به نقل از ایرنا، متن این یادداشت به شرح ذیل است:

ده سال پیش، پس از توافق هسته ای ایران، در گاردین در مورد نیاز فوری به خلع سلاح هسته ای جهانی - با شروع از ایجاد منطقه ای عاری از سلاح های کشتار جمعی در خاورمیانه - نوشتم. یک دهه بعد، در حالی که منطقه ما در لبه فاجعه قرار دارد، این درخواست دیگر نه تنها شایسته - بلکه ضروری است. این پیشنهاد، ابتکار جدیدی از سوی ایران نبود. در سال 1974، ایران پیشنهاد ایجاد منطقه ای عاری از سلاح های هسته ای در خاورمیانه را در سازمان ملل متحد مطرح کرد و به سرعت مصر نیز به آن پیوست. این پیشنهاد با اکثریت قاطع آرا در مجمع عمومی تصویب شد. پس از استفاده صدام از سلاح های شیمیایی در طول جنگ ایران و عراق، این ابتکار در سال 1990 گسترش یافت تا همه سلاح های کشتار جمعی را پوشش دهد. اما به مدت نیم قرن، پیشرفت توسط اسراییل و حامی اصلی آن، ایالات متحده، مسدود شده است. این فلج شدن تصادفی نیست. با وجود حمایت های سالانه چشمگیر در مجمع عمومی سازمان ملل متحد و تعهدات مکرر در پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای (NPT)، خاورمیانه همچنان یکی از تنها مناطق روی زمین است که چارچوب عاری از سلاح های هسته ای ندارد. بیش از 100 کشور غیرمتعهد در کنفرانس بررسی و تمدید NPT در سال 1995، پیشرفت در جهت ایجاد چنین منطقه ای را شرط تمدید نامحدود این معاهده قرار دادند. با این حال، 30 سال بعد، تغییر چندانی رخ نداده است. در واقع، وضعیت رو به وخامت گذاشته است و نشان می دهد که اگرچه داشتن سلاح های هسته ای معمولاً منجر به ماجراجویی های بی ملاحظه می شود، اما چنین سلاح هایی به هیچ وجه موفقیت، شکست ناپذیری یا ایمنی را برای شهروندان تضمین نمی کنند. اقدام نظامی غیرقانونی اخیر اسراییل مسلح به سلاح هسته ای - که عضو NPT نیست - علیه تأسیسات هسته ای تحت نظارت بین المللی ایران، منطقه ما را به طرز خطرناکی به ورطه نابودی کشانده است.

شکست اسراییل در دستیابی به اهداف ناموجه خود و ناتوانی ایالات متحده در به زانو درآوردن ایران، می توانست و هنوز هم می تواند این منطقه و به تبع آن کل جهان را در یک جنگ ابدی فرو ببرد. دیگر بس است. ما باید آینده امنیت منطقه خود را به دست خود بگیریم. وقت آن رسیده است که خاورمیانه و شمال آفریقا از لفاظی های توخالی فراتر رفته و به سمت همکاری منطقه ای واقعی - همکاری مبتنی بر احترام متقابل و استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای - حرکت کنند. به همین دلیل است که ما ایجاد شبکه خاورمیانه برای تحقیقات و پیشرفت اتمی که حروف اول کلمات آن واژه مناره را شکل می دهند پیشنهاد می کنیم که به درستی به معنای فانوس در زبان عربی است.

مناره یک نهاد منطقه ای خواهد بود که برای تسهیل همکاری هسته ای صلح آمیز بین اعضای آن طراحی شده است. این شبکه برای همه کشورهای واجد شرایط در خاورمیانه و شمال آفریقا برای پیوستن باز است و کشورها باید تولید یا استقرار سلاح های هسته ای را رد کرده و متعهد به تأیید متقابل پایبندی خود شوند. در عوض، مناره به آنها کمک می کند تا از فناوری هسته ای صلح آمیز، از جمله تولید انرژی، پزشکی، کشاورزی و تحقیقات علمی، بهره مند شوند. چنین نهادی جایگزین خلع سلاح نیست - بلکه گامی به سوی آن است. همکاری هسته ای منطقه ای، با پادمان های قوی و نظارت متقابل، می تواند عدم اشاعه را تقویت کرده و امنیت انرژی را بدون ایجاد نظامی گری افزایش دهد.

مدت هاست که استدلال می شود پیشرفت در خلع سلاح منطقه ای باید منتظر خلع سلاح اسراییل باشد. اما رژیمی که با ارتکاب جنایات بین المللی مانند آپارتاید، نسل کشی و اخیراً گرسنگی گسترده، هیچ احترامی برای مشروعیت بین المللی قائل نبوده است، به سختی تحت تأثیر این فشار منفی قرار خواهد گرفت - مطمئناً بیش از 50 سال است که چنین نبوده و زرادخانه هسته ای خطرناک آن، بزرگترین تهدید برای عدم اشاعه بین المللی و صلح و ثبات منطقه ای و جهانی بوده و خواهد بود. گروگان گرفتن صدها میلیون نفر در زرادخانه هسته ای یک رژیم غیرپاسخگو، نسخه ای برای بی ثباتی دائمی است. ما باید راه جدیدی برای پیشرفت پیدا کنیم.

"مناره" همچنین به تغییر چارچوب بحث هسته ای در منطقه کمک خواهد کرد. برای مدت طولانی، مسائل هسته ای صرفاً از دیدگاه خطر و تهدید مطرح شده اند. اما علم هسته ای همچنین راه حل هایی را برای بحران آب و هوا، کمبود آب، امنیت غذایی و تنوع انرژی ارائه می دهد. با کاهش ذخایر نفت و گاز، انرژی هسته ای برای رشد و پایداری منطقه ای حیاتی خواهد بود. مناره می تواند این آینده را به یک واقعیت مشترک و امن تبدیل کند. نحوه کار آن به این صورت است. مناره تحقیق، آموزش و توسعه را در سراسر کشورهای عضو هماهنگ خواهد کرد. این شبکه از سرمایه گذاری های مشترک در زمینه هایی از غنی سازی اورانیوم و مدیریت پسماند گرفته تا همجوشی هسته ای و پزشکی حمایت می کند. اعضا از طریق یک هیئت نظارتی مشترک، امکانات و تخصص خود را به اشتراک می گذارند و شفافیت را تضمین می کنند. میزان مشارکت متناسب با ظرفیت هر کشور خواهد بود، اما هر عضو سود خواهد برد. دفتر مرکزی این شبکه در یکی از کشورهای شرکت کننده خواهد بود و دفاتر فرعی و احتمالاً تأسیسات غنی سازی مشترک در سایر کشورها وجود خواهد داشت. نظارت توسط هیئت مدیره ای متشکل از نمایندگان ملی انجام خواهد شد و ناظران بین المللی از سازمان ملل متحد، شورای امنیت و آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز برای شرکت در آن دعوت می شوند. از همه مهمتر، مناره شامل پادمان های متقابل قوی برای جلوگیری از انحراف مواد برای استفاده نظامی خواهد بود.

امروز، بیش از هر زمان دیگری، ما در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا با آگاهی جمعی از تصویر وحشتناک آینده خود، مگر اینکه از این لحظه استفاده کنیم، از خواب بیدار شده ایم. ما می دانیم که بی اعتمادی در منطقه ما ریشه عمیقی دارد. ایران و دیگران نیز نارضایتی های خود را دارند. اما گذشته نباید سرنوشت ما را تعیین کند. ما از کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا می خواهیم که مناره را تأیید کنند و مذاکرات رسمی در مورد ساختار، اختیارات و معیارهای عضویت آن را آغاز کنند. یک اجلاس منطقه ای - تحت نظارت سازمان ملل متحد و با حمایت قدرت های جهانی - می تواند پایه و اساس آن را بنا نهد. چنین اقدامی نه تنها خطر درگیری هسته ای را کاهش می دهد، بلکه الگویی برای همکاری در جهانی از هم گسیخته ارائه می دهد. وضعیت موجود ناپایدار است. کابوس تشدید تنش و پتانسیل ذاتی آن برای اشاعه سلاح های هسته ای دیگر فرضی نیست؛ به طرز خطرناکی نزدیک به واقعیت است. اما هنوز زمان برای انتخاب مسیری متفاوت وجود دارد. مناره می تواند چراغ راهی باشد که ما را به سوی آینده ای هدایت کند که در آن خاورمیانه دیگر میدان نبرد برای تهدید هسته ای نباشد، بلکه پیشتاز صلح، پیشرفت و انرژی مسئولانه باشد. زمان اقدام اکنون است.