به گزارش پارسینه در روزهایی که بدمینتون نیاز به مدیریت هوشمند و دلسوز دارد، شاهد انتصاب هایی هستیم که نه با شایسته سالاری هم خوانی دارد، نه با منافع ورزش. تصمیم های سلیقه ای، جابه جایی های بی منطق، حذف نیروهای کاربلد و آوردن چهره هایی بدون رزومه روشن، باعث شده سرمایه های انسانی این ورزش یکی یکی فراری شوند. مربیان دلسرد شده اند، داوران به حاشیه رفته اند و مهم تر از همه، خانواده ها اعتمادشان را از دست داده اند.

در کشوری که هر ریال بودجه برای رشته های غیرفوتبالی باید با خون دل تامین شود، چه جای تأسف که همین اندک سرمایه ها نیز قربانی بی تدبیری و باندبازی شوند. بدمینتون دارد نفس های آخرش را می کشد، و هیچ کس نمی پرسد چرا استان های فعال دیگر انگیزه ای برای رشد ندارند، چرا استعدادها پشت درهای بسته مانده اند، و چرا ملی پوشانِ آینده دار جایشان را به رفیق بازها می دهند؟

از وزارت ورزش، فدراسیون، کمیته ملی المپیک و حتی نهادهای نظارتی می خواهیم سکوت را کنار بگذارند. اگر کاری نکنید، دیگر چیزی از بدنه این ورزش باقی نمی ماند. امروز وقت آن است که مسئولان با مردم، با مربیان، با دلسوزان واقعی حرف بزنند؛ نه با اطرافیان همیشگی شان.

بدمینتون ایران نیاز به نجات دارد؛ پیش از آن که خیلی دیر شود...

مجید سلطانی