ورزش ها برخلاف ظاهرشان، سرشار از احساسات هستند. ورزشکاران خود را تا مرز توانایی شان پیش می برند، هواداران در تمام فراز و نشیب ها همراه تیم هایشان هستند، و گزارشگران و مفسران قهرمانان و ضدقهرمانان را خلق می کنند.

اما همیشه جنجال در کمین است. گاهی یک معامله ی پنهانی در پشت صحنه، گاهی هم لحظه ای از شور و احساسات که به زمین مسابقه کشیده می شود. در ادامه 15 مورد از بحث برانگیزترین اتفاقات در تاریخ ورزش آورده شده است:

جام جهانی فوتبال در سال 1986 یکی از خاطره انگیزترین و جنجالی ترین لحظات خود را رقم زد.

آرژانتین در دیداری با بار سیاسی بالا مقابل انگلیس قرار گرفت. دیه گو مارادونا ستاره ی آرژانتین بود. اوایل نیمه دوم، مارادونا برای توپ در محوطه جریمه به هوا پرید.

پیتر شیلتون، دروازه بان انگلیس، برای مشت زدن به توپ پیش آمد. اما دست مارادونا با توپ برخورد کرد و توپ وارد دروازه شد. داور این گل را پذیرفت و برخورد دست را ندید. مارادونا بعداً گفت این گل "کمی با سر مارادونا و کمی با دست خدا" زده شده است.

این لحظه برای دهه ها باعث بحث و جدل شد. برخی آن را تقلب آشکار دانستند، برخی دیگر زیرکی مارادونا را ستودند و گفتند مسئولیت بر عهده داور بوده که آن را تشخیص دهد. مارادونا چند دقیقه بعد دوباره گل زد؛ این بار با عبور از نیم تیم انگلیس در حرکتی که هنوز هم به عنوان "گل قرن" شناخته می شود.

هرچند گل دوم اهمیت داشت، اما "دست خدا" همه چیز را تحت الشعاع قرار داد. بحث هایی درباره ی فناوری و عدالت در فوتبال آغاز شد. این جنجال ها نهایتاً باعث اصلاح سیستم های داوری جهانی شد و ابزارهایی مانند VAR را به فوتبال آورد.

بیسبال در طول تاریخ خود شاهد رسوایی های زیادی بوده، اما رسوایی 1919 بلک ساکس هنوز هم برجسته ترین آن هاست. شیکاگو وایت ساکس قرار بود مقابل سینسیناتی ردز در سری جهانی برنده شود.

شایعاتی به وجود آمد که برخی بازیکنان وایت ساکس با شرط بندان معاملات مخفی کرده اند. عملکرد مشکوک تیم در مسابقات، مانند اشتباهات بی دلیل، باعث زمزمه هایی درباره ی تبانی شد.

تحقیقات رسمی هشت بازیکن را شناسایی کرد، از جمله جو جکسون معروف. او و سایرین برای همیشه از بیسبال حرفه ای محروم شدند.

این رسوایی کشور را شوکه کرد، اعتبار ورزش را خدشه دار نمود، و باعث شد قاضی کناسو ماونتین لندیس با اختیارات مطلق برای پاکسازی بیسبال منصوب شود.

بسکتبال حرفه ای آمریکا موارد زیادی از اخراج ها و جریمه ها را دیده، اما هیچ کدام مانند دعوای بزرگ "Malice at the Palace" نبود. دیترویت پیستونز میزبان ایندیانا پیسرز در سالن پالاس آوبرن هیلز بود. تنش ها در زمین بالا گرفته بود.

در دقایق پایانی، دعوایی شروع شد. یکی از تماشاگران نوشیدنی ای به سمت ران آرتست (بعداً با نام متا ورد پیس) پرتاب کرد.

آرتست عصبانی شد و به سکوها حمله کرد. بازیکنان دیگر نیز وارد درگیری شدند. طرفداران تیم پیستونز به ماجرا پیوستند و هرج و مرج کل سالن را فرا گرفت.

تماشاگران تلویزیونی شوکه شدند. خیلی ها هرگز ندیده بودند ورزشکاران حرفه ای با تماشاگران درگیر شوند. لیگ NBA با محرومیت های شدید واکنش نشان داد؛ آرتست تا پایان فصل محروم شد. استیون جکسون و جرمین اونیل نیز با محرومیت مواجه شدند، و مقررات امنیتی و فروش نوشیدنی های الکلی در مسابقات سفت وسخت تر شد.

دوچرخه سواری برای مدتی لنس آرمسترانگ را ستایش می کرد. او پس از غلبه بر سرطان بیضه، در تور دو فرانس سلطه پیدا کرد. آرمسترانگ از 1999 تا 2005، هفت بار پیاپی در این رقابت ها قهرمان شد. بنیاد خیریه اش، Livestrong، میلیون ها دلار برای تحقیقات سرطان جمع آوری کرد.

سال ها، اتهامات دوپینگ به دنبالش بود. او اصرار داشت پاک است. حتی از منتقدانش شکایت می کرد. اما شایعات ادامه داشت.

نهایتاً آژانس ضد دوپینگ آمریکا مدارکی از یک طرح گسترده دوپینگ منتشر کرد. هم تیمی های سابق آرمسترانگ شهادت دادند. او در سال 2013 طی مصاحبه ای با اپرا وینفری به دوپینگ اعتراف کرد.

عواقبش عظیم بود. هفت عنوان تور دو فرانس او لغو شد و از دوچرخه سواری برای همیشه محروم گردید. حامیان مالی مانند نایکی قراردادشان را فسخ کردند، و بسیاری از هواداران احساس خیانت کردند.

در ژانویه 1994، نانسی کریگان پس از یک جلسه تمرینی مورد ضربه قرار گرفت و ضربه ای به زانویش وارد شد.

این حمله باعث شد او از مسابقات قهرمانی ملی کنار گذاشته شود. تحقیقات نشان داد که حمله توسط جف گیلولی همسر سابق تانیا هاردینگ و دو همدستش طراحی شده بود.

نقشه آن ها برای این بود که شانس پیروزی هاردینگ را افزایش دهند.

این ماجرا مردم را شوکه کرد. رسانه ها بیرون خانه ی هاردینگ اردو زدند. کریگان توانست بهبود یابد و در بازی های المپیک زمستانی 1994 شرکت کند و مدال نقره بگیرد. هاردینگ هم شرکت کرد اما زیر فشار نظرات عمومی دچار لغزش شد.

دعواهای حقوقی آغاز شد، و هاردینگ برای همیشه از اسکیت نمایشی آمریکا محروم شد. گیلولی به زندان رفت. کریگان تلاش کرد ادامه دهد، اما رسانه های زرد همچنان از این ماجرا بهره برداری می کردند.

حتی بعد از دهه ها، بسیاری آن ضربه به زانو را به یاد دارند. این اتفاق، چهره ی تاریک اسکیت نمایشی را آشکار کرد ورزشی که معمولاً با لباس های پرزرق وبرق و لبخندهای مودبانه شناخته می شد.

قدرت مایک تایسون در رینگ افسانه ای بود. او جوان ترین قهرمان سنگین وزن در تاریخ بوکس شد.

اما مسابقه ی دوباره اش با ایواندر هولیفیلد در سال 1997 به دلایل کاملاً متفاوتی بدنام شد.

تایسون یک بار از هولیفیلد شکست خورده بود. در مسابقه دوم، از چیزی که آن را ضربات سر عمدی می دانست، عصبانی شد. سپس در راند سوم، تایسون همه را با گاز گرفتن گوش هولیفیلد شوکه کرد نه یک بار، بلکه دو بار. دومین گاز، تکه ای از گوش را جدا کرد. مسئولان مسابقه را متوقف کردند. تایسون رد صلاحیت شد.

هواداران وحشت زده بودند. برخی خواستار محرومیت مادام العمر شدند، اما کمیسیون ورزشی ایالت نوادا او را برای مدتی طولانی محروم کرد و 3 میلیون دلار جریمه داد. هولیفیلد نیاز به درمان پزشکی برای گوشش داشت.

اسکیت نمایشی در بازی های المپیک زمستانی 2002 در سالت لیک سیتی زیر ذره بین قرار گرفت. مسابقات دونفره با دو اجرا برجسته همراه بود: زوج روسی النا برژنایا و آنتون سیکهارولیدزه و تیم کانادایی جیمی ساله و دیوید پله تیر.

بسیاری معتقد بودند که کانادایی ها اجرای تمیزتری ارائه داده اند، اما مدال طلا به روس ها تعلق گرفت. جمعیت اعتراض کرد و گمانه زنی هایی درباره ی تبعیض مطرح شد.

مسئولان، نتایج را بررسی کردند که به اعتراف یک داور فرانسوی منجر شد. او گفت که تحت فشار قرار گرفته بوده تا به نفع روس ها رأی بدهد. برگزارکنندگان اصلاحاتی انجام دادند و در اقدامی بی سابقه، یک سری مدال طلای دوم به کانادایی ها دادند.

فینال جام جهانی 2006 بین فرانسه و ایتالیا همه چیز داشت: مخاطبان جهانی، بازیکنان افسانه ای، و شرط های بالا. زین الدین زیدان هدایت فرانسه را به عهده داشت.

او قهرمان ملی بود. اما اواخر مسابقه، ناگهان با ضربه ای سر به سینه ی مارکو ماتراتزی، بازیکن ایتالیا، همه را شوکه کرد. دوربین ها همه چیز را ثبت کردند. داور کارت قرمز نشان داد. با خروج بهترین بازیکن شان، فرانسه در ضربات پنالتی شکست خورد.

بعداً گزارش هایی آمد که نشان می داد ماتراتزی مادر یا خواهر زیدان را توهین کرده بوده. جزییات هرگز کاملاً روشن نشد. برخی هواداران، ماتراتزی را به تحریک متهم کردند. برخی دیگر معتقد بودند واکنش زیدان بسیار نامناسب بود.

تام بریدی و تیم نیوانگلند پتریوتز سهم بزرگی در دوران مدرن NFL داشته اند. آن ها چندین بار قهرمان سوپربول شدند؛ با حملات دقیق و دفاع منسجم.

در بازی قهرمانی AFC در سال 2014، مقابل ایندیاناپولیس کولتز قرار گرفتند. پس از پیروزی پتریوتز، اتهاماتی مطرح شد مبنی بر اینکه تیم از توپ های کم باد استفاده کرده تا به بریدی کمک کند در گرفتن و پرتاب کردن توپ عملکرد بهتری داشته باشد. NFL تحقیقات را آغاز کرد.

گزارش "ولز" مدارکی ارائه داد که نشان می داد کارکنان پتریوتز توپ ها را دستکاری کرده بودند.

بریدی با محرومیت چهار بازی مواجه شد، و تیم پتریوتز یک میلیون دلار جریمه شد و برخی امتیازات درفت را از دست داد.

نظرها متفاوت بود. برخی هواداران و تحلیلگران گفتند این یک تخلف بزرگ از عدالت بازی بوده. برخی دیگر معتقد بودند موضوع بیش ازحد بزرگ نمایی شده. دعاوی حقوقی و تجدیدنظرها شکل گرفتند. بریدی در نهایت محرومیت را پذیرفت و تیمش به قهرمانی های بیشتری رسید.

Deflategate تنها رسوایی تیم نیوانگلند پتریوتز نبود.

در سال 2007، آن ها در حال فیلم برداری از سیگنال های دفاعی تیم نیویورک جتز گرفتار شدند.

قوانین NFL می گویند که تیم ها اجازه ندارند از خطوط کناری تیم های دیگر فیلم برداری کنند تا برتری ناعادلانه ای به دست آورند. سرمربی پتریوتز، بیل بلیچیک، 500٬000 دلار جریمه شد و خود سازمان نیز با جریمه 250٬000 دلاری روبه رو شد. همچنین، تیم یک انتخاب دور اول درفت را از دست داد.

طرفداران تیم های رقیب این را به عنوان مدرکی برای تخلفات پتریوتز تلقی کردند. بلیچیک ادعا کرد قوانین را اشتباه متوجه شده است، اما لیگ دفاع او را رد کرد و اقدامات لازم را انجام داد.

با این حال، تیم به موفقیت های خود ادامه داد. بسیاری هنوز آن ها را یکی از بزرگ ترین سلسله های تاریخ NFL می دانند، در حالی که دیگران آن ها را متخلف ترین ها می خوانند. رسوایی Spygate باعث شد بحث های زیادی درباره ی تفاوت بین زیرکی در بازی و تقلب آشکار شکل بگیرد، و به هواداران یادآوری کرد که پیروزی می تواند به قیمت خدشه دار شدن اعتبار باشد.

تنش های بین المللی اغلب به دنیای ورزش نیز نفوذ می کنند. فینال بسکتبال مردان در المپیک تابستانی 1972 بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی به یک جنجال سیاسی و ورزشی تبدیل شد.

تیم آمریکا تا آن شب هرگز در بسکتبال المپیکی شکست نخورده بود. در پایان مسابقه، آمریکا 50 49 جلو بود. زمان تمام شد. بسیاری گمان کردند که آن ها مدال طلای دیگری کسب کرده اند.

اما مسئولان دستور دادند زمان مسابقه دوباره تنظیم شود. این دستور چند بار تکرار شد. در نهایت، شوروی ها با یک ثانیه باقی مانده، گل پیروزی را به ثمر رساندند و فضای مسابقه آشفته شد. تیم ایالات متحده اعتراض کرد و سوءمدیریت زمان را دلیل آورد. اما اعتراض نتیجه ای نداشت.

اتحاد جماهیر شوروی مدال های طلا را حفظ کرد. تیم ایالات متحده از پذیرش مدال های نقره خودداری کرد. این مدال ها هنوز در جایی در یک گاوصندوق بی ادعا باقی مانده اند. برخی بی کفایتی داوران را مقصر می دانند و برخی دیگر به تخلف مشکوک هستند. آن فینال همچنان خاطره ای تلخ برای طرفداران بسکتبال آمریکاست و یکی از بحث برانگیزترین پایان های تاریخ المپیک محسوب می شود.

ایمنی بازیکنان به موضوعی داغ در فوتبال حرفه ای تبدیل شده است. رسوایی Bountygate که در سال 2012 افشا شد، این بحث را داغ تر کرد. تیم نیواورلئان سینتس متهم شد که سیستم پاداشی به راه انداخته بود.

بازیکنان دفاعی برای ضربات سنگینی که موجب خروج بازیکن حریف از بازی می شد، پاداش نقدی دریافت می کردند. NFL تحقیقاتی را آغاز کرد و شواهد کافی برای اعمال مجازات های سخت پیدا شد. شان پیتون، سرمربی سینتس، برای کل فصل 2012 محروم شد.

گرگ ویلیامز، هماهنگ کننده دفاعی، با محرومیت نامحدود روبه رو شد (که بعدها بازگردانده شد). دیگر مدیران تیم نیز با مجازات هایی مواجه شدند.

هواداران و تحلیل گران درباره ی این که آیا این روش در سراسر لیگ رایج بوده، بحث کردند.

برخی معتقد بودند که سینتس صرفاً بدشانس بودند که لو رفتند. دیگران گفتند که این کار اقدامی شریرانه بوده که باید به کلی ریشه کن شود. این رسوایی هم زمان با زمانی بود که بازیکنان بازنشسته NFL بابت آسیب های مغزی ناشی از بازی شکایت کرده بودند.

افکار عمومی خواستار واکنش قاطع از سوی لیگ شدند. نتیجه ی رسوایی Bountygate این بود: پرداخت پاداش برای آسیب رساندن به رقیب خط قرمز بزرگی است که نباید رد شود.

O.J. سیمپسون چیزی فراتر از یک ورزشکار بود. او بازیکن برجسته فوتبال آمریکایی در NFL، بازیگر، مجری و چهره ای شناخته شده بود. در سال 1994، پلیس او را به اتهام قتل نیکول براون سیمپسون و ران گلدمن متهم کرد.

نتیجه ی این دادگاه کل کشور را درگیر کرد. پخش زنده تعقیب و گریز معروف با خودرو سفید "برونکو"، درام دادگاهی، و در نهایت حکم "بی گناهی" روی آنتن رفت. این حکم، آمریکا را به دو دسته تقسیم کرد. نژاد، شهرت، و پوشش رسانه ای نقش های بزرگی ایفا کردند.

این پرونده دستاوردهای ورزشی سیمپسون را تحت الشعاع قرار داد. او بیشتر به خاطر این دادگاه شناخته شد تا جام Heisman یا رکوردهای دویدن. اگرچه در دادگاه کیفری تبرئه شد، اما دادگاه حقوقی بعداً او را مسئول مرگ غیرعمد شناخت. طرفداران سابق او چهره ی متفاوتی از سیمپسون دیدند. گرچه این ماجرا معمولاً به عنوان رسوایی ورزشی در نظر گرفته نمی شود، ولی قطعاً یکی از بزرگ ترین جنجال هایی است که یک ورزشکار سابق در آن نقش داشته است.

دو و میدانی می تواند نفس گیر باشد. مسابقات دو سرعت، ناب ترین جلوه ی سرعت را به نمایش می گذارند. در سال 1988، بن جانسون کانادایی رکورد جهانی دوی 100 متر را با زمان 9.79 ثانیه شکست.

او در المپیک سئول از رقیب آمریکایی اش، کارل لوییس، جلو زد و از خط پایان عبور کرد. اما دو روز بعد، آزمایش جانسون برای استرویید "استانوزولول" مثبت اعلام شد و مسئولان المپیک مدال طلای او را پس گرفتند.

جانسون تلاش کرد دوباره به رقابت ها برگردد، اما در سال 1993 دوباره تست مثبت داشت و نهایتاً با محرومیت مادام العمر مواجه شد.

رسوایی های دوپینگ روسیه، ورزش بین المللی را به لرزه انداخت؛ پس از آن که تحقیقات نشان دادند مقامات روسی، مربیان و آزمایشگاه ها سیستمی را طراحی کرده بودند که نتایج مثبت تست دوپینگ را پنهان می کرد.

این نقشه حول رویدادهای بزرگ، از جمله المپیک زمستانی سوچی 2014، اجرا شد. افشاگران از سوراخ های مخفی در دیوارها برای تعویض نمونه ها و مأموران دولتی که نمونه های پاک را قاچاقی وارد می کردند، پرده برداشتند.

آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ (WADA) گزارش هایی منتشر کرد که ابعاد تقلب را به طور کامل نشان می داد. نهادهای بین المللی مجازات هایی صادر کردند. ورزشکاران روسی از شرکت در چندین رقابت محروم شدند. برخی توانستند زیر پرچم بی طرف رقابت کنند، به شرط آن که آزمایش های سخت گیرانه را با موفقیت پشت سر بگذارند.