عبداله عبدی نوشته است:

از فرزند شما عبداله عبدی به مردم مردم شریف، کریم، باصفا و غیور مازندران، گیلان و گلستان...

ای فرزندان کوه و دریا، ای هم خاک های من!

ما که سال هاست آواز باران را از پشت پنجره های چوبی شنیده ایم، ما که نانمان را با نمک محبت همسایه خورده ایم، حالا وقت آن است که خانه هایمان را، دل هایمان را، آغوش هایمان را، به روی کسانی بگشاییم که جنگ، آن ها را از کاشانه شان جدا کرده و به آغوش امن طبرستان پناه داده است.

جنگی که این روزها بین ایران و اسراییل شعله کشیده، دل های بی شماری را در گوشه وکنار این خاک، غم بار کرده است. مردمانی خانه به دوش شده اند، نه با اختیار، بلکه با اضطرار. آن ها دل به شمال زیبای ایران بسته اند، به خاک مهربان مازندران گیلان و گلستان، به سادگیِ مردمش، به گرمیِ نانش، به امنِ سقف هایش.

اکنون از دیار غربت و نه بعنوان یک خبرنگار ساده که بعنوان فرزندی از دیار مازندرانِ همیشه سرافراز، به عنوان یک طبری، یک برادر، یک فرزندِ همین خاکِ پاک، از شما مردم نجیب و کریم النفس، به حرمتِ برکت شالیزار خواهش می کنم:

اگر خانه ای دارید، اگر اتاقی دارید برای یک خانواده ی دل خسته بگذارید، نگذارید خالی بماند.

به نازل ترین قیمت، یا اگر دل تان بزرگ تر است، بی هیچ چشم داشتی، آن را در اختیار این عزیزان قرار دهید.

یادمان نرود…

طبرستان امروز یعنی پناه گاه دل هایی که از دل آتش به سمت ما آمده اند.

بیایید کاری کنیم که وقتی تاریخ، روزهای تلخ این جنگ را می نویسد، نام مازندران را با آب طلا بنویسد؛ با نام انسانیت، با نشان جوانمردی، با مهر ماندگار مردمش.

لعنت بر جنگ؛ زنده باد انسانیت

زنده باد طبرستان؛ زنده باد مهر

فرزند کوچک شما؛ عبداله عبدی