایت تلویزیونی انجام می شود.