بر پایه یافته های باستان شناسی، شهر سوخته نه تنها از نظر معماری و صنعت، بلکه از منظر سازمان دهی اجتماعی و شهری نیز نمونه ای بی بدیل در جهان باستان به شمار می رود. وجود شبکه منظم آبرسانی و فاضلاب با لوله های سفالی، خیابان ها و خانه های منظم، همه از برنامه ریزی شهری پیشرفته در این تمدن حکایت دارد.

شاید یکی از بهترین راویان رازهای این تمدن کهن، گورستان وسیعی باشد که در حفاری های گسترده در شهر سوخته، کشف شد. از سال 1376 تا 1383 در حدود 2300 متر مربع از این گورستان کاوش شد و 310 گور با ویژگی های متنوع شناسایی شد. در این گورها انواع تدفین از جمله گودال های ساده، سردابه ها، گورهای خشتی مستطیل و دایره ای، و حتی تدفین های سفالی یافت شده است.

همراه با اجساد، اشیایی همچون ابزار کار، ظروف، اسباب بازی، غذا و زیورآلات نیز دفن شده اند؛ نشانه هایی از باور به زندگی پس از مرگ و طبقه بندی اجتماعی در شهر. جهت گیری برخی گورها به سمت خورشید و قرار گرفتن چشم متوفی به سوی درِ گور، دلالت بر نوعی آیین خورشیدمحور دارد.

برخلاف نام سوخته ، هیچ گونه نشانی از آتش سوزی یا جنگ در بقایای این شهر یافت نشده است. وجود خاکستر در پیرامون آن ناشی از فعالیت گسترده کوره های صنعتی بوده که خاکستر آن ها در حاشیه شهر انباشته می شده است.

علت افول این تمدن را تغییر مسیر رودخانه هیرمند و حملات اقوام مهاجم دانسته اند.

در کنار این محوطه بی نظیر، موزه ای تخصصی نیز ساخته شده که در سال 1382 گشایش یافت. این موزه با وسعتی 20 هکتاری، مجموعه ای ارزشمند از اشیای کشف شده از شهر سوخته را در خود جای داده است.